กลวิธีการประพันธ์และแนวคิดพุทธศาสนาในนวนิยายประยุกต์อิงหลักธรรม เรื่อง “รักอันตราย” ของนรรัตน์ รักดี

Main Article Content

กิตติยา คุณารักษ์
มาโนช นันทพรม

บทคัดย่อ

            บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากลวิธีการประพันธ์และแนวคิดพุทธศาสนาในนวนิยายประยุกต์อิงหลักธรรมเรื่อง “รักอันตราย” บทประพันธ์ของนรรัตน์ รักดี โดยใช้แนวคิดกลวิธีการวิเคราะห์วรรณกรรมตามแนวโครงสร้างนิยมและแนวคิดด้านพุทธศาสนาเป็นกรอบในการศึกษา ซึ่งผู้เขียนเลือกศึกษา 6 ประเด็น ได้แก่ 1) ความสมจริงของนวนิยาย พบว่า มีความสมจริงในการใช้ภาษาร่วมสมัย ทั้งด้านการใช้คำทับศัพท์ภาษาอังกฤษในบทบรรยายหรือบทสนทนา 2) บทบาทของตัวละคร พบว่า ตัวละครพระนางและตัวละครสำคัญในนวนิยายมีลักษณะอ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ สื่อให้เห็นพลวัตของตัวละครตามเหตุการณ์ที่เลื่อนไหลตามบริบทแวดล้อมทางวัฒนธรรมของคนไทยในอดีต 3) อุดมการณ์หลักของตัวละคร พบว่า ตัวละครสำคัญนำความรู้ไปพัฒนาชนบทด้วยการทำฟาร์มปลูกพืชเลี้ยงสัตว์ ผืนดินที่รกร้างกลายเป็นแหล่งผลิตพืชผลทางการเกษตรที่ครบวงจร 4) ฉากและบรรยากาศในนวนิยาย พบว่า ผู้ประพันธ์ให้รายละเอียดของฉากและบรรยากาศที่นำไปสู่ความเข้าใจในปมปัญหาของเรื่อง มีการใช้ถ้อยคำพรรณนาให้เกิดสีสันและภาพพจน์ต่าง ๆ ที่สร้างอารมณ์และบรรยากาศแวดล้อมของกลิ่นอายพื้นที่ชนบท 5) ลีลาการเขียนของผู้ประพันธ์ พบว่า ผู้ประพันธ์ใช้ศิลปะและลีลาการเขียนแบบเฉพาะที่สะท้อนความจริง ความงาม และความสงบผ่านภาษาอย่างโดดเด่นในทางวรรณศิลป์ 6) แนวคิดพุทธศาสนาในนวนิยาย พบว่า สื่อถึงหลักธรรมทางพระพุทธศาสนา คือความเชื่อเรื่องกรรม การเวียนว่ายตายเกิด และสอดแทรกเรื่องราวอิงประวัติศาสตร์ในสมัยพุทธกาล ทำให้ผู้อ่านได้รับความเพลิดเพลินในรสวรรณกรรมและหลักการดำเนินชีวิต

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
คุณารักษ์ ก., & นันทพรม ม. (2022). กลวิธีการประพันธ์และแนวคิดพุทธศาสนาในนวนิยายประยุกต์อิงหลักธรรม เรื่อง “รักอันตราย” ของนรรัตน์ รักดี. วารสารศรีล้านช้างปริทรรศน์, 8(1), 119–131. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jslc/article/view/254964
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กิตติยา คุณารักษ์ และคณะ. (2564). อำนาจผี บารมีพุทธ: ความเชื่อเชิงอุดมการณ์ทางศาสนาในนวนิยายจินตนิยมเรื่องมิติที่สาม. วารสารบัณฑิตสาเกตปริทรรศน์. 6(2). กรกฎาคม-ธันวาคม.

ดวงมน จิตร์จำนงค์. (2561). หลังม่านวรรณกรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). นนทบุรี: สำนักพิมพ์สัมปชัญญะ.

ธัญญา สังขพันธานนท์. (2539). วรรณกรรมวิจารณ์. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์นาคร.

นรรัตน์ รักดี. (2564). รักอันตราย. เลย: บจก.รุ่งแสงธุรกิจการพิมพ์.

นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2555). ปากไก่และใบเรือ: รวมความเรียงว่าด้วยวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ต้นรัตนโกสินทร์. (พิมพ์ครั้งที่ 4). นนทบุรี: สำนักพิมพ์ฟ้าเดียวกัน.

บุญเหลือ โจมโน. (2556). ภาษาบาลีสันสกฤตในภาษาไทย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แดเน็กซ์ อินเตอร์.

พระณัฐวุฒิ มหาวิริโย (ก้อนจา) และคณะ. (2563). ศึกษาเชิงวิเคราะห์หลักพุทธธรรมที่ปรากฏในธรรมนิยายเรื่องลีลาวดี. วารสารพุทธศาสตร์ศึกษา. 11(2). กรกฎาคม – ธันวาคม.

พระมหาสุริยา อภิวฑฺฒโน (มะสันเทียะ). (2563). การเผยแผ่พระพุทธศาสนาตามหลักโอวาทปาติโมกข์ : หลักการ อุดมการณ์และวิธีการ. วารสาร มจร มนุษยศาสตร์ปริทรรศน์, 6(1), 4-5. มกราคม-มิถุนายน.

มารศรี สอทิพย์ และสุทธภา อินทรศิลป์. (2562). การเล่าเรื่องและอุดมการณ์ในนวนิยายเพื่ออาเซียนกรณีศึกษา รักในม่านฝน. สารอาศรมวัฒนธรรมวลัยลักษณ์. 19(1). มกราคม-มิถุนายน.

รื่นฤทัย สัจจพันธุ์ (บรรณาธิการ). (2560). ทฤษฏีกับการวิจารณ์ศิลปะ: ทัศนะของนักวิชาการไทย. ปทุมธาณี: สำนักพิมพ์นาคร.

รื่นฤทัย สัจจพันธุ์. (2561). นัยในวรรณกรรม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แสงดาว.

วัฒนา มุลเมืองแสน, (2539). นวนิยายอิงพุทธศาสนาของไทย : วรรณกรรมคำสอนร่วมสมัย. วิทยานิพนธ์ (อ.ม.) จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อิราวดี ไตลังคะ. (2543). ศาสตร์และศิลป์แห่งการเล่าเรื่อง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.