ความเสียหายทางจิตใจกับความรับผิดในทางละเมิดตามประมวล กฎหมายแพ่งและพาณิชย์

บทคัดย่อ

          ค่าเสียหาย คือ เป็นส่วนหนึ่งของสินไหมทดแทนเพื่อความเสียหายที่เกิดขึ้น โดยเป็นไปตามหลักเกณฑ์ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 438 โดยใช้ศาลเป็นผู้วินิจฉัยซึ่งดูจากพฤติการณ์และความร้ายแรงในการกระทำละเมิด ถือว่าเป็นเรื่องของดุลยพินิจที่ศาลจะเป็นผู้กำหนด ซึ่งจะพิจารณาตามแนวคำพิพากษาเกี่ยวกับค่าเสียหายทางจิตใจนั้นศาลก็จะดูความเสียหายตามประมวลกฎหมายแพ่งพาณิชย์มาตรา 420 มาเป็นหลักพื้นฐานจากการเกิดความเสียหาย แก่ร่างกาย อนามัย เสรีภาพหรือสิทธิ ที่ทำให้เกิดความทุกข์ทรมานของจิตใจที่เกิดจากผลของการกระทำละเมิดนั้น แต่ในความเป็นจริงในเรื่องของจิตใจนั้นอาจเกิดมาจากหลายสาเหตุที่เกิดจากความรู้สึกของจิตใจของผู้ถูกกระทำ เช่น ความอับอายขายหน้า ความถูกดูหมิ่น ทำให้เกิดความหดหู่ หรือการทำให้เสียขวัญ หรือการถูกกดดันจนทำให้เป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งจากสาเหตุต่าง ๆ นี้ อาจไม่ได้เกิดจากความเสียหายเพื่อละเมิดตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 420 จึงอาจทำให้ผู้เสียหายที่แท้จริงที่ได้รับผลกระทบอาจไม่ได้รับการเยียวยาตามกฎหมายได้เพราะความเสียหายทางจิตใจที่เกิดขึ้นอาจมีลักษณะที่ไม่ได้มาควบคู่ไปกับการบาดเจ็บทางร่างกายแต่อย่างใดแต่เป็นความรู้สึก เช่น การใช้คำพูดล้อเลียนในปมด้อยจากรูปลักษณ์ภายนอกจนรู้สึกจิตใจหดหู่ อับอายขายหน้าจนเป็นเหตุให้ผู้ที่ถูกล้อเลียนได้รับความเสียหายต่อจิตใจ เกียรติยศ ชื่อเสียง จากการทบทวนเอกสารพบว่าในปัจจุบันสิทธิเรียกร้องในกรณีค่าเสียหายทางจิตใจในกรณีแบบนี้ยังไม่สามารถได้รับการเยียวยาความเสียหายได้ตามจุดมุ่งหมายของกฎหมายได้ว่าให้คู่กรณีกลับคืนสู่ฐานะเดิม จึงเห็นควรมีการแก้ไข เพิ่มเติม ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 420 และประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 446 โดยให้มีการบัญญัติซึ่งการกระทำทางจิตใจเพื่อเป็นตัวช่วยในการพิจารณาของผู้ที่ถูกกระทำทางจิตใจให้มีความชัดเจน เพื่อเป็นแนวทางในการวินิจฉัยคดีต่อไป