กระบวนทัศน์ในการบริหารท้องถิ่นยุคใหม่
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิวัฒนาการของระบบการบริหารจัดการท้องถิ่นของไทยในรูปแบบกระบวนทัศน์เก่าและการปกครองท้องถิ่นในกระบวนทัศน์ใหม่ที่สามารถนำมาปรับใช้ภายใต้การเปลี่ยนแปลงของกระแสโลกให้ประเทศไทยต้องเปลี่ยนแปลงปัจจัยต่าง ๆ ภายในประเทศ ทั้งปัจจัยทางการเมือง สังคม และเศรษฐกิจ ให้สอดรับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ดังนั้นบทความนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากระบวนทัศน์ในการบริหารท้องถิ่นยุคใหม่ พบว่า กระบวนทัศน์ หรือแนวความคิดอย่างเป็นระบบในการพัฒนาจึงมีความสำคัญอย่างยิ่งสำหรับผู้นำองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการพัฒนาท้องถิ่นโดยมีประโยชน์สุขของประชาชนเป็นเป้าหมายสำคัญเพื่อการพัฒนาให้เกิดความยั่งยืน ทำให้ประชาชนสามารถพึ่งตนเองได้มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นมีความเข้มแข็งมีความรู้ องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นสามารถนำภูมิปัญญาท้องถิ่น มาประยุกต์ใช้ในการพัฒนาท้องถิ่นให้เหมาะสมและสอดคล้องกับสภาพภูมิสังคมของท้องถิ่นนั้นๆให้เกิดความเสมอภาค ซึ่งหัวใจสำคัญของสังคมประชาชนทุกคนต้องมีความเท่าเทียมกันในการได้รับโอกาสจากการพัฒนาขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นอย่างเสมอภาค มีการกระจายอำนาจ ให้ประชาชน ด้วยกระบวนการมีส่วนร่วมของประชาชนเพื่อให้การพัฒนาและการแก้ปัญหาสอดคล้องกับความต้องการของประชาชนในท้องถิ่นอย่างแท้จริงทั้งยังต้องมีความคุ้มค่า (Productivity) เน้นการบริหารที่มีประสิทธิภาพมีต่อประโยชน์สาธารณะโดยมุ่งที่ประโยชน์สุขของประชาชนเป็นหลัก
Article Details
เอกสารอ้างอิง
โกวิทย์ พวงงาม. (2550). 100 ปีการปกครองท้องถิ่นไทย พ.ศ.2440 – 2540. กรุงเทพมหานคร: โครงการจัดพิมพ์คบไฟ.
จักรินทร์ ภูเขียวและคณะ. (2563). การจัดการตนเองของชุมชนและท้องถิ่นในภาวการณ์เปลี่ยนแปลงในปัจจุบัน. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 5(3), 212-223.
ดำรงค์ วัฒนา และคณะ. (2544). การปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: การวิจัยประเทศไทยกองทุน.
ทวีศักดิ์ สูทกวาทิน. (2550). การถ่ายโอนความสามารถด้านการจัดการทรัพยากรมนุษย์จากองค์การกลางบริหางานบุคคลภาครัฐให้กับหัวหน้าส่วนราชการ. กรุงเทพมหานคร :คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ปธาน สุวรรณมงคล. (2558). การบริหารงานภาครัฐกับการสร้างธรรมาภิบาล. กรุงเทพมหานคร : สถาบันพระปกเกล้า.
ปัณณธร เธียรชัยพฤกษ์. (2561). ทิศทางองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นไทยในอนาคต. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 3 (2), 183-196.
ภาราดร แก้วบุตรดี, ศศิกิจจ์ อ่ำจุ้ย, สมบัติ นวลระอองและอาณัติ เดชจิตร. (2565).กระบวนทัศน์ใหม่กับการจัดการท้องถิ่นของประเทศไทย.วารสารวิจยวิชาการ. 5 (3), 303-310.
อํานวย บุญรัตนไมตรี, วัฒนา นนทชิตและธณกฤษ งามมีศรี. (2559). กระบวนทัศน์ใหม่ในการบริหารท้องถิ่น.วารสารรัฐประศาสนศาสตร์. 11 (2), 110-127.
อุดม ทุมโฆษิต. (2551). การปกครองท้องถิ่นสมัยใหม่ : บทเรียนจากประเทศพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
Hood, C. (1991). A public management for all seasons.Public Administration, 69(1), 3-19.
Imrie, R., &Raco, M. (1999). How new is the new local governance Lessons from the United Kingdom. Transactions. 24 (1), 45-63.
Pierre, J., & Peters, B. (2005). Governing Complex Societies: Trajectories and Scenarios.New York: Palgrave Macmillan.
