การปรับพฤติกรรมเด็กออทิสติกที่มีภาวะสมาธิสั้นโดยใช้กิจกรรมศิลปะสร้างสรรค์

Main Article Content

กนกวรรณ รัตนศรีสุโข
อัญชลี บุญจันทึก
กิติศักดิ์ เสียงดี

บทคัดย่อ

          การวิจัยนี้เป็นการศึกษาการปรับพฤติกรรมเด็กออทิสติกที่มีภาวะสมาธิสั้นโดยใช้กิจกรรมศิลปะสร้างสรรค์ ซึ่งเป็นการวิจัยแบบกึ่งทดลอง (quasi experimental research) โดยใช้ สถิติ t – test for dependent sample เพื่อเปรียบเทียบความใส่ใจในการเรียนก่อนเรียน และหลังเรียนของเด็กออทิสติกที่มีภาวะสมาธิสั้น โดยใช้กิจกรรมศิลปะสร้างสรรค์ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย เป็นนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 โครงการศูนย์ศึกษาสำหรับเด็กพิเศษ โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยรามคําแหง  (ฝ่ายประถม) โดยเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง (purposive sampling) จำนวน 4 คน เครื่องมือ ที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) แผนการจัดการเรียนรู้กิจกรรมศิลปะสร้างสรรค์ ซึ่งมีค่าดัชนีความสอดคล้องอยู่ที่ 0.9 2) แบบบันทึกพฤติกรรมความใส่ใจในการเรียน ก่อนเรียนและหลังเรียนมีค่าดัชนีความสอดคล้องอยู่ที่ 0.82 ผลการวิจัยพบว่าการใช้กิจกรรมศิลปะสร้างสรรค์ ส่งผลให้เด็กออทิสติกที่มีภาวะสมาธิสั้น มีความใส่ใจในการเรียนหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสําคัญทางสถิติที่ระดับ .05


 

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
รัตนศรีสุโข ก. ., บุญจันทึก อ. ., & เสียงดี ก. (2023). การปรับพฤติกรรมเด็กออทิสติกที่มีภาวะสมาธิสั้นโดยใช้กิจกรรมศิลปะสร้างสรรค์. Journal of Modern Learning Development, 8(2), 19–27. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jomld/article/view/258862
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (2562). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติพุทธศักราช 2542 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พุทธศักราช 2545. กรุงเทพมหานคร: คุรุสภา

กระทรวงศึกษาธิการ.(2553). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน.พุทธศักราช 2551. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ชุมนุม สหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทยจำกัด.

ทวีศักดิ์ สิริรัตน์เรขา. (2565). ออทิสติก. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 2 ตุลาคม 2565. แหล่งที่มา: https://www.happyhomeclinic.com/au21-autism-faq.html.

ปัทมา เทียนชัย และกมล โพธิเย็น. (2561). กิจกรรมด้านศิลปะเพื่อพัฒนาความใส่ใจในการเรียนของเด็กออทิสติ. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต.บัณฑิตวิทยาลัย.มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ผดุง อารยะวิญญู. (2544). การศึกษาสำหรับเด็กที่มีความต้องการพิศษ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร : แว่นแก้ว.

พีระพงษ์ กุลพิศาล. (2545). สมองลูกพัฒนาได้ด้วยศิลปะ. กรุงเทพมหานคร: ธารอักษร.

มาโนช อาภรณ์สุวรรณ. (2550). โรคสมาธิสั้นหลากหลายวิธีบำบัดเพื่อลูกรัก. กรุงเทพมหานคร: บริษัทพิมพ์ ดี จำกัด.

วรางคณา กันประชา. (2551). การพัฒนาความสามารถทางภาษาของเด็กปฐมวัยที่ท ากิจกรรมศิลปะ ด้วยนิ้วมือ. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.

ศรีแพร จันทราภิรมย์. (2550). ความคิดสร้างสรรค์ของเด็กปฐมวัยที่ได้รับการจัดกิจกรรมศิลปะสร้างสรรค์โดยใช้เปลือกข้าวโพด. ปริญานิพนธ์ กศ.ม (การศึกษาปฐมวัย). กรุงเทพมหานคร: บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

Plagens, Cameron M. (2004). The healing art of children : An integration of art therapy and bioenergetics education with an ADHD child. Ursuline College.