การจัดการเรียนรู้ในยุคชีวิติวิถีใหม่สู่การพัฒนาอย่างยั่งยืน

Main Article Content

กุลิสรา จิตรชญาวนิช
นิตยา สุวรรณศรี
อุดม คำขาด
ชลายุทธ์ ครุฑเมือง
สุมิตรา โรจนนิติ

บทคัดย่อ

          จากวิกฤติปัญหาสำคัญที่เกิดขึ้นในสังคมไทยและสังคมโลกที่ผ่านมาในช่วง 1-3 ปีของการแพร่ระบาดไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19)  ได้ส่งผลกระทบต่อการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตของผู้คนในสังคมหลากหลายมิติ ไม่ว่าจะเป็นการทำงาน การรักษาสุขภาพ  การใช้ชีวิตประจำวัน  และการจัดการศึกษา  ซึ่งผลกระทบที่เกิดขึ้นที่เห็นได้อย่างชัดเจนในสังคมก็คือ  การจัดการศึกษา โดยสถานศึกษามีความจำเป็นจะต้องปรับเปลี่ยนกลวิธีหรือแนวทางการจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาผู้เรียนได้อย่างหลากหลาย  เพื่อให้สามารถแก้ไขปัญหากรณีที่ผู้เรียนไม่สามารถเดินทางมาศึกษาเรียนรู้ในสถานศึกษาได้ตามปกติ รวมทั้งสนองตอบความต้องการของผู้เรียน  ผู้ปกครองในการใช้วิถีชีวิตแบบใหม่  ซึ่งทุกคนจะต้องเปิดใจในการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมโดยสามารถใช้ชีวิต  อยู่ได้ในสภาพการณ์ที่เป็นปกติอย่างมีความสุข  สำหรับการจัดการเรียนรู้ในยุควิถีชีวิตใหม่สู่การพัฒนา        อย่างยั่งยืน  สถานศึกษาควรพัฒนาผู้เรียนในหลายด้านด้วยกันเพื่อความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ ซึ่งสามารถเรียกชื่อย่อว่า  7 ค. ได้แก่  ความรู้  ความดี  ความคิด  ความเป็นไทย  ความสามารถในการใช้เทคโนโลยี ความเป็นสากล  และความสุข  โดยสามารถใช้การจัดการจัดการเรียนรู้ได้หลากหลายรูปแบบด้วยกันในการพัฒนาผู้เรียนในมิติดังกล่าว  เช่น  การจัดการเรียนรู้แบบ On-site การจัดการเรียนรู้ผ่านทีวี (On-air)  การจัดการเรียนรู้ผ่านผ่านอินเทอร์เน็ต (Online)  การจัดการเรียนรู้แบบตามความต้องการ  (On–demand)  การจัดการเรียนรู้ด้วยการนำส่งเอกสารที่บ้าน (On-hand)  การจัดการเรียนรู้โดยใช้เทคโนโลยีเป็นฐาน  (On-Technology-based Learning)  การจัดการเรียนรู้แบบนำตนเอง  (On-Self-Directed Learning)  และการจัดการเรียนรู้เชิงรุก  (Active Learning) 


 

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
จิตรชญาวนิช ก. . ., สุวรรณศรี น. . ., คำขาด อ. . ., ครุฑเมือง ช. . ., & โรจนนิติ ส. . . (2022). การจัดการเรียนรู้ในยุคชีวิติวิถีใหม่สู่การพัฒนาอย่างยั่งยืน. Journal of Modern Learning Development, 7(7), 490–503. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jomld/article/view/258726
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กาญจนา บุญภักดิ์. (2563). การจัดการเรียนรู้ยุค New Normal. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม. 19 (2).

A1–A6.

กวินทร์เกียรติ นนธ์พละ. (2564). แนวทางการจัดการเรียนการสอน ภาคเรียนที่ 1 ปี การศึกษา 2564 ในสถานการณ์ การแพร่ ระบาดของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19). กรุงเทพฯ : สำนักงานลขาธิการสภาการศึกษา.

เทื้อน ทองแก้ว. (2563). การออกแบบการศึกษาในชีวิตวิถีใหม่ (Design- Based New Normal) : ผลกระทบจากการแพร่ระบาด COVID-19. วารสารศิลปะการจัดการ. 1 (2). 1–10.

นินาวาลย์ ปานากาเซ็ง แมงกาจิ. (2551). การจัดการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนของโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้. คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลาศรีนครินทร์. ปัตตานี.

พัชราภรณ์ ดวงชื่น. (2563). การบริหารจัดการศึกษารับความปกติใหม่หลังวิกฤตโควิด–19. วารสารศิลปะ การจัดการ. 4 (3). 783–795.

ราชบัณฑิตยสภา. (2565). รู้จัก New Normal ฉบับราชบัณฑิตยสภา. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 1 สิงหาคม 2565. แหล่งที่มา https://news.thaipbs.or.th/content/.

วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2563). การออกแบบการเรียนรู้ใน New normal. กรุงเทพฯ : บัณฑิต วิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

สมพร ปานดำ. (2563). พลิกวิกฤตสู่โอกาสของอาชีวศึกษาไทยบนความปกติใหม่. วารสารสังคมศาสตร์ และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ. 7(5), 3-4.

อำไพ หรคุณารักษ์. (2555). คิดมองคาดการณ์เกี่ยวกับ “การศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนในบริบทไทย นนทบุรี : สถาบันสิ่งแวดล้อมไทย.

Donald E. Brown. (1991). Human Universals. New York: McGraw-Hill.

Bill Gross. (2008). New Normal. สืบค้นเมื่อ 1 สิงหาคม 2565. แหล่งที่มา https://www. vkplastic.com/2020/05/19/new-normal.