Developing Thai Citizenship Consciousness in Ethnic Children and Youths A Case Study of Moken Children and Youths in Koh Lao, Ranong Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The research objectives were (1) to design the model for developing consciousness of good Thai citizenship values among ethnic children and youths, a case study of Moken children and youths in Koh Lao, Ranong province, and (2) to determine outcomes from implementing the model with a target group of 30 Moken children and youths in Koh Lao.
The research revealed the following.
(1) The model for developing consciousness of good Thai citizenship values among Thai ethnic children and youths, a case study of Moken children and youths in Koh Lao, Pak Nam sub-district, Muang district, Ranong province, was named “Building Consciousness of Thai Citizenship Values Course.” The 48-hour course covered principles related both directly and indirectly to desirable citizen characteristics. The course topics included main forms of government in the current world, forms of government in ASEAN countries, history and forms of government in Thailand, population in democracy, Thailand’s constitution and citizenship, human rights, ethnic groups in Thailand, civic duty in Thailand, consciousness of Thai citizenship, 12 Thai core values, and self-management of community and locality. The course was divided into 12 units of four hours each. The quality assessment showed that the course had a quality score with an average of 4.73 out of 5.
(2) The outcomes of the model for developing consciousness of good Thai citizenship values among Thai ethnic children and youths showed that there was consciousness of values of good citizenship at a high level. Using a 5-point Likert scale questionnaire, the children’s and youths’ satisfaction with the model was at a very good level with a mean of 4.59.
The results of this research reflects that developing consciousness of Thai citizenship among children and youths of ethnic groups in different areas requires a specific model for each area should develop and the operation a curriculum for the group.
Article Details
@ 2020 King Prajadhipok's Institute The Government Complex Commemorating All Right Reserved.
References
ไข่มุก อุทยาวลี. (2552). วิเคราะห์ปัญหาการจัดการศึกษาของรัฐที่มีต่อการบูรณาการทางสังคมและวัฒนธรรมในจังหวัดชายแดนภาคใต้ พ.ศ. 2460 – 2547. วารสารสงขลานครินทร์ ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 5 (1).
คณะอนุกรรมการเฉพาะกิจโครงการสำรวจและศึกษาการประสานงานด้านเด็กและเยาวชนระดับพื้นที่ สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมและประสานงานเยาวชนแห่งชาติ. (2534). การสำรวจและศึกษาการประสานงานด้านเด็กและเยาวชนระดับพื้นที่. กรุงเทพฯ : สำนักนายกรัฐมนตรี.
คณะกรรมการส่งเสริมและประสานงานเยาวชนแห่งชาติ. (4 ธันวาคม 2552). รายงานการประชุมครั้งที่ 3/2551. สืบค้นจาก http://oppy.opp.go.th/
จารุพงศ์ พลเดช. การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. (10 ธันวาคม 2552). สืบค้นจาก http://www.lopburi.go.th/governor/book_january_51/human.doc
ณัฐพงศ์ ทองภักดี, ปาริชาติ ศิวรักษ์, สุนันทา เนตรนุช, และคณะ. (2550). รายงานการพัฒนาคนของประเทศไทย. กรุงเทพฯ: โครงการพัฒนาแห่งสหประชาชาติประจำประเทศไทย.
ธีรศักดิ์ สุขวันติกมล. (2553). ผลกระทบของการพัฒนาภายหลังเหตุการณ์สึนามิ พ.ศ. 2547 ต่อการปรับเปลี่ยนอัตลักษณ์ของกลุ่มชาติพันธุ์มอแกน บ้านเกาะเหลาหน้านอก จังหวัดระนอง. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชามานุษยวิทยา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ธัญธัช วิภัติภูมิประเทศ. (2555). ผลของการใช้กิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐานในวิชา GE138 การศึกษาเพื่อสร้างพลเมือง ที่มีต่อความตระหนักในความเป็นพลเมืองของนักศึกษา. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
นิรมล ตู้จินดา. (2557). อนาคตภาพหลักสูตรพลเมืองศึกษาระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานในทศวรรษหน้า (ช่วงระหว่างปี พ.ศ. 2555 – พ.ศ. 2565). ดุษฎีนิพนธ์สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์.
นงลักษณ์ เทพสวัสดิ์. (2541). วิเคราะห์ปัญหาสำคัญในสังคมไทย. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
บวรศักดิ์ อุวรรณโณ และถวิลวดี บุรีกุล. (2548). ประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วม. กรุงเทพฯ : สถาบันพระปกเกล้า.
บันเทิง พาพิจิตร. (2547). สังคมวิทยา. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
บุญคง หันจางสิทธิ์. (2543). เศรษฐศาสตร์ทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพฯ : โอ.เอส พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
ประเวศ วะสี. แนะยึดสายกลางดับไฟใต้. (2 ธันวาคม 2548). สืบค้นจาก http://www.manager.co.th/Politics/ViewNews.aspx?NewsID=9480000166101
ประดิษฐ์ มัชฌิมา. (2523). สังคมวิทยาชนบทและสหกรณ์. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ปริวัฒน์ ช่างคิด. (2554). รูปแบบการพัฒนาเด็กและเยาวชนนอกระบบการศึกษาที่เหมาะสมสำหรับจังหวัดชายแดนภาคใต้. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
เพ็ญจันทร์ ประดับมุข-เซอร์เรอร์, โมเช่ เซอร์เรอร์, มัลลิกา มัลติโก และคณะ. (2551). มิติทางสังคมวัฒนธรรมที่ส่งผลต่อความรุนแรงในเด็กและเยาวชน. กรุงเทพฯ : คณะสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล.
พันธุ์ทิพย์ กาญจนะจิตรา สายสุนทร. (25 มิถุนายน 2550). สืบค้นจาก file:///C:/Users/Administrator/Downloads/451.pdf
วราพร จอมคำสิงค์. (2549). การพัฒนาตัวบ่งชี้สำหรับวัดคุณลักษณะที่พึงประสงค์ของเยาวชนในการสร้างความมั่นคงแห่งชาติด้านสังคมจิตวิทยา. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการวัดผลการศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
วิไลรัตน์ แย้มจอหอ และคณะ. (2553). “กระบวนการเรียนรู้เพื่อพัฒนาทักษะชีวิตและสังคมของกลุ่มแกนนำเยาวชนตำบลลำสินธุ์ กิ่งอำเภอศรีนครินทร์ จังหวัดพัทลุง”. สงขลานครินทร์. ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 16 (3).
วิรัตน์ คำศรีจันทร์. (2544). จิตสำนึกพลเมืองในบริบทประชาสังคมไทย. กรุงเทพฯ : ฐานข้อมูลวิทยานิพนธ์ไทย.
วิชัย ตันศิริ. (2557). ศาสตร์การสอนความเป็นนักประชาธิปไตย Pedagogy of the Democrat. กรุงเทพฯ : สภาบันนโยบายศึกษา มูลนิธิส่งเสริมนโยบายศึกษา.
วิชัย ตันศิริ, ชัยอนันต์ สมุทวณิช, Canan Atilgan และทิพย์พาพร ตันติสุนทร. (2557). แนวทางการศึกษาเพื่อสร้างพลเมืองในสังคมประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ : สถาบันนโยบายศึกษา ภายใต้มูลนิธิส่งเสริมนโยบายศึกษา.
รพีพรรณ สุวรรณณัฐโชติ, สุนันทา เชื้อชาติ, เอมอร เจียรมาศ และคณะ. (2552). มนุษย์กับสังคม. สงขลา : มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
รงค์ บุญสวยขวัญ. (2557). ตัวชี้วัดการเมืองภาคพลเมืองในบริบทประชาธิปไตยไทย. กรุงทพฯ : สถาบันพระปกเกล้า.
สถาบันแห่งชาติเพื่อการพัฒนาเด็กและครอบครัว มหาวิทยาลัยมหิดล. (2551). การพัฒนารูปแบบการฝึกอบรมเยาวชนเพื่อสร้างภูมิคุ้มกันทางใจต่อการมีพฤติกรรมเสี่ยง. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยมหิดล.
ถวิลวดี บุรีกุล, รัชวดี แสงมหะหมัดและ Eugenie Merieau. ความเป็นพลเมืองในประเทศไทย. (17 พฤศจิกายน 2559). สืบค้นจาก http://kpi.ac.th/media/pdf/M10_452.pdf.
สำนักงานส่งเสริมสวัสดิภาพและพิทักษ์เด็ก เยาวชน ผู้ด้อยโอกาสและผู้สูงอายุ. พระราชบัญญัติส่งเสริมการพัฒนาเด็กและเยาวชน พ.ศ. 2550. (5 พฤศจิกายน 2552). สืบค้นจาก http://www.opp.go.th/fileupload/news/fileup/news_15_1_51_1200394698.pdf.
สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้ง. (2558). คู่มือพลเมืองดีวิถีประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ.
สีลาภรณ์ บัวสาย. (2551). “จากนโยบายมหภาคถึงการขับเคลื่อนท้องถิ่น”. ประชาคมวิจัย. (81).
สุเทพ สุวีรางกูร. (2551). ปัญหาสังคม. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
สุพัตรา สุภาพ. (2546). สังคมวิทยา. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
สุจิตราภรณ์ คำสะอาด. (2539). แนวคิดในการจัดการเพื่อการพัฒนาคน. โครงการประชุมวิชาการเรื่อง การปรับพฤติกรรม : กลยุทธ์พัฒนาทรัพยากรมนุษย์.
สุวิทย์ เฑียรทอง. (2549). “องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการพัฒนาทุนทางสังคม”. การพัฒนาท้องถิ่น. 1(1).
สุรสิทธ์ วชิรขจร, จักรกฤษณ์ นรนิติผดุงการ และสากล จริยวิทยานนท์. (2551). “การวิเคราะห์นโยบายสาธารณะด้านการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ : ศึกษาเฉพาะกรณีนโยบายเกี่ยวกับกลุ่มวัยรุ่น”. พัฒนบริหารศาสตร์. 48 (1/2551).
อมรวิชช์ นาครทรรพ. (2551). “จากนโยบายมหภาคถึงการขับเคลื่อนท้องถิ่น”. ประชาคมวิจัย. (81).
อาคม ใจแก้ว. (2551). วิธีวิทยาการวิจัยทางรัฐประศาสนศาสตร์. สงขลา : แม็กซ์มีเดีย วาย 2 เค จำกัด.
อาคม ใจแก้ว. (2549). การประสานสถาบันทางสังคมเข้าสู่กระบวนการสร้างความเข้มแข็งให้กับชุมชนชนบทในพื้นที่ 5 จังหวัดชายแดนภาคใต้. สงขลา : มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.