กลวิธีทางภาษาในการประกอบสร้างพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ ในนวนิยายสัจนิยมมหัศจรรย์ เรื่อง “นางพญาอสรพิษ”

Main Article Content

กิตติยา คุณารักษ์
พรพิมล เพ็งประภา

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากลวิธีทางภาษาในการประกอบสร้างพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ในนวนิยายสัจนิยมมหัศจรรย์เรื่องนางพญาอสรพิษของ ตรี อภิรุม โดยใช้กรอบแนวคิดด้านพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ แนวคิดสัจนิยมมหัศจรรย์ และแนวคิดการประกอบสร้างความหมาย เลือกศึกษาใน 6 ประเด็น ได้แก่ 1) ภาษาเล่าความจริง 2) ภาษาสร้างความเหนือจริง 3) ภาษาสร้างอารมณ์ 4) ภาษาสื่อความก้าวร้าวรุนแรง 5) ภาษาสื่อความคิดทางการเมือง 6) ภาษาจากคำยืมบาลีสันสกฤต ผลการศึกษาพบว่า พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ในนวนิยายสัจนิยมมหัศจรรย์เรื่องนางพญาอสรพิษของ ตรี อภิรุม มีการประกอบสร้างผ่านภาษา ดังนี้ 1) ภาษาเล่าความจริง เป็นการเสนอเนื้อหาเรื่องราวที่ใช้ภาษาแทรกเรื่องเล่าอิงประวัติศาสตร์ของยุคสมัย 2) ภาษาสร้างความเหนือจริง เป็นการสร้างความเหนือจริงเกี่ยวกับความลี้ลับของผู้คน รวมถึงเรื่องวิญญาณ โดยตั้งคำถามกับความตายและเรื่องเหนือธรรมชาติ 3) ภาษาสร้างอารมณ์ เป็นการสร้างอารมณ์ความรู้สึกให้ผู้อ่านเกิดอารมณ์คล้อยตามในความเชื่อของกฎแห่งกรรม 4) ภาษาสื่อความก้าวร้าวรุนแรง เป็นเรื่องเลียนแบบเหตุการณ์จริงในสังคมแล้วแทรกจินตนาการของชีวิตมนุษย์อย่างตรงไปตรงมา 5) ภาษาสื่อความคิดทางการเมือง เป็นการนำเสนอในรูปการถกเถียงเกี่ยวกับปรัชญาการเมืองและเสนอในรูปการต่อสู้ทางการเมือง 6) ภาษาจากคำยืม เป็นการใช้ภาษาสันสกฤตและภาษาบาลีที่เป็นศัพท์สูงที่ใช้สื่อความหมายด้านหลักธรรมทางพุทธศาสนา

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
คุณารักษ์ ก., & เพ็งประภา พ. (2021). กลวิธีทางภาษาในการประกอบสร้างพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ ในนวนิยายสัจนิยมมหัศจรรย์ เรื่อง “นางพญาอสรพิษ” . วารสารศรีล้านช้างปริทรรศน์, 7(2), 201–214. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jslc/article/view/258470
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กาญจนา แก้วเทพ. (2544). ศาสตร์แห่งสื่อและวัฒนธรรมศึกษา. กรุงเทพ: เอดิสันเพรสโปรดักส์.

กิตติยา คุณารักษ์. (2564). พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ในนวนิยายแนวสัจนิยมมหัศจรรย์ของตรี อภิรุม: ความหมายและการประกอบสร้าง. วิทยานิพนธ์ ศศ.ม. (ภาษาไทย). มหาสารคาม: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

ชูศักดิ์ ภัทรกุลวณิชย์. (2559). สัจนิยมมหัศจรรย์ ในงานของกาเบรียล การ์เซีย มาร์เกซ, โทนี มอร์ริสัน และวรรณกรรมไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อ่าน.

ตรี อภิรุม. (2551). นางพญาอสรพิษ. พิมพ์ครั้งที่ 2. นนทบุรี: สำนักพิมพ์อุทยานความรู้.

ธีระพงษ์ มีไธสง. (2560). ผีกับพุทธการผสมผสานทางความเชื่อ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อินทนิล.

ธัญญา สังขพันธานนท์. (2539). วรรณกรรมวิจารณ์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์นาคร.

นพวรรณ รองทอง. (2543). กำเนิดและพัฒนาการของนวนิยายสัจนิยมแนวมหัศจรรย์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

บุญยงค์ เกศเทศ. (2557). ผีวิถีคน ความเชื่อและการพึ่งพาระหว่างคนกับผี. มหาสารคาม: สำนักพิมพ์กากะเยีย.

บุญเหลือ โจมโน. (2556). ภาษาบาลีสันสกฤตในภาษาไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แดเน็กซ์ อินเตอร์.

ศรีศักร วัลลิโภดม. (2542). ภูเขาศักดิ์สิทธิ์กับความเป็นสากล. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เมืองโบราณ.

ศรีศักร วัลลิโภดม. (2562). พระพุทธศาสนาและความเชื่อของสังคมไทย. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: มูลนิธิเล็ก - ประไพ วิริยะพันธ์.

สุรเดช โชติอุดมพันธ์. (2554). สัจนิยมมหัศจรรย์ในวรรณกรรมของกาเบรียล การ์เซีย มาร์เกซ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ศรีศักร วัลลิโภดม. (2559). ทฤษฎีวรรณคดีวิจารณ์ตะวันตกในคริสต์ศตวรรษที่ 20. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

รื่นฤทัย สัจจพันธุ์. (2561). นัยในวรรณกรรม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แสงดาว.