แนวทางการขับเคลื่อนการท่องเที่ยวภายใต้นโยบายเพื่อความยั่งยืน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนเป็นการท่องเที่ยวที่ให้ความสำคัญกับคุณภาพ รวมถึงการดำรงชีวิตของชุมชน คุณภาพของประสบการณ์ของนักท่องเที่ยว และคุณภาพของสิ่งแวดล้อม ประเพณีวัฒนธรรม จึงเป็นการท่องเที่ยวที่ต้องคำนึงถึงความต่อเนื่องในการจัดการท่องเที่ยว และเป็นการท่องเที่ยวที่ต้องมีความสมดุลระหว่างความต้องการของนักท่องเที่ยว กับการบริการ หรือทรัพยากรการท่องเที่ยว และศักยภาพของผู้มีส่วนเกี่ยวข้องในการจัดการท่องเที่ยว ดังนั้นการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนจึงมีขอบเขตของการส่งเสริม การท่องเที่ยวจะอย่างยั่งยืนอยู่ได้ต้องมีนักท่องเที่ยวมาท่องเที่ยวอย่างสม่ำเสมอ มีทรัพยากรการท่องเที่ยวที่ดึงดูดใจไว้ได้อย่างไม่เสื่อมคลาย มีกิจกรรมการบริการทางการท่องเที่ยวให้มีผลกำไรตอบแทน มีการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงการให้บริการ และมีผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมทางธรรมชาติ สังคม วัฒนธรรมน้อยที่สุด
การขับเคลื่อนการท่องเที่ยวสู่ความยั่งยืนให้เกิดความสำเร็จต้องประกอบด้วยความสามารถในการใช้บริการของนักท่องเที่ยว ความสะดวกในการเดินทางเข้ามาใช้บริการท่องเที่ยว การเข้าถึงของแหล่งท่องเที่ยว รวมทั้งความสามารถในการรับรองนักท่องเที่ยวของแหล่งท่องเที่ยว นอกจากนี้การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวต้องพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวให้สอดคล้องและเหมาะสมกับแหล่งท่องเที่ยวเพื่อตอบสนองความต้องการของนักท่องเที่ยว
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2564). แผนปฏิบัติราชการรายปี (พ.ศ. 2565). ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 3 มีนาคม 2567. แหล่งที่มา: https://secretary.mots.go.th/ewtadmin/ewt/secretary/down load/article/article_20220610151812.pdf.
คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2566). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 3 (พ.ศ. 2566 – 2570). ออนไลน์. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 3 มีนาคม 2567. แหล่งที่มา: secretary. mots.go.th/download/article/article_ 20230 327145011 .pdf.
จันทร์จิรา สุขบรรจง. (2559). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของหนานมดแดง อ่าเภอป่าพะยอม จังหวัดพัทลุง. ปริญญานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณทิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
จุติมา บุญมี และสุธิรา ปานแก้ว. (2560). แนวคิดการพัฒนาบุคลากรด้านการท่องเที่ยวโดยใช้หลักจิตใจให้บริการ (Service Mind) เพื่อคุณภาพการบริการและคุณภาพชีวิต. The 4th International and 3rd National Conference “Environmental Friendly Tourism for Sustainable Development”, 440-455.
ธัญรดา ดวงแก้ว และ นัทนิชา หาสุนทร. (2563) การมีส่วนร่วมของประชาชนตามหลักการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์บ้านไทรน้อย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์. 6 (1), 43-44.
ธนกฤต แดงทองดี.(2565). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศน์ (Ecotourism): การท่องเที่ยววิถีอนุรักษ์ ผสานคน กับ ธรรมชาติ เป็นหนึ่งเดียวกัน. มูลนิธิสืบนาคะเสถียร.
นิสากร ยินดีจันทร์, ภูริพัฒน์ แก้วตาธนวัฒนา และ สันดุสิทธิ์ บริวงษ์ตระกูล. (2564). การพัฒนาศักยภาพชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนกรณีศึกษา เครือข่ายท่องเที่ยวโดยชุมชนจันทบุรี. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนครพนม. 11 (1), 257-258.
นเรศ เหล่าพรรณราย. (2560). แนวโน้ม Digital Marketing ปี 2017. ออนไลน์. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 3 มีนาคม 2567. แหล่งที่มา: https://money.sanook.com/451083/
ปรัชญา บุญเดช. (2561). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวถ้ำเลเขากอบ อำเภอห้วยยอด จังหวัดตรัง. วารสารการจัดการธุรกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา. 7 (2), 122-138.
ปริวรรต สมนึก. (2565). นวัตกรรมการท่องเที่ยวโดยชุมชน. อุบลราชธานี : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
พัฒนเดช อาสาสรรพกิจ. (2559). ท่องเที่ยวยุคดิจิตอล. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 3 มีนาคม 2567. แหล่งที่มา: http://www.komchadluek.net/news/ economic/224484.
พิชญาพร ศรีบุญเรือง และฉลองศรี พิมลสมพงศ์. (2564). การพัฒนาคุณค่าแหล่งท่องเที่ยวเพื่อรองรับนักท่องเที่ยวศักยภาพสูงในประเทศไทย. วารสารเทคโนโลยีภาคใต้. 14 (1), 6.
