ดุษฎีนิพนธ์ทางรัฐประศาสนศาสตร์ด้านการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในประเทศไทย

Main Article Content

อุเทน นุ้ยพิน
อุทัย เลาหวิเชียร

บทคัดย่อ

          การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาจุดมุ่งเน้นการศึกษาหรือแนวทางการศึกษา จัดกลุ่ม จำแนก แยกแยะและวิเคราะห์ดุษฎีนิพนธ์ทางรัฐประศาสนศาสตร์ ด้านการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในประเทศไทยในอดีต (2) ศึกษาปัจจัยที่จะส่งผลต่อทิศทางการศึกษาของดุษฎีนิพนธ์ทางรัฐประศาสนศาสตร์ ด้านการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในประเทศไทยในอนาคต การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยเทคนิควิธีการวิเคราะห์เนื้อหา ขอบเขตเนื้อหาการวิจัยคือ ดุษฎีนิพนธ์ของผู้สำเร็จการศึกษาตามหลักสูตรหรือชื่อปริญญาบัตรทางรัฐประศาสนศาสตร์ จากสถาบันอุดมศึกษาในประเทศไทย โดยเลือกศึกษาเฉพาะดุษฎีนิพนธ์ด้านการจัดการทรัพยากรมนุษย์ และสามารถคัดถ่ายสำเนาได้เต็มเรื่อง จำนวน  180 เรื่อง นำเสนอข้อมูลในรูปแบบการพรรณนา 
          ผลการศึกษาพบว่า
          1) จุดมุ่งเน้นการศึกษาหรือแนวทางการศึกษาของดุษฎีนิพนธ์ทางรัฐประศาสนศาสตร์ ด้านการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในประเทศไทยในอดีต พบว่า ศึกษาเฉพาะเรื่องหรือหัวข้อที่เกี่ยวข้องกับการจัดการทรัพยากรมนุษย์
          2) จัดกลุ่ม จำแนก แยกแยะและวิเคราะห์ จุดมุ่งเน้นการศึกษาหรือแนวทางการศึกษาของดุษฎีนิพนธ์ทางรัฐประศาสนศาสตร์ ด้านการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในประเทศไทยในอดีต พบว่าส่วนใหญ่ศึกษาในเรื่องหรือหัวข้อเดียวกันเพียงแต่เปลี่ยนกลุ่มตัวอย่าง
          3) ปัจจัยที่จะส่งผลต่อทิศทางการศึกษาของดุษฎีนิพนธ์ทางรัฐประศาสนศาสตร์ ด้านการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในประเทศไทยในอนาคต พบว่า เป็นปัจจัยด้านสภาพแวดล้อมทั้งภายในและภายนอกองค์การที่ทำการศึกษา เช่น ปัจจัยด้านกลยุทธ์ และด้านสังคม
          4) ทิศทางการศึกษาของดุษฎีนิพนธ์ทางรัฐประศาสนศาสตร์ด้านการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในประเทศไทยในอนาคต พบว่า ศึกษาประเด็นย่อยหลายประเด็นร่วมกัน ด้วยแรงกระตุ้นจากสภาพแวดล้อมภายในหรือภายนอกองค์การจะก่อเกิดหัวข้อการศึกษาใหม่

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
นุ้ยพิน อ. ., & เลาหวิเชียร อ. (2024). ดุษฎีนิพนธ์ทางรัฐประศาสนศาสตร์ด้านการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในประเทศไทย . Journal of Modern Learning Development, 9(10), 46–56. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jomld/article/view/274251
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

เกียรติสุดา แก้ววิศิษฎ์. (2559). รูปแบบพัฒนาสมรรถนะหลักของผู้บริหารห้างค้าส่งในกลุ่มร้อยแก่นสารสินธุ์. ดุษฎีนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.

ก้องเกียรติ ลึกนุช. (2561). การจัดการความรู้กับสมรรถนะบุคลากรของกรมช่างโยธาทหารเรือ กองทัพเรือ. ดุษฎีนิพนธ์-รัฐประศาสนศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์.

นิศาชล พรหมรินทร์. (2552). วิวัฒนาการกระบวนทัศน์รัฐประศาสนศาสตร์ไทย พ.ศ. 2549-2551.วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์- มหาวิทยาลัย.

ปฐม มณีโรจน์. (2523). ขอบข่ายและสถานภาพของรัฐประศาสนศาสตร์: พิจารณาในทัศนะวิชาชีพ. ใน อุทัย เลาหวิเชียร, ปรัชญา เวสารัชช์ และ เฉลิมพล ศรีหงษ์ (บรรณาธิการ), รัฐประศาสนศาสตร์: ขอบข่าย สถานภาพและพัฒนาการในประเทศไทย (พิมพ์ครั้งที่ 2, หน้า 73-78). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แสงรุ้ง-การพิมพ์. น.7

ศักดิ์สวาท สุวรรณนัง. (2557). สมรรถนะของบุคลากรส่วนภูมิภาคของการกีฬาแห่งประเทศไทย. ดุษฎีนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ-ธนบุรี.

ศิริวดี วิวธคุณากร. (2564). การพัฒนาสมรรถนะทางวิชาการของอาจารย์มหาวิทยาลัยราชภัฏ. ดุษฎีนิพนธ์-รัฐประศาสนศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.

Dessler, G. (1997). Human resource management. Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall.

Harvey, D., & Bowin, R. B. (1996). Human resource management: An experiment approach. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.

Losey, M., Meisinger, S., & Ulrich, D. (2005). Future of human resource management. Hoboken, NJ: John Wiley & Sons.

Mondy, R. W., & Noe, M. R. (2004). Human resource management. (9th ed.). Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall.

Noe, R., Hollenbeck, J., Gerhart, B., & Wright, P. (2006). Human resources management: Gaining a competitive advantage. (13th ed.). New York: McGraw-Hill.