ยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี : แนวทางแก้ไขปัญหาความเลื่อมล้ำ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ความเหลื่อมล้ำของสังคมไทยถือเป็นปัญหาที่ฝังรากรึกมาอย่างยาวนาน และเป็นวาทกรรมที่กล่าวถึงในทุกห่วงเวลาของการพัฒนา ยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี ต่อแนวทางแก้ไขปัญหาความเลื่อมล้ำ ถือเป็นกรอบนโยบายในการขับเคลื่อนประเทศที่มุ่งสร้างให้ประชาชนทุกคน ทุกระดับได้เข้าถึงการพัฒนาอย่างทั่วถึง เท่าเทียม และเป็นธรรม โดยเฉพาะการเปิดโอกาสให้ประชาชนได้เข้ามีส่วนร่วม เน้นการดึงเอาพลังทางสังคมที่ประกอบด้วยภาคส่วนต่างๆ ทั้งภาคเอกชน ประชาสังคม ชุมชนท้องถิ่น มาร่วมขับเคลื่อนการพัฒนาประเทศในรูปแบบประชารัฐ ซึ่งจะช่วยให้เกิดการแก้ปัญหาความเหลื่อมล้ำที่ยั่งยืน รวมทั้งการเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุมชนในการจัดการตนเอง และการเตรียมความพร้อมของประชากรไทยทั้งในมิติสุขภาพ เศรษฐกิจ สังคม และสภาพแวดล้อมให้เป็นประชากรที่มีคุณภาพ สามารถพึ่งตนเองและทำประโยชน์แก่ครอบครัว ชุมชน และสังคมให้มากที่สุด
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ภูริวัจน์ ปุณยวุฒิปรีดา. (2561). ความเหลื่อมล้ำ : แนวคิด สถานการณ์ในประเทศไทย และแนวทางแก้ไข. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์. 1 (1), 35-43.
สฤณี อาชวานันทกุล. (2554). ความเหลื่อมล้ำ ฉบับพกพา. นนทบุรี: สำนักงานปฏิรูป (สปร.).
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2562). ยุทธศาสตร์ชาติระยะ 20 ปี (พ.ศ. 2561-2580). (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขานุการของคณะกรรมการ ยุทธศาสตร์ชาติ สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
Arsenio, W. F., & Gold, J. (2006). The effects of social injustice and inequality on children’smoral judgments and behavior: Towards a theoretical model. Cognitive Development. 21, 388-400.
Coburn, D. (2000). Income inequality, social cohesion and the health status of populations:the role of neo-liberalism. Social Science & Medicine. 51 (1), 135-146.
Chothipaporn, W. (2009). The relationship between financial development with economicgrowth and the impact of financial inequality countries, Thailand. (Master Degree,Thammasat University, Bangkok).
Das, D. (2008). Urban Quality of Life : A Case Study of Guwahati. Social Indicators Research. 88 (2), 297-310.
Diener, E., & Suh, E. (1997). Measuring Quality of Life: Economic, Social, and SubjectiveIndicators. Social Indicators Research. 40 (1), 189-216.
Diener, E. D. (1995). A value based index for measuring national quality of life. SocialIndicators Research. 36 (2), 107-127.
Emanuel, X.-O., André, O. L., & Saurav, P. (2015). What motivates entrepreneurial entry undereconomic inequality? The role of human and financial capital. Human Relations. 68 (7), 1183-1207.
Han, J., Zhao, Q., & Zhang, M. (2016). China’s income inequality in the globalcontext.Perspectives in Science. 7, 24-29.
Lippmann, S., Davis, A., & Howard, E. A. (2005). Entrepreneurship and Ine quality. Retrieved November 6, 2023. From: https://www.researchgate.net/ publication/242 029 097_ Entrepreneurship_and_Inequality.
Liu, B. C. (1974). Quality of life indicators: A preliminary investigation. Social IndicatorsResearch. 1 (2), 187-208.
Murali, V., & Oyebode, F. (2004). Poverty, social inequality and mental health. Advances inPsychiatric Treatment. 10 (3), 216-224.
Office of the National Economic and Social Development Council. (2017). The TwelvtethNational Economic and Social Development Plan (BE 2017-2021). Bangkok: The PrimeMinister’s Office.
Qi, Z., & Youfa, W. (2004). Socioeconomic inequality of obesity in the United States: dogender, age, and ethnicity matter?. Social Science & Medicine. 58 (6), 1171-1180.
Veenstra, G. (2002). Social capital and health (plus wealth, income inequality and regionalhealth governance). Social Science & Medicine. 54 (6), 849-868.
