ความเป็นพลเมืองดิจิทัลในประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอแนวความคิดเกี่ยวกับความเป็นพลเมืองดิจิทัล และแนวทางการเป็นพลเมืองดิจิทัลในประเทศไทย ซึ่งความเป็นพลเมืองดิจิทัลเป็นทักษะที่สำคัญในปัจจุบัน เนื่องจากเทคโนโลยีดิจิทัลที่ได้มีการพัฒนาไปอย่างรวดเร็วทำให้มีการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลในการดำเนินชีวิตแทบทุกด้าน โดยองค์ประกอบที่สำคัญของการเป็นพลเมืองดิจิทัลในประเทศไทยเป็นสิ่งสำคัญที่ประชาชนไทยควรรู้ เพื่อให้สามารถดำเนินชีวิตได้อย่างเท่าทัน และปลอดภัย ดังนั้นหน่วยงานที่เกี่ยวข้องควรมีการจัดการเรียนรู้หรือพัฒนาทักษะความเป็นพลเมืองดิจิทัลให้กับประชาชนรุ่นใหม่ ให้สามารถเข้าถึง รู้เท่าทัน ไม่ตกเป็นเครื่องมือหรือถูกชักจูงไปในทางที่ผิด และมีทักษะที่จำเป็นต่อการดำเนินชีวิตในยุคดิจิทัลได้อย่างเหมาะสม
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (2560). รายงานผลการสำรวจพฤติกรรมผู้ใช้อินเทอร์เน็ตในประเทศ ไทย ปี 2560. กรุงเทพมหานคร: สำนักยุทธศาสตร์ สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ (องค์การมหาชน).
ชวนนท์ จันทร์สุข และคณะ. (2560). ความสามารถในการบริหารเวลาของนักศึกษาพยาบาล วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี ชัยนาท [เอกสารนำเสนอ]. การประชุมวิชาการ ระดับชาติ ครั้งที่ 14 . 7-8 ธันวาคม 2560. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตกำแพงแสน นครปฐม, ประเทศไทย.
มนต์รัตน์ แก้วเกิด และคณะ (2564). ความต้องการจำเป็นในการบริหารงานวิชาการของโรงเรียนมัธยมศึกษาตามแนวคิดความเป็นพลเมืองดิจิทัล. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม. 15 (1), 66 – 78.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2543). เทคนิคการวิจัยทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 3). สุวีริยาสาส์น.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2547). การวัดด้านจิตพิสัย สุวีริยาสาส์น.
วรพจน์ วงศ์กิจรุ่งเรือง. (2561). คู่มือพลเมืองดิจิทัล. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม.
วรลักษณ์ สงวนแก้ว. (2558). Digital Citizens: พลเมืองดิจิทัล. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 20 กรกฎาคม 2565. แหล่งที่มา https://www.stou.ac.th/study/ sumrit/1-59(500)/page2-1-59(500).html.
วัญญา วิศาลาภรณ์. (2548). การสร้างแบบทดสอบ. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมนึก ภัททิยธนี. (2541). การวัดผลการศึกษา. ประสานการพิมพ์.
สำนักงานพัฒนาธุรกรรมอิเล็กทรอนิกส์ (ETDA). (2564). ส่งต่อความรู้ สู่พลเมืองดิจิทัล. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 5 มกราคม 2566. แหล่งที่มา: https://www.etda.or.th/th/Our-Service/edc.aspx.
Bernardo Tabuenca et al. (2022). Mind the gap: smoothing the transition to higher education fostering time management skills. Universal Access in the Information Society, 2022 (21), 367-379.
Hafiz Muhammad Ather Khan. (2016). Exploring Relationship of Time Management with Teachers’Performance. Bulletin of Education and Research, 38 (2), 249-263.
Hair, J. et al. (2010). Multivariate data analysis (7th ed.). Upper saddleRiver, New Jersey : PearsonEducation International.
Mehdi Beyramijam. (2020). Work-Family Conflict among Iranian Emergency Medical.
Mossberger, Karen. (2008). Toward digital citizenship: Addressing inequality in the information age. In Routledge Handbook of Internet Politics. Edited by Andrew Chadwick& Philip N. Howard. New York: Routledge.
Razali et al. (2017). The Impact of Time Management on Students’ Academic Achievement. Journal of Physics : Conference Series, 995 (2018), 1-7.
Ribble, M. (2015). Digital Citizenship in Schools: Nine Elements All Students Should Know. (3rd ed.). Washington DC: International Society for Technology in Education.
Ribble, Mike S.; Bailey, Gerald D.; Ross, Tweed W. 2004. Digital Citizenship: Addressing Appropriate Technology Behavior. Learning & Leading with Technology, v32 n1 p6-9, 11.
Richelle V. Adams et al. (2019). Impact of Time Management Behaviors on Undergraduate Engineering Students’Performance. SAGE Publications, pp.199-211.
UNESCO. (2017). Digital Citizenship Education in Asia-Pacific Outcome Document. Bangkok: UNESCO Asia and Pacific Regional Bureau for Education.
