การมีส่วนร่วม, กระบวนการผลิตผ้าทอมือ, วิสาหกิจชุมชน, พึ่งตนเอง
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ ดังนี้ 1. เพื่อศึกษาระดับความรู้ความเข้าใจที่มีผลต่อการมีส่วนร่วมในกระบวนการผลิตผ้าทอมือต่อการพัฒนาวิสาหกิจชุมชนพึ่งตนเอง 2. เพื่อศึกษาระดับของการมีส่วนร่วมในการกระบวนการผลิตผ้าทอมือต่อการพัฒนาวิสาหกิจชุมชนพึ่งตนเอง 3. เพื่อศึกษาถึงปัญหาและแนวทางแก้ไข การมีส่วนร่วมในกระบวนการผลิตผ้าทอมือต่อการพัฒนาวิสาหกิจชุมชนพึ่งตนเอง การวิจัยเชิงปริมาณ (Quantitative Data) สมาชิกของกลุ่มสมาชิกวิสาหกิจชุมชนทอผ้าที่จดทะเบียนกับสำนักงานพัฒนาชุมชน และเกษตรอำเภอคอนสวรรค์ ในจังหวัดชัยภูมิ จากสมาชิกทั้งหมด 663 คน กำหนดขนาดกลุ่มตัวอย่างโดยใช้ตารางของ Krejcie & Morgan ได้จำนวนกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 248 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลคือ แบบสอบถาม โดยสถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ การแจกแจงความถี่ ร้อยละ (Percent) ค่าเฉลี่ย ( ) ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) ผลการวิจัยมีดังนี้
ความรู้ความเข้าใจในกระบวนการผลิตผ้าทอมือต่อการพัฒนาวิสาหกิจชุมชนพึ่งตนเอง พบว่ากลุ่มตัวอย่างมีความรู้ความเข้าใจในกระบวนการผลิตผ้าทอมือต่อการพัฒนาวิสาหกิจชุมชนที่พึ่งตนเอง ซึ่งส่วนมากกลุ่มตัวอย่างสามารถตอบคำถามได้ถูกต้อง กลุ่มตัวอย่างตอบถูกร้อยละ 97.98 และระดับการมีส่วนร่วมของประชาชนในกระบวนการผลิตผ้าทอมือต่อการพัฒนาวิสาหกิจชุมชนพึ่งตนเอง พบว่า มีความคิดเห็นเกี่ยวกับกระบวนการผลิตผ้าทอมือต่อการพัฒนาวิสาหกิจชุมชนพึ่งตนเอง โดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง ( = 3.08) ซึ่งความคิดเห็นที่มีต่อปัญหาและแนวทางแก้ไขการมีส่วนร่วมในกระบวนการผลิตผ้าทอมือต่อการพัฒนาวิสาหกิจชุมชนพึ่งตนเอง หน่วยงานท้องถิ่นควรสร้างความเข้มแข็งของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนโดยการจัดสรรงบประมาณให้เพียงพอ เปิดโอกาสให้สมาชิกเข้าไปมีส่วนร่วมในการกำหนดทิศทางแผนของกลุ่ม มีการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ของสมาชิกร่วมกันทั้งในและนอกกลุ่มมากขึ้น
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม. (2564). ที่มาลายผ้าทออีสานอันงดงาม. กินแซ่บ: ธนาคารกรุงเทพ.
ชนาภรณ์ อยู่ผาสุก.(2563). การพึ่งตนเองของชุมชนบ้านดอนพรม ตําบลดอนคา อําเภอบางแพ จังหวัดราชบุรี. สาขาวิชาคอมพิวเตอร์ธุรกิจ คณะวิทยาการจัดการ: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
ชูศรี วงศ์รัตนะ. (2560). เทคนิคการใช้สถิติเพื่อการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: อมรการพิมพ์.
ทัศนีย์ชัย ศิริวรรณ. (2564). การพัฒนาดัชนีชี้วัดความสำเร็จอย่างยั่งยืนของ กลุ่มวิสาหกิจชีววิถีตำบลน้ำเกี๋ยน อำเภอภูเพียง จังหวัดน่าน. วิทยาศาสตรมหบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนาทรัพยากรและส่งเสริมการเกษตร. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
นิตยา สีคง. (2563). การจัดการความรู้กลุ่มทอผ้ายก. ศูนย์ศิลปาชีพบ้านเนินธัมมังจังหวัดนครศรีธรรมราช.บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
นิรัช สุดสังข์. (2559). ระเบียบวิธีวิจัยทางการออกแบบ. กรุงเทพมหานคร: โอเอสพริ้นติ้งเฮาส์.
บานชื่น นักการเรียนและเพ็ญศรี บางบอน. (2559). การพัฒนาที่ยั่งยืน Sustainable Development. สิรินธรปริทรรศน์. 17 (2). 64-69.
ประทีป วีระพัฒนนิรันดร์. (2541). เศรษฐกิจชุมชน: ความหมาย ฐานคิด แนวทางปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: กรมการประมง.
ศุภาวดี กรมทอง. (2557). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาท้องถิ่น กรณีศึกษาองค์การบริหารส่วนตําบลห้วยแก้ว อําเภอบึงนาราง จังหวัดพิจิตร. รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สถาบันบัณฑิตพัฒนาบริหารศาสตร์.
Bloom,Benjamin S.,et al. (1971). Hand book on Formative and Summative Evaluation of Student Learning. New York: Mc Graw-Hill Book Company. 208 : 219.
John M.Cohen and Norman T. Uphoff. (1980). “Participation’s Place in Rural Development : seekclarity through specifics”, World Development. Vol. 8 : 219.
Krejcie, R.V., & D.W. Morgan. (1970). “Determining Sample Size for Research Activities”.Educational and Psychological Measurement. 30 (3), 607 – 610.