หลักความเสมอภาคทางการเมืองในพระไตรปิฎก
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อชี้ให้เห็นถึงลักษณะคำสอนทางพระพุทธศาสนาตามแนวทางความเสมอภาค พัฒนาการทางหลักความเสมอภาคในทางเมืองการปกครองแบบประชาธิปไตยของสงฆ์ และรูปแบบคำสอนของพระพุทธศาสนาว่าด้วยหลักความเสมอภาคในพระไตรปิฎก โดยได้ศึกษาจากพระไตรปิฎก แนวคิด ทฤษฎี และเอกสารงานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับแนวคิดทางการเมืองว่าด้วยหลักความเสมอภาคในพระไตรปิฎก พบว่าลักษณะของคำสอนทางพระพุทธศาสนาตามแนวทางความเสมอภาค คือ หลักการและแนวทางในการพัฒนาเมือง ให้มีวิถีชีวิตตามวิถีประชาธิปไตยนั้น สอดรับกับหลักการและแนวทางที่ปรากฏในพระพุทธศาสนาอย่างมีนัยสำคัญ เพราะพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาที่เน้น และให้ความสำคัญต่อการพัฒนาพลเมืองของรัฐนับตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน พัฒนาการทางหลักความเสมอภาคในทางเมืองการปกครองแบบประชาธิปไตยของสงฆ์ ในพระพุทธศาสนา คือ การเผยแผ่พระพุทธศาสนาในยุคแรก พระพุทธเจ้าเป็นผู้ประทานการอุปสมบทหรือรับคนเข้าสู่พระพุทธศาสนาด้วยพระองค์เอง และรูปแบบคำสอนของพระพุทธศาสนาว่าด้วยหลักความเสมอภาคในพระไตรปิฎก คือหลักความเสมอภาค คือไม่เลือกปฏิบัติคือต้องเป็นไปตามกฎเกณฑ์หรือ กฎระเบียบของสังคมที่วางไว้ อปริหานิยธรรมข้อที่ 3 นั้นพระพุทธองค์ทรงเน้นเรื่อง หลักความเหมาะสมซึ่งหมายถึงการเอารับสิ่งที่ไม่ควรไม่เหมาะสมกับ สังคมไทยมาใช้และบัญญัติไว้
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการพิจารณาจากคณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิและเผยแผ่ในวารสารฉบับนี้ เป็นทัศนคติและข้อคิดเห็นส่วนบุคคลของผู้เขียนแต่ละท่าน ไม่ถือว่าเป็นทัศนะคติและความรับผิดชอบ
ของบรรณาธิการ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารศรีล้านช้างปริทรรศน์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารศรีล้านช้างปริทรรศน์ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสารศรีล้านช้างปริทรรศน์ ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
คนอง วังฝายแก้ว. (2551). หลักนิติบัญญัติบริหารและตุลาการตามแนวพระพุทธศาสนา. บทความวิชาการ. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ชาตรี ประกิตนนทการ. (2552). “คติพระอินทร์สมัยรัชกาลที่ 1: อุดมการณ์รัฐ พุทธศาสนา และ สถาปัตยกรรม”. ศิลปวัฒนธรรม. 30, 6 (เมษายน): 79-97.
ประพัฒน์ ปัญญาชาติรักษ์. (2548). “การศึกษาวิเคราะห์การเมืองในคัมภีร์พระพุทธศาสนา”, วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. พระนครศรีอยุธยา: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). มหาวิทยาลัย. พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มยุรา อุรเคนทร์. (2545). “พระพุทธศาสนากับการเมือง: กรณีศึกษาการปฏิบัติตนของนักการเมืองในปัจจุบัน”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. พระนครศรีอยุธยา: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุรพล ยะพรหม. (2548). ความคิดทางการเมือง: ประชาธิปไตย ตามแนวคิดพระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต). ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 1 กันยายน 2564 แหล่งสืบค้น https://www.mcu.ac.th/article/detail/14340
สมบูรณ์ สุขสำราญและคณะ. (2527). พุทธศาสนากับการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองและสังคม. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุรพศ ทวีศักดิ์. (2554). “วาทกรรมทางการเมืองของพระสงฆ์จาก 6 ตุลา 19 ถึง เมษา-พฤษภา 53.” จุลสารปรีดี. (6 ตุลาคม 2554): 12-17.
