ปัญหาอุทกภัย : การสร้างความร่วมมือในการจัดการของชุมชน

Main Article Content

คมกริช กระแสร์สินธ์
พรรณนารา ติสันทา
ธนัสถา โรจนตระกูล

บทคัดย่อ

          ปัญหาอุทกภัยเป็นอันตรายที่เกิดจากสภาวะน้ำท่วมหรือน้ำท่วมฉับพลันน้ำหลาก น้ำล้นตลิ่ง ซึ่งมีสาเหตุมาจากการเกิดฝนตกหนักหรือฝนตกต่อเนื่องเป็นเวลานานและมีปริมาณน้ำฝนมากกว่าปกติซึ่งเป็นอันตรายต่อมนุษย์ ทำความเสียหายแก่ทรัพย์สินและก่อให้เกิดโรคระบาดต่าง ๆ ได้ ซึ่งบทความวิชาการนี้มีวัตถุสงค์เพื่อศึกษา แนวทางการสร้างความร่วมมือในการจัดการปัญหาอุทกภัยของชุมชน ซึ่งจากการศึกษาคณะผู้เขียนพบว่า การสร้างความร่วมมือในการจัดการปัญหาอุทกภัยของชุมชน ควรดำเนินการตามหลักการจัดการภัยพิบัติที่เน้น 4 กิจกรรมหลัก 3 ช่วงระยะเวลา ซึ่งมีความสอดคล้องเชื่อมโยงและสัมพันธ์กัน ได้แก่ ระยะก่อนเกิดภัย มี 2 กิจกรรม คือ การลดผลกระทบ และการเตรียมความพร้อม ระยะระหว่างเกิดภัย คือ การจัดการสภาวะฉุกเฉิน หรือการรับมือ และระยะหลังเกิดภัย คือ การฟื้นฟู ทั้งนี้เพื่อนำมาใช้ในการป้องกัน ลดผลกระทบลดความหล่อแหลม ถดความเปราะบาง อันเกิดจากภัยพิบัติ และหลีกเลี่ยงการสูญเสียความเสียหายต่อชีวิตทรัพย์สิน สังคม และสิ่งแวดล้อม ของประชาชนหรือของรัฐ

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
กระแสร์สินธ์ ค. ., ติสันทา พ. ., & โรจนตระกูล ธ. . (2024). ปัญหาอุทกภัย : การสร้างความร่วมมือในการจัดการของชุมชน. Journal of Modern Learning Development, 9(5), 462–475. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jomld/article/view/267267
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย. (2559). การลดความเสี่ยงจากสาธารณภัย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: เวิร์ค พริ้นติ้ง.

กรมอุตุนิยมวิทยา. (2562). อุตุนิยมวิทยา : ภัยธรรมชาติ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์กรมอุตุนิยมวิทยา.

กิตติศักดิ์ แสงทอง. (2557). รูปแบบความร่วมมือในการจัดการน้ำท่วมระหว่างองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นและชุมชน : กรณีศึกษาพื้นที่น้ำท่วมซ้ำซากในภาคใต้ของประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต (ภาควิชารัฐประศาสนศาสตร์). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

คณะกรรมการป้องกันและบรรเทาสาธารณภัยแห่งชาติ. (2564). แผนการป้องกันและบรรเทาสาธารณภัยแห่งชาติพ.ศ. 2564 – 2570. กรุงเทพมหานคร: กรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัยกระทรวง มหาดไทย.

ปุณิกา พรานพนัส. (2563). การจัดการอุทกภัยในภาวะวิกฤตของไทย. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

พรภณ พงษ์เพชร. (2553). ความร่วมมือในการป้องกันปัญหายาเสพติดระหว่างองค์กรภาครัฐและองค์กรภาคเยาวชน ศึกษาเฉพาะศูนย์อำนวยการประสานงานป้องกันและแก้ไขปัญหายาเสพติดภาคเยาวชน (ศอปส.ย). วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาวิชารัฐศาสตร์). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

รพรชัย อุทยารักษ์, เกียรติชัย วีระญาณนนท์ และอนันต์ ธรรมชาลัย. (2564). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการจัดการ ความเสี่ยงด้านการผลิตจากอุทกภัยของโรงงานอุตสาหกรรมในเขตภาคกลางตอนบน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์. 7 (2), 214-216.

สมชญา ศรีธรรม และรวี หาญเผชิญ. (2563, กรกฎาคม - ธันวาคม). ความสัมพันธ์ของปัจจัยต่อการนำองค์ความรู้มาใช้ในการจัดการน้ำท่วมของชุมชนลุ่มน้ำชี-น้ำพอง ในจังหวัดขอนแก่น. วารสารการบริหารปกครอง (Governance Journal). 9 (2), 100-137.

สายฝน แสงหิรัญ ทองประเสริฐ. (2558). เครือข่ายองค์กรชุมชนเพื่อการจัดการภัยพิบัติในคาบสมุทรสทิงพระ จังหวัดสงขรา. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาวิชาการจัดการสิ่งแวดล้อม). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยสงขรานครินทร์.

Agranoff, R. & McGuire, M. (2003). Collaborative Public Management : New Strategies for Local Governments. Washington, DC : Georgetown University Press.