ผลการใช้ชุดการสอนขลุ่ยเพียงออ เรื่องความรู้และการเป่าขลุ่ยเพียงออพื้นฐาน ของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นวิจัยเชิงทดลองมีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อพัฒนาชุดการสอน เรื่องความรู้และการเป่าขลุ่ยเพียงออพื้นฐานของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาศึกษาปีที่ 1 ให้มีประสิทธิภาพตามเกณฑ์ที่ 80/80 2) เพื่อเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาดนตรีไทย เรื่องความรู้และการเป่าขลุ่ยเพียงออพื้นฐานของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ที่สอนโดยใช้ชุดการสอนกับการสอนแบบปกติ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ นักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนละแมวิทยา ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2566 จำนวน 151 คน ผู้วิจัยใช้การสุ่มแบบกลุ่ม (Cluster Sampling) แบ่งออกเป็นกลุ่มทดลอง 75 คน และกลุ่มควบคุม 76 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วยชุดการสอนเรื่องความรู้และการเป่าขลุ่ยเพียงออพื้นฐานของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 จำนวน 8 เล่ม แผนการจัดการเรียนรู้ของนักเรียนที่เรียนโดยใช้ชุดการสอน จำนวน 8 ชุด แผนการจัดการเรียนรู้ของนักเรียนที่เรียนแบบปกติ จำนวน 8 แผน และแบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาดนตรีไทย สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ร้อยละ ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทดสอบสมมิติฐานทางสถิติโดย Independent t-test
ผลการวิจัยพบว่า
1. ชุดการสอนขลุ่ยเพียงออ เรื่องความรู้และการเป่าขลุ่ยเพียงออพื้นฐานของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ที่ผู้วิจัยพัฒนาขึ้น มีประสิทธิภาพเท่ากับ 81.63/79.97 มีประสิทธิภาพตามเกณฑ์ที่ 80/80
2. ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาดนตรีไทย เรื่องความรู้และการเป่าขลุ่ยเพียงออพื้นฐานของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ระหว่างการสอน โดยใช้ชุดการสอนสูงกว่าการจัดการเรียนรู้แบบปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2542). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542. ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 116ตอนที่ 79, หน้า 1-19 วันที่ 19 สิงหาคม 2542.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลาง กลุ่มสาระการเรียนรู้ศิลปะตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
ชัยยงค์ พรหมวงศ์. (2551). ประมวลสาระชุดวิชาการ พัฒนาหลักสูตรและสื่อการเรียนการสอน. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช.
งานวัดผลโรงเรียนละแมวิทยา (2565). ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาศิลปะปีการศึกษา 2565 สารสนเทศงานทะเบียนวัดผล กลุ่มบริหารวิชาการ. ชุมพร: โรงเรียนละแมวิทยา.
ถนอม สิงห์ซอม. (2563). การพัฒนาชุดกิจกรรมการเรียนรู้ เรื่องเทคนิคการเป่าขลุ่ยเพียงออสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์. 8 (3), 424-430.
วรเพชร พหุโล. (2566). การพัฒนาทักษะการเป่าขลุ่ยเพียงออโดยการจัดการเรียนรู้ด้วยกระบวนการปฏิบัติร่วมกับแบบฝึกทักษะของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนสทิงพระวิทยา อำเภอสทิงพระ จังหวัดสงขลา. วิทยานิพนธ์ ศึกษาศาสมหาบัณฑิต: บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยหาดใหญ่
สุนันทา ใจดี. (2563). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาดนตรีไทย เรื่องการเป่าขลุ่ยหลิบเบื้องต้น ของนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยรามคำแหง (ฝ่ายประถม) ที่สอนโดยใช้ชุดการสอนกับการสอนแบบปกติ. สารนิพนธ์ศึกษาศาสมหาบัณฑิต ศึกษาศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยรามคำแหง
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. (2551). แนวทางการบริหารจัดการหลักสูตรตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สรวงมณฑ์ สิทธิสมาน. (2562). ทำไมเด็กวัยรุ่นควรเล่นดนตรี. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 10 กรกฎาคม 2564.แหล่งที่มา: https://www.thaipbskids.com/contents/5fbb8ff67fd77a9f03a4270c
โอภาส สุวรรณโพธิ์ (2565). การศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและความพึงพอใจโดยใช้ชุดฝึกทักษะ เรื่อง กาปฏิบัติขลุ่ยเพียงออของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนสาธิตพิบูลบำเพ็ญ มหาวิทยาลัยบูรพา. วารสารดนตรีและการแสดง. 8 (2), 125-135.
Thorndike.R.L. (1969). Measurement and evaluation in psychology and education. (3 rd ed.). New York : John Wiley.
