การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานของท้องถิ่นไทย

Main Article Content

ทัชชา ปั้นเหน่ง
จักรวาล สุขไมตรี

บทคัดย่อ

          บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเป็นองค์ความรู้เกี่ยวกับการพัฒนาท้องถิ่นด้านโครงสร้างพื้นฐานมีการพัฒนาด้านไหนบ้าง โดยการพัฒนาเป็นการทำให้เกิดความเจริญ หรือทำให้ดีขึ้นจากสิ่งที่มีอยู่เดิมอย่างเป็นระบบ ซึ่งองค์ประกอบของการพัฒนานั้น ถือได้ว่าคนเป็นองค์ประกอบสำคัญที่สุดในการพัฒนาทุกสิ่ง เพราะคนเป็นศูนย์กลางของการพัฒนา หากไม่มีคน การพัฒนาด้านต่าง ๆ จะเกิดขึ้นได้ยาก นอกจากนี้ หลักการและวิธีการพัฒนา เป็นขั้นตอนหรือกระบวนการ เพื่อให้ประชาชน ได้เข้ามามีส่วนร่วมจัดการใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ในท้องถิ่นให้เกิดประโยชน์ต่อท้องถิ่นมากที่สุด และแก้ปัญหาของตนเองได้อย่างมีประสิทธิภาพ และเกิดประสิทธิผลอย่างเป็นรูปธรรม สำหรับการพัฒนาท้องถิ่นไทย เป็นแนวทางในการดำเนินงานของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับท้องถิ่น รวมถึง ประชาชนหรือชุมชนในท้องถิ่นมีส่วนร่วมเพื่อการพัฒนาท้องถิ่นร่วมกัน โดยลักษณะของการพัฒนาท้องถิ่นนั้น แต่ละพื้นที่จะมีลักษณะที่อาจมีความคล้ายคลึงกัน หรือแตกต่างกันไปตามบริบทของพื้นที่นั้นๆ ซึ่งขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อม เศรษฐกิจ สังคม การเมือง สภาพภูมิศาสตร์ วัฒนธรรม ประเพณี วิถีการดำเนินชีวิตของประชาชนในพื้นที่


           ดังนั้น การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานของท้องถิ่นไทย เป็นการบริการสาธารณะ เพื่อตอบสนองความต้องการของประชาชนหรือชุมชนในท้องถิ่น โดยโครงสร้างพื้นฐาน เป็นการดำเนินการเกี่ยวกับการจัดหา จัดทำ ก่อสร้าง บำรุงรักษา พัฒนา ปรับปรุง ซ่อมแซม เส้นทางคมนาคม/ขนส่ง ถนน แหล่งน้ำสาธารณะ เพื่อใช้ในการอุปโภค บริโภค รวมถึงจัดให้มีระบบประปา ไฟฟ้าแสงสว่าง ซึ่งการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานของท้องถิ่นไทย ซึ่งแบ่งออกเป็น 3 ด้าน คือ ด้านประปา ด้านไฟฟ้าแสงสว่าง และด้านการคมนาคม/ขนส่ง

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ปั้นเหน่ง ท., & สุขไมตรี จ. (2024). การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานของท้องถิ่นไทย. วารสารศรีล้านช้างปริทรรศน์, 10(1), 129–140. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jslc/article/view/271819
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กนิษฐา สุทธิเจริญ. (2555). ความคาดหวังของประชาชนที่มีต่อการพัฒนาท้องถิ่นขององค์การบริหารส่วนตำบลวังสรรพรส อำเภอขลุง จังหวัดจันทบุรี. รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยบูรพา.

กองบรรณาธิการ บริษัท เอ็กซเปอร์เน็ท จำกัด. (2551). กลยุทธ์การวางแผนพัฒนาพื้นที่ท้องถิ่นเชิงบูรณาการ. กรุงเทพฯ: เอ๊กซเปอร์เน็ท.

กองยุทธศาสตร์และงบประมาณ. (2564). แผนพัฒนาท้องถิ่นขององค์การบริหารส่วนจังหวัดนครสวรรค์ พ.ศ.2566-2570. นครสวรรค์: องค์การบริหารส่วนจังหวัดนครสวรรค์.

โกวิทย์ พวงงาม. (2558). นวัตกรรมท้องถิ่นขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. กรุเทพฯ: เสมาธรรม.

ณรัชช์อร (ณัฐนรี) ศรีทอง. (2554). การบริหารงานพัฒนาชุมชนเชิงยุทธศาสตร์. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

ปฐม มณีโรจน์. (2541). ทฤษฎีและแนวความคิดในการพัฒนาการบริหาร. กรุงเทพฯ: สุวีวิยาสาส์น.

ประยูร กาญจนดุล. (2541). ความรู้ความเข้าใจของประชาชนเรื่ององค์การบริหารส่วนตำบล. กรุงเทพฯ:

นิติธรรม.

ประสิทธิ ตงยิ่งศิริ. (2529). เอกสารการสอนชุดวิชาการทฤษฎีและนโยบายการพัฒนาเศรษฐกิจ. นนทบุรี : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 (พ.ศ.2566-2570). (2565). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 139 ตอนพิเศษ 258 ง วันที่ 1 พฤศจิกายน 2565.

พระมหาสมศักดิ์ ธีรวํโส (แหวนคำ). (2561). กระบวนการพัฒนาชุมชนเมืองและชนบทสู่ความยั่งยืน ในอำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา. วิทยานิพนธ์หลักสูตรปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาสังคม. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พาณี อนันตชัย. (2542). กระบวนการพัฒนาชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 1. นครปฐม: สำนักพิมพ์สถาบันราชภัฏนครปฐม.

ไพบูลย์ ช่างเรียน. (2517). ลักษณะสังคมและการปกครองของไทย. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.

รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยพุทธศักราช 2560. (2560). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 134 ตอนที่ 40 ก วันที่6 เมษายน 2560.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์.

ศิรินทรา บุญรอด. (2559). การมีส่วนร่วมของประชาชนกับการพัฒนาท้องถิ่นในพื้นที่องค์การบริหารส่วนตำบลท่าสะท้อน อำเภอพุนพิน จังหวัดสุราษฎร์ธานี. รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยเกริก.

สนธยา พลศรี. (2545). ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: โอ.เอส.พริ้นติ้ง เฮ้าส์.

สนธยา พลศรี. (2550). เครือข่ายการเรียนรู้งานพัฒนาชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: พิมพ์ที่โอ.เอส.พริ้นติ้ง เฮ้าส์.