การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนวรรณคดีโดยประยุกต์วิธีเบลมเลส โพสต์มอร์เทิม เพื่อส่งเสริมทักษะการอ่านวิพากษ์และการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ ของนักศึกษาระดับปริญญาบัณฑิต

บทคัดย่อ

          การวิจัยครั้งนี้มีจุดประสงค์เพื่อ (1) พัฒนารูปแบบการเรียนการสอนวรรณคดีโดยประยุกต์วิธีเบลมเลส โพสต์มอร์เทิม เพื่อส่งเสริมทักษะการอ่านวิพากษ์และการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของนักศึกษาระดับปริญญาบัณฑิต (2) ประเมินประสิทธิผลของการใช้รูปแบบการเรียนการสอนวรรณคดีโดยประยุกต์วิธีเบลมเลส โพสต์มอร์เทิม (3) ขยายผลการวิจัยรูปแบบการเรียนการสอนวรรณคดีโดยประยุกต์วิธี
เบลมเลส โพสต์มอร์เทิม กลุ่มตัวอย่าง คือนักศึกษาชั้นปีที่ 3 สาขาวิชาภาษาไทย คณะศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร จำนวน 27 คน กลุ่มตัวอย่างที่ได้รับการขยายผลการวิจัย คือนักศึกษาชั้นปีที่ 2 สาขาวิชาภาษาไทย มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา จำนวน 35 คน เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ รูปแบบการเรียนการสอนและคู่มือการใช้ แผนการจัดการเรียนการสอน แบบวัดทักษะการอ่านวิพากษ์ แบบวัดทักษะการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ แบบวัดความคิดเห็นของผู้เรียน วิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณโดยใช้ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียวแบบวัดซ้ำ และวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพโดยการวิเคราะห์เนื้อหา
          ผลการวิจัยพบว่า 1. รูปแบบการเรียนการสอนวรรณคดีโดยประยุกต์วิธีเบลมเลส โพสต์มอร์เทิมเพื่อส่งเสริมทักษะการอ่านวิพากษ์และการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของนักศึกษาระดับปริญญาบัณฑิต มี 4 องค์ประกอบ ได้แก่ หลักการ วัตถุประสงค์ กระบวนการจัดการเรียนการสอน การวัดและประเมินผล กระบวนการเรียนการสอนมี 6 ขั้นตอน ดังนี้ 1) ปูพื้นความเข้าใจ 2) พิสูจน์หลักฐาน 3) พิสูจน์แนวคิด
4) รายงาน 5) ถอดบทเรียน และ 6) สนับสนุนมุมมองใหม่ 2. ประสิทธิผลของรูปแบบพบว่า 2.1) หลังใช้รูปแบบการเรียนการสอนพบว่า นักศึกษามีทักษะการอ่านวิพากษ์สูงขึ้นกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ 0.05 (p=.000) 2.2) ระหว่างเรียนนักศึกษามีพัฒนาการทักษะการอ่านวิพากษ์สูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง การวัดแต่ละครั้งแตกต่างกันอย่างมีนัยทางสถิติที่ระดับ 0.05 ทุกคู่ (p=.000) 2.3) หลังใช้รูปแบบการเรียนการสอนนักศึกษามีทักษะการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์สูงขึ้นกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ 0.05 (p=.000) 2.4) ระหว่างเรียนนักศึกษามีพัฒนาการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์สูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง การวัดแต่ละครั้งแตกต่างกันอย่างมีนัยทางสถิติที่ระดับ 0.05 ทุกคู่ (p=.000–p.003) 2.5) ความคิดเห็นของนักศึกษาที่มีต่อรูปแบบการเรียนการสอนอยู่ในระดับดีขึ้นไป และ 3. ผลการขยายผลการวิจัยด้วยรูปแบบการเรียนการสอนพบว่า 3.1) หลังใช้รูปแบบการเรียนการสอนพบว่า นักศึกษามีทักษะการอ่านวิพากษ์สูงขึ้นกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ 0.05 (p=.000) 3.2) ระหว่างเรียนนักศึกษามีพัฒนาการทักษะการอ่านวิพากษ์สูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง การวัดแต่ละครั้งแตกต่างกันอย่างมีนัยทางสถิติที่ระดับ 0.05 ทุกคู่ (p=.000) 3.3) หลังใช้รูปแบบการเรียนการสอนนักศึกษามีทักษะการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์สูงขึ้นกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ที่ 0.05 (p=.000) 3.4) ระหว่างเรียนนักศึกษามีพัฒนาการทักษะการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์สูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง การวัดแต่ละครั้งแตกต่างกันอย่างมีนัยทางสถิติที่ระดับ 0.05 ทุกคู่ ( p= .000) และ 3.5) ความคิดเห็นของนักศึกษากลุ่มที่ได้รับการขยายผลวิจัยที่มีต่อรูปแบบการเรียนการสอนอยู่ในระดับดีขึ้นไป