เงื่อนไขที่ส่งผลต่อความสำเร็จในการสื่อสารข้ามวัฒนธรรม: กรณีศึกษา งานวิเทศสัมพันธ์ระหว่างมหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ กับสถาบันอุดมศึกษาในสาธารณรัฐประชาชนจีน
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์เงื่อนไขที่ส่งผลต่อความสำเร็จในการสื่อสารข้ามวัฒนธรรมด้านงานวิเทศสัมพันธ์ในสถานการณ์ความร่วมมือทางวิชาการระหว่างมหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติกับสถาบันอุดมศึกษาในสาธารณรัฐประชาชนจีน การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ คัดเลือกกลุ่มผู้ให้ข้อมูลแบบเฉพาะเจาะจงบุคลากรที่ปฏิบัติงานด้านวิเทศสัมพันธ์ 24 คน จากมหาวิทยาลัยหัวเฉียวฯ 5 คน และจากสถาบันอุดมศึกษาในสาธารณรัฐประชาชนจีนที่ร่วมมือทางวิชาการกับมหาวิทยาลัยหัวเฉียวฯ 11 แห่ง 19 คน โดยใช้เครื่องมือวิจัยด้วยการตั้งคำถามแนวทางการสัมภาษณ์และการสังเกตการณ์ ผลการวิจัยพบว่า คู่สื่อสารข้ามวัฒนธรรมมีวัฒนธรรมที่เหมือนกันเป็นเงื่อนไขที่ส่งผลต่อความสำเร็จในการสื่อสารข้ามวัฒนธรรม ได้แก่ 1) การสื่อสารที่เน้นบริบทต่ำ สามารถเข้าใจข้อความในการสื่อสารโดยไม่ต้องตีความเพิ่ม 2) มองเวลาแบบเชิงเดี่ยว มุ่งทำเรื่องใดเรื่องหนึ่งให้สำเร็จจึงทำเรื่องอื่น กำหนดแผนงานและดำเนินการตามลำดับ 3) มองเวลาแบบเชิงซ้อน ดำเนินการหลายเรื่องพร้อมกันในเวลาเดียวกัน 4) พื้นที่ของการสื่อสารในระยะใกล้ชิด วางตัวเป็นกันเองไม่เน้นพิธีการ และ 5) พื้นที่ของการสื่อสารในระยะส่วนตัว ให้ความสำคัญเรื่องสานสัมพันธ์กับผู้ที่รู้จัก เว้นระยะห่างพอเหมาะเพื่อแสดงความเคารพแก่คู่สื่อสาร และพบว่ามีวัฒนธรรมที่ต่างกัน คือ 1) การสื่อสารที่เน้นบริบทสูง มีข้อความที่ต้องตีความเพิ่มบ้าง ผู้รับสารต้องมีความสามารถในการตีความเพิ่มจึงจะเข้าใจ และ 2) พื้นที่ของการสื่อสารในระยะสังคม มีความคิดแบบสื่อสารแต่เรื่องงาน ไม่คิดจะมีปฏิสัมพันธ์มากกว่าเรื่องงาน และมีความคิดแบบควรสร้างปฏิสัมพันธ์เพื่อสะดวกในการสื่อสารต่อไป ซึ่งไม่อาจเป็นเงื่อนไขที่ส่งผลต่อความสำเร็จในการสื่อสารข้ามวัฒนธรรม
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ฉันทัส ทองช่วย. (2543-2544). งานวิเทศสัมพันธ์เป็นงานสำคัญของคณะมนุษศาสตร์และสังคมศาสตร์. วารสารปาริชาติ. 13 (2), 3-5.
ชฎาพร โชติรดาภาณ. (2559). วิเทศสัมพันธ์: กาลเวลาที่ต้อง “ลอกคราบ”. วารสารพิกุล. 14 (1), 165-183.
ณัฏฐ์ชุดา ชูตระกูล. (2564). การปรับตัวทางด้านการสื่อสารข้ามวัฒนธรรมของชาวไทยที่อาศัยอยู่ในเมืองออกซ์ฟอร์ด ประเทศอังกฤษ. วารสารนิเทศศาสตรปริทัศน์. 25 (2), 62-76.
เมตตา วิวัฒนานุกูล (กฤตวิทย์). (2559). การสื่อสารระหว่างวัฒนธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุนทรียา ไชยปัญหา และ อุรารักษ์ ศรีประเสริฐ. (2559). แนวคิด ทฤษฎีวัฒนธรรมการจัการ : การปรับตัวภายใต้ความแตกต่างทางวัฒนธรรม. วารสารวิชาการ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. 1 (2), 104-111.
สุรศักดิ์ บุญอาจ. (2552). การสื่อสารและการปรับตัวทางวัฒนธรรมของคนไทยที่เข้าร่วมโครงการเวิร์ค แอนด์ ฮอลิเดย์ วีซ่า ไทย-ออสเตรเลีย. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Ou Liufen. (2561). ปัญหาและแนวทางแก้ไขปัญหาการใช่ภาษาไทยของนักศึกษาชาวจีน มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ. การประชุมวิชาการระดับชาติ มหาวิทยาลัยรังสิต ประจำปี 2561, วันที่ 4 พฤษภาคม 2561. มหาวิทยาลัยรังสิต. 413-422.
Hall, E. T. (1959). The Silent Language. New York: Doubleday & Company, INC.
Jia, Y.X. (1997). Intercultural Communication. Shanghai: Shanghai Foreign Language Education Press.
Wu, W.S. and Yan, H.X. (2009). Introduction to Intercultural Communication. Beijing: The Commercial Press.
Xiong, L.J. and Liu, X.H. (2010). Intercultural Communication. Shanghai: Shanghai JIaotong University Press.