การพัฒนาเด็กและเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์เพื่อสร้างสำนึกความเป็น พลเมืองไทย กรณีศึกษา เด็กและเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์มอแกน เกาะเหลา จังหวัดระนอง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยเรื่อง “การพัฒนาเด็กและเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์เพื่อสร้างสำนึกความเป็นพลเมืองไทย กรณีศึกษาเด็กและเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์มอแกนเกาะเหลา จังหวัดระนอง” มีวัตถุประสงค์ 2 ประการ คือ (1) เพื่อสร้างรูปแบบการพัฒนาเด็กและเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์เพื่อสร้างสำนึกความเป็นพลเมืองไทย กรณีศึกษาเด็กและเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์มอแกนเกาะเหลา ตำบลปากน้ำ อำเภอเมือง จังหวัดระนองและ (2) เพื่อศึกษาผลการนำรูปแบบการพัฒนาเด็กและเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์เพื่อสร้างสำนึกความเป็นพลเมืองไทยที่สร้างขึ้นไปใช้จริง กลุ่มเป้าหมายเป็นเด็กและเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์มอแกนเกาะเหลา จำนวน 30 คน ผลการวิจัย พบว่า
(1) รูปแบบการพัฒนาเด็กและเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์เพื่อสร้างสำนึกความเป็นพลเมืองไทย กรณีศึกษา เด็กและเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์มอแกนเกาะเหลา ตำบลปากน้ำ อำเภอเมือง จังหวัดระนอง ที่เหมาะสมสำหรับการพัฒนาเด็กและเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์มอแกนเกาะเหลาเพื่อสร้างสำนึกความเป็นพลเมืองไทย ชื่อว่า “หลักสูตรการสร้างสำนึกพลเมืองไทย” ใช้เวลาเรียนรู้ 48 ชั่วโมง โดยกำหนดให้เรียนรู้หลักการที่เกี่ยวข้องกับความเป็นพลเมืองที่พึงประสงค์ทั้งที่เกี่ยวข้องโดยตรง และโดยอ้อม ในประเด็นระบบการปกครองหลักของโลกปัจจุบัน การปกครองประเทศในอาเซียน ประวัติศาสตร์และรูปแบบการปกครองของไทย พลเมืองในระบอบประชาธิปไตย รัฐธรรมนูญกับความเป็นพลเมืองไทย สิทธิมนุษยชน พลเมืองกลุ่มชาติพันธุ์ของไทย หน้าที่พลเมืองไทย จิตสำนึกความเป็นพลเมืองไทย ค่านิยมไทย 12 ประการ และการจัดการตนเองของชุมชนและท้องถิ่น แบ่งออกเป็น 12 หน่วย ใช้เวลาเรียนรู้หน่วยละ 4 ชั่วโมง การประเมินคุณภาพหลักสูตรโดยผู้ทรงคุณวุฒิ พบว่า คะแนนเฉลี่ยของคุณภาพหลักสูตรเท่ากับ 4.73 จากคะแนนเต็ม 5
(2) ผลการพัฒนาเด็กและเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์เพื่อสร้างสำนึกความเป็นพลเมืองไทย กรณีศึกษาเด็กและเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์มอแกนเกาะเหลา ตำบลปากน้ำ อำเภอเมืองระนอง จังหวัดระนองตามรูปแบบที่สร้างขึ้น พบว่าสำนึกความเป็นพลเมืองไทยของเด็กและเยาวชนที่เข้าร่วมกิจกรรม ส่วนใหญ่มีสำนึกความเป็นพลเมืองอยู่ในเกณฑ์ดีมากและความพึงพอใจของเด็กและเยาวชนต่อการจัดกิจกรรมพบว่า ความพึงพอใจต่อการจัดกิจกรรมโดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด (ค่าเฉลี่ย 4.59)
ผลการวิจัยในครั้งนี้สะท้อนให้เห็นว่าการพัฒนาสำนึกความเป็นพลเมืองไทยของเด็กและเยาวชน กลุ่มชาติพันธุ์ในแต่ละพื้นที่จำเป็นต้องมีรูปแบบเฉพาะของแต่ละพื้นที่และการดำเนินการควรพัฒนาเป็นหลักสูตรสำหรับกลุ่มนั้นๆ จะช่วยให้มีโอกาสประสบความสำเร็จมากยิ่งขึ้น
Article Details
@ 2020 King Prajadhipok's Institute The Government Complex Commemorating All Right Reserved.
เอกสารอ้างอิง
ไข่มุก อุทยาวลี. (2552). วิเคราะห์ปัญหาการจัดการศึกษาของรัฐที่มีต่อการบูรณาการทางสังคมและวัฒนธรรมในจังหวัดชายแดนภาคใต้ พ.ศ. 2460 – 2547. วารสารสงขลานครินทร์ ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 5 (1).
คณะอนุกรรมการเฉพาะกิจโครงการสำรวจและศึกษาการประสานงานด้านเด็กและเยาวชนระดับพื้นที่ สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมและประสานงานเยาวชนแห่งชาติ. (2534). การสำรวจและศึกษาการประสานงานด้านเด็กและเยาวชนระดับพื้นที่. กรุงเทพฯ : สำนักนายกรัฐมนตรี.
คณะกรรมการส่งเสริมและประสานงานเยาวชนแห่งชาติ. (4 ธันวาคม 2552). รายงานการประชุมครั้งที่ 3/2551. สืบค้นจาก http://oppy.opp.go.th/
จารุพงศ์ พลเดช. การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. (10 ธันวาคม 2552). สืบค้นจาก http://www.lopburi.go.th/governor/book_january_51/human.doc
ณัฐพงศ์ ทองภักดี, ปาริชาติ ศิวรักษ์, สุนันทา เนตรนุช, และคณะ. (2550). รายงานการพัฒนาคนของประเทศไทย. กรุงเทพฯ: โครงการพัฒนาแห่งสหประชาชาติประจำประเทศไทย.
ธีรศักดิ์ สุขวันติกมล. (2553). ผลกระทบของการพัฒนาภายหลังเหตุการณ์สึนามิ พ.ศ. 2547 ต่อการปรับเปลี่ยนอัตลักษณ์ของกลุ่มชาติพันธุ์มอแกน บ้านเกาะเหลาหน้านอก จังหวัดระนอง. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชามานุษยวิทยา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ธัญธัช วิภัติภูมิประเทศ. (2555). ผลของการใช้กิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐานในวิชา GE138 การศึกษาเพื่อสร้างพลเมือง ที่มีต่อความตระหนักในความเป็นพลเมืองของนักศึกษา. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
นิรมล ตู้จินดา. (2557). อนาคตภาพหลักสูตรพลเมืองศึกษาระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานในทศวรรษหน้า (ช่วงระหว่างปี พ.ศ. 2555 – พ.ศ. 2565). ดุษฎีนิพนธ์สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์.
นงลักษณ์ เทพสวัสดิ์. (2541). วิเคราะห์ปัญหาสำคัญในสังคมไทย. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
บวรศักดิ์ อุวรรณโณ และถวิลวดี บุรีกุล. (2548). ประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วม. กรุงเทพฯ : สถาบันพระปกเกล้า.
บันเทิง พาพิจิตร. (2547). สังคมวิทยา. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
บุญคง หันจางสิทธิ์. (2543). เศรษฐศาสตร์ทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพฯ : โอ.เอส พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
ประเวศ วะสี. แนะยึดสายกลางดับไฟใต้. (2 ธันวาคม 2548). สืบค้นจาก http://www.manager.co.th/Politics/ViewNews.aspx?NewsID=9480000166101
ประดิษฐ์ มัชฌิมา. (2523). สังคมวิทยาชนบทและสหกรณ์. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ปริวัฒน์ ช่างคิด. (2554). รูปแบบการพัฒนาเด็กและเยาวชนนอกระบบการศึกษาที่เหมาะสมสำหรับจังหวัดชายแดนภาคใต้. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
เพ็ญจันทร์ ประดับมุข-เซอร์เรอร์, โมเช่ เซอร์เรอร์, มัลลิกา มัลติโก และคณะ. (2551). มิติทางสังคมวัฒนธรรมที่ส่งผลต่อความรุนแรงในเด็กและเยาวชน. กรุงเทพฯ : คณะสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล.
พันธุ์ทิพย์ กาญจนะจิตรา สายสุนทร. (25 มิถุนายน 2550). สืบค้นจาก file:///C:/Users/Administrator/Downloads/451.pdf
วราพร จอมคำสิงค์. (2549). การพัฒนาตัวบ่งชี้สำหรับวัดคุณลักษณะที่พึงประสงค์ของเยาวชนในการสร้างความมั่นคงแห่งชาติด้านสังคมจิตวิทยา. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการวัดผลการศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
วิไลรัตน์ แย้มจอหอ และคณะ. (2553). “กระบวนการเรียนรู้เพื่อพัฒนาทักษะชีวิตและสังคมของกลุ่มแกนนำเยาวชนตำบลลำสินธุ์ กิ่งอำเภอศรีนครินทร์ จังหวัดพัทลุง”. สงขลานครินทร์. ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 16 (3).
วิรัตน์ คำศรีจันทร์. (2544). จิตสำนึกพลเมืองในบริบทประชาสังคมไทย. กรุงเทพฯ : ฐานข้อมูลวิทยานิพนธ์ไทย.
วิชัย ตันศิริ. (2557). ศาสตร์การสอนความเป็นนักประชาธิปไตย Pedagogy of the Democrat. กรุงเทพฯ : สภาบันนโยบายศึกษา มูลนิธิส่งเสริมนโยบายศึกษา.
วิชัย ตันศิริ, ชัยอนันต์ สมุทวณิช, Canan Atilgan และทิพย์พาพร ตันติสุนทร. (2557). แนวทางการศึกษาเพื่อสร้างพลเมืองในสังคมประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ : สถาบันนโยบายศึกษา ภายใต้มูลนิธิส่งเสริมนโยบายศึกษา.
รพีพรรณ สุวรรณณัฐโชติ, สุนันทา เชื้อชาติ, เอมอร เจียรมาศ และคณะ. (2552). มนุษย์กับสังคม. สงขลา : มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
รงค์ บุญสวยขวัญ. (2557). ตัวชี้วัดการเมืองภาคพลเมืองในบริบทประชาธิปไตยไทย. กรุงทพฯ : สถาบันพระปกเกล้า.
สถาบันแห่งชาติเพื่อการพัฒนาเด็กและครอบครัว มหาวิทยาลัยมหิดล. (2551). การพัฒนารูปแบบการฝึกอบรมเยาวชนเพื่อสร้างภูมิคุ้มกันทางใจต่อการมีพฤติกรรมเสี่ยง. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยมหิดล.
ถวิลวดี บุรีกุล, รัชวดี แสงมหะหมัดและ Eugenie Merieau. ความเป็นพลเมืองในประเทศไทย. (17 พฤศจิกายน 2559). สืบค้นจาก http://kpi.ac.th/media/pdf/M10_452.pdf.
สำนักงานส่งเสริมสวัสดิภาพและพิทักษ์เด็ก เยาวชน ผู้ด้อยโอกาสและผู้สูงอายุ. พระราชบัญญัติส่งเสริมการพัฒนาเด็กและเยาวชน พ.ศ. 2550. (5 พฤศจิกายน 2552). สืบค้นจาก http://www.opp.go.th/fileupload/news/fileup/news_15_1_51_1200394698.pdf.
สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้ง. (2558). คู่มือพลเมืองดีวิถีประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ.
สีลาภรณ์ บัวสาย. (2551). “จากนโยบายมหภาคถึงการขับเคลื่อนท้องถิ่น”. ประชาคมวิจัย. (81).
สุเทพ สุวีรางกูร. (2551). ปัญหาสังคม. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
สุพัตรา สุภาพ. (2546). สังคมวิทยา. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
สุจิตราภรณ์ คำสะอาด. (2539). แนวคิดในการจัดการเพื่อการพัฒนาคน. โครงการประชุมวิชาการเรื่อง การปรับพฤติกรรม : กลยุทธ์พัฒนาทรัพยากรมนุษย์.
สุวิทย์ เฑียรทอง. (2549). “องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการพัฒนาทุนทางสังคม”. การพัฒนาท้องถิ่น. 1(1).
สุรสิทธ์ วชิรขจร, จักรกฤษณ์ นรนิติผดุงการ และสากล จริยวิทยานนท์. (2551). “การวิเคราะห์นโยบายสาธารณะด้านการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ : ศึกษาเฉพาะกรณีนโยบายเกี่ยวกับกลุ่มวัยรุ่น”. พัฒนบริหารศาสตร์. 48 (1/2551).
อมรวิชช์ นาครทรรพ. (2551). “จากนโยบายมหภาคถึงการขับเคลื่อนท้องถิ่น”. ประชาคมวิจัย. (81).
อาคม ใจแก้ว. (2551). วิธีวิทยาการวิจัยทางรัฐประศาสนศาสตร์. สงขลา : แม็กซ์มีเดีย วาย 2 เค จำกัด.
อาคม ใจแก้ว. (2549). การประสานสถาบันทางสังคมเข้าสู่กระบวนการสร้างความเข้มแข็งให้กับชุมชนชนบทในพื้นที่ 5 จังหวัดชายแดนภาคใต้. สงขลา : มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
