การทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรมที่ยั่งยืนของมหาวิทยาลัยราชภัฏกลุ่มนครชัยบุรินทร์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของการวิจัยเรื่องกลยุทธ์การทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรมที่ยั่งยืนของมหาวิทยาลัยราชภัฏกลุ่มนครชัยบุรินทร์ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสภาพบริบทการทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรมที่ยั่งยืนของมหาวิทยาลัยราชภัฏกลุ่มนครชัยบุรินทร์ และวิเคราะห์จุดแข็ง - จุดอ่อน โอกาส - ภัยคุกคาม (SWOT) การทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรมที่ยั่งยืนของมหาวิทยาลัยราชภัฏกลุ่มนครชัยบุรินทร์ โดยใช้ระเบียบวิจัยแบบผสมผสานวิธี (Mixed-method) กลุ่มผู้ให้ข้อมูลหลัก คือ ผู้อำนวยการ รองผู้อำนวยการสำนักศิลปวัฒนธรรมของมหาวิทยาลัยราชภัฏกลุ่มนครชัยบุรินทร์ และวัฒนธรรมจังหวัดกลุ่มนครชัยบุรินทร์ รวมจำนวน 21 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ การสัมภาษณ์เชิงลึก (In-depth Interview)และแบบประเมิน SWOT วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหาและค่าเฉลี่ย ผลการวิจัยพบว่า 1) บริบทการทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรมที่ยั่งยืนของมหาวิทยาลัยราชภัฏกลุ่มนครชัยบุรินทร์ จำแนกเป็นสามส่วน คือ ภารกิจการทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรม สิ่งแวดล้อมภายในและสิ่งแวดล้อมภายนอก 2) จุดแข็ง-จุดอ่อน โอกาส-ภัยคุกคาม ของการทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรมที่ยั่งยืนของมหาวิทยาลัยราชภัฏกลุ่มนครชัยบุรินทร์ พบว่า จุดแข็งอยู่ในระดับแข็งน้อยมาก มีค่าเฉลี่ยที่ 1.47 จุดอ่อนอยู่ในระดับจุดอ่อนน้อยมาก มีค่าเฉลี่ยที่ -0.95 โอกาสอยู่ในระดับโอกาสน้อย มีค่าเฉลี่ยที่ 2.28 และภาวะคุกคามอยู่ในระดับภาวะคุกคามน้อยมาก มีค่าเฉลี่ยที่ -1.83
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการพิจารณาจากคณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิและเผยแผ่ในวารสารฉบับนี้ เป็นทัศนคติและข้อคิดเห็นส่วนบุคคลของผู้เขียนแต่ละท่าน ไม่ถือว่าเป็นทัศนะคติและความรับผิดชอบ
ของบรรณาธิการ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารศรีล้านช้างปริทรรศน์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารศรีล้านช้างปริทรรศน์ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสารศรีล้านช้างปริทรรศน์ ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
กิตติ ประเสริฐสุข. (2018). Soft Power ของเกาหลีใต้: จุดแข็งและข้อจำกัด. International Journal of East Asia Studies, 22(1), 122-139Z.
ธนิก เลิศชาญฤทธ์. (2554). การจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ : ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).
นันทิพา บุษปวรรธนะ และ นาวิน วงศ์สมบุญ. (2563). ความสำเร็จในการเผยแพร่กระแสวัฒนธรรมเกาหลี(Korean Wave): บทบาทของรัฐบาลและอุตสาหกรรมสื่อบันเทิง. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี. 7(2). (กรกฎาคม – ธันวาคม). 1-25.
ประกาศคณะกรรมการนโยบายการบริหารงานจังหวัดและกลุ่มจังหวัดแบบบูรณาการ เรื่อง การจัดตั้งกลุ่มจังหวัดและกำหนดจังหวัดที่เป็นศูนย์ปฏิบัติการของกลุ่มจังหวัด ฉบับที่ 3 2560. (2560). ราชกิจานุเบกษา. เล่ม 134. ตอนพิเศษ 281 ง.
พระราชบัญญัติมหาวิทยาลัยราชภัฎ 2547. (2547). ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 125. ตอนพิเศษ 23 ก หน้า 1.
ไพฑูลย์ สินลารัตน์. (2526). บทบาทของมหาวิทยาลัยไทยในการสร้างเสริมศิลปวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พฤทธิ์ ศิริบรรณพิทักษ์. (2562). เทคนิคและเครื่องมือการวางแผนด้านการศึกษา : เอกสารประกอบการบรรยาย หลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. นครราชสีมา: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฎนครราชสีมา.
รุ้งลาวัลย์ สกุลมาลัยทอง. (2560). กลยุทธ์การเสริมสร้างวัฒนธรรมสร้างสรรค์ในถาบันอุดมศึกษาไทย. วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต. สาขาการอุดมศึกษา ภาควิชานโยบายการจัดการและความเป็นผู้นำการศึกษา. คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
อเนก เหล่าธรรมทัศ, (2561). ทัชช่า. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 20 พฤศจิกายน 2565. แหล่งสืบค้น https://www.mhesi.go.th/index.php/en/all-media/infographic/2883-2020-12-28-03-30-23.html
Dobroslawa, Wiktor-Mach. (2020). What role for culture in the age of sustainable development? UNESCO’s advocacy in the 2030 Agenda negotiations. International Journal of Cultural Policy, 26(3). 312-327, DOI: 10.1080/10286632.2018.1534841
Hawkes, Jon. (2001). The Fourth Pillar of Sustainability): Culture’s Essential Role in Public Planning. Victoria: Common Ground Publishing Pty Ltd. in association with the Cultural Development Network (Vic).
Kiran Prasad Editor (editor). (2018). Communication, Culture and Change in Asia. Springer (eBook), Retrieved September 1, 2021, from https://doi.org/10.1007/978-981-10-7104-1
Lale, A. (2020). The Soft Power of South Korea. Asya Studies-Academic Social Studies/Akademik Sosyal Araştırmalar, 4(13). (Autumn) 63-74.
Nancy Duxbury, Anita Kangas & Christiaan De Beukelaer. (2017). Cultural Policies for Sustainable Development: Four Strategic Paths. International Journal of Cultural Policy, 23(2). 214-230
Peter F. Drucker.(2008). Management. Revised Edition. Harper Business.
UNESCO. (1972). The World Heritage Convention. Retrieved August 4, 2021, from https://whc.unesco.org/
en/convention/
UNESCO. (2015). UNESCO’s Work on Culture and Sustainable Development Evaluation of a Policy Theme. Retrieved August 4, 2021, from https://unesdoc.unesco.org/ ark:/48223/pf0000234443
