แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาท้องถิ่น กับความเข้มแข็งของชุมชน ในภาคเหนือตอนบนของประเทศไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา ๑) ลักษณะแผนยุทธศาสตร์การพัฒนาขององค์การบริหารส่วนตำบล ๘๔ แห่ง ๒) ความสัมพันธ์ระหว่างแผนยุทธศาสตร์การพัฒนาท้องถิ่นกับความเข้มแข็งของชุมชน โดยผู้วิจัยได้วิเคราะห์จากการสนทนากลุ่ม (Focus Group) กับผู้นำชุมชน (ผู้ใหญ่บ้าน กรรมการหมู่บ้าน สมาชิก อบต.ปราชญ์ชาวบ้าน ผู้สูงอายุ กลุ่มพัฒนาสตรี พระสงฆ์) และประชาชน ทีละตำบลจำนวน ๖ ตำบลๆ ละ ๑ กลุ่ม ๆ ละ ๑๐ คน และจากการสังเกตการณ์แบบมีส่วนร่วม และไม่มีส่วนร่วมของผู้วิจัย ๓) ปัญหาและอุปสรรคในการจัดทำแผนยุทธศาสตร์การพัฒนาขององค์การบริหารส่วนตำบล ผู้วิจัยได้ทำการสนทนากลุ่ม (Focus Group) กับกลุ่มผู้บริหารและบุคลากร ภายในองค์การบริหารส่วนตำบลจำนวน ๑๒ คน ในพื้นที่ ๖ ตำบล และการสังเกตการณ์แบบมีส่วนร่วมและไม่มีส่วนร่วมของผู้วิจัย โดยทั้งหมดเป็นการศึกษาทั้งองค์การบริหารส่วนตำบลที่ได้รับและไม่ได้รับรางวัลการบริหารจัดการที่ดี
ผลการวิจัยพบว่า องค์การบริหารส่วนตำบลที่ไม่ได้รับรางวัลการบริหารจัดการที่ดี ลักษณะของแผนยุทธศาสตร์มีการจัดสรรงบประมาณด้านโครงสร้างพื้นฐานมากถึงร้อยละ ๙๕ ของเงินงบประมาณในการพัฒนาทั้งหมด ไม่มีการสนับสนุนการทำ เศรษฐกิจพึ่งตนเองของชุมชน ชุมชนจะพัฒนาความเข้มแข็งตามแนวทางของแผนยุทธศาสตร์การพัฒนาท้องถิ่น ปัญหาและอุปสรรคเกิดจากนายกองค์การบริหารส่วนตำบลไม่สัมพันธ์กับภาวะผู้นำแบบสุดยอดทำให้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงแนวทางการพัฒนาให้แตกต่างไปจากเดิม ไม่สามารถเป็นแบบอย่างที่ดีในการทำงานให้กับผู้ใต้บังคับบัญชาได้ และปัญหาของการสร้างผู้นำใหม่เพื่อแบ่งเบาภาระหน้าที่ของตนเองรวมทั้งปัญหาความไม่เข้าใจอย่างชัดเจนถึงบทบาทฝ่ายบริหารและฝ่ายนิติบัญญัติ
ส่วนองค์การบริหารส่วนตำบลที่ได้รับรางวัลการบริหารจัดการที่ดี ลักษณะของแผนยุทธศาสตร์นอกจากการจัดสรรงบประมาณด้านโครงสร้างพื้นฐานแล้ว ยังมีการพัฒนาด้านสังคม การศึกษา การพัฒนาคน แต่ก็ยังไม่มีการสนับสนุนการทำเศรษฐกิจพึ่งตนเองของชุมชน ชุมชนมีความเข้มแข็งก่อนแผนยุทธศาสตร์การพัฒนาท้องถิ่น นายกองค์การบริหารส่วนตำบลสัมพันธ์กับภาวะผู้นำแบบสุดยอดบางส่วน
Article Details
@ 2020 King Prajadhipok's Institute The Government Complex Commemorating All Right Reserved.
เอกสารอ้างอิง
กองศึกษาและเผยแพร่การพัฒนา. ๒๕๔๔. ข่าวการพัฒนา. สนง.คณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ปีที่ ๑๘ (ฉบับที่ ๕ พฤษภาคม ๒๕๔๔). (ระบบออนไลน์). แหล่งที่มา http://www.ryt๙.com/s/nesd/๒๓๘๕๐๐ (๒๐ เมษายน ๒๕๕๓).
กระทรวงมหาดไทย. ๒๕๕๕. รางวัลองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่มีการบริหารจัดการที่ดี ประจำปี ๒๕๔๖-๒๕๕๒. (ระบบออนไลน์). แหล่งที่มา www.tlg.rmutt.ac.th/data/ (๓ ตุลาคมคม ๒๕๕๖).
กรมการพัฒนาชุมชน กระทรวงมหาดไทย. ๒๕๕๑. รายงานแผนชุมชน. (ระบบออนไลน์). แหล่งที่มา http://www.cdd.go.th/plandata (๔ สิงหาคม ๒๕๕๑).
กรมส่งเสริมการปกครองส่วนท้องถิ่น กระทรวงมหาดไทย. ๒๕๔๘. คู่มือการจัดทำแผนพัฒนาท้องถิ่น. กรุงเทพฯ : ส่วนแผนพัฒนาท้องถิ่น สำนักพัฒนาและส่งเสริมการบริหารงานท้องถิ่น.
จินตนา บุญบงการ และคณะ. ๒๕๔๕. การจัดการเชิงกลยุทธ์. กรุงเทพฯ : หจก.เม็ดทรายพริ้นติ้ง.
จักร ติงศภัทิย์. ๒๕๕๓. กลยุทธ์ : การสร้างและการนำไปปฏิบัติ. กรุงเทพฯ : บริษัท แอคทีฟ พริ้นท์ จำกัด.
ฉัตรทิพย์ นาถสุภา. ๒๕๔๘. แนวคิดเศรษฐกิจชุมชน ข้อเสนอทางทฤษฎีในบริบทต่างสังคม. กรุงเทพฯ : บริษัท สำนักพิมพ์สร้างสรรค์ จำกัด.
ฉัตรทิพย์ นาถสุภา และพรพิไล เลิศวิชา. ๒๕๓๗. วัฒนธรรมหมู่บ้านไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สร้างสรรค์.
ชาติชาย โทสินธิติ. ๒๕๔๙. ผลกระทบของการเสริมสร้างความเข้มแข็งหมู่บ้าน/ชุมชนต่อประสิทธิภาพและประสิทธิผลในการต่อต้านยาเสพติดในพื้นที่ชายแดนภาคเหนือ. ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการพัฒนา แขนงวิชาการพัฒนาสังคม มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
ชาญชัย อาจินสมาจาร. ๒๕๕๑. ภาวะผู้นำ. (ระบบออนไลน์) แหล่งที่มา http://kc.hri.tu.ac.th/index.php (๖ ตุลาคม ๒๕๕๒).
ชาญชัยณรงค์ ทรงคาศรี. ๒๕๕๒. การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมในการดำเนินชีวิตตามปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง โดยใช้หลักการทางสิ่งแวดล้อมศึกษา. ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสิ่งแวดล้อมศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ทวีศักดิ์ นพเกสร. ๒๕๔๒. วิกฤตสังคมไทย ๒๕๔๐ กับบทบาทวิทยากรกระบวนการเล่มที่ ๑. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนเพื่อสังคม ธนาคารออมสิน.
ธันวา จิตต์สงวน. ๒๕๕๐. การพัฒนาที่ยั่งยืนตามแนวทางปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง: กระแสไทในความเป็นกระแสสากล. การประชุมวิชาการระดับชาติของนักเศรษฐศาสตร์ ครั้งที่ ๓ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. (๒๖ ตุลาคม ๒๕๕๐).
นโยบายและแผนการพัฒนาเทคโนโลยีสารสนเทศของประเทศไทย. ๒๕๕๖. ความหมายของกลยุทธ์หรือยุทธศาสตร์. (ระบบออนไลน์). แหล่งที่มา http://www.kmitl.ac.th/agritech/nutthakorn/04093009_2204/.../Lesson%202.doc (๓ กันยายน ๒๕๕๖).
นิยม วงศ์พงษ์คำ. ๒๕๕๑. การศึกษาภูมิปัญญาพื้นบ้านอีสานด้านการผลิตผลิตภัณฑ์โลหะผสมสำริดและทองเหลืองเพื่อพัฒนามูลค่าเชิงพาณิชย์. ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวัฒนธรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
บุญเกียรติ ชีวะตระกูลกิจ. ๒๕๕๐. การจัดการเชิงยุทธศาสตร์สำหรับ CEO. กรุงเทพฯ : สุขุมและบุตร.
ปานชีวา ณ หนองคาย. ๒๕๕๑. การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม เพื่อปรับเปลี่ยนพฤติกรรมสุขภาพผู้สูงอายุ ในจังหวัดอุดรธานี. ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสิ่งแวดล้อมศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ประเวศ วะสี. ๒๕๕๑. จุดเปลี่ยนประเทศไทยหัวใจคือชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ ๑. กรุงเทพฯ : ออฟเซตเพลส.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต). ๒๕๔๖. ภาวะผู้นำ (พิมพ์ครั้งที่ ๗). กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.
พระมหาทองจันทร์ ทิพยวัฒน์. ๒๕๕๓. สุขภาวะองค์รวม : การอนุรักษ์ ฟื้นฟู และพัฒนาภูมิปัญญาหมอพื้นบ้านในการรักษาโรคกระดูกจากอุบัติเหตุของกลุ่มชาติพันธุ์ไทย – ลาว และผู้ไทยในภาคอีสาน. ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวัฒนธรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พิพาภรณ์ รวิพลศาตนันท์. ๒๕๕๒. การจัดการองค์ความรู้เกี่ยวกับผักหวานป่า เพื่อพัฒนาการอนุรักษ์และส่งเสริมเศรษฐกิจชุมชน. ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวัฒนธรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ยิ่งศักดิ์ คชโครต และคณะ. ๒๕๕๑. ศึกษารูปแบบการมีส่วนร่วมของชุมชนในการป้องกันไฟป่า : กรณีศึกษาอุทยานแห่งชาติภูเรือ. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
วฤต วิสรุตเวศม์. ๒๕๕๒. แนวทางการพัฒนาเครื่องประดับเงินจากภูมิปัญญาพื้นบ้าน เพื่อเศรษฐกิจชุมชนจังหวัดสุรินทร์. ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวัฒนธรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
วิชิตวงศ์ ณ ป้อมเพชร. ๒๕๔๙. พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวกับปัญหาเศรษฐกิจของประเทศไทย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แสงดาว.
วันสาด ศรีสุวรรณ. ๒๕๕๓. รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม โดยการมีส่วนร่วมของชุมชนลุ่มน้ำตาปี. ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวัฒนธรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สัญญา สัญญาวิวัฒน์. ๒๕๔๑. ทฤษฏีและกลยุทธ์การพัฒนาสังคม. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. หน้า ๙ – ๑๓.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. ๒๕๕๖. ความรู้เกี่ยวกับวิสัยทัศน์. (ระบบออนไลน์). แหล่งที่มา http://www.svhool.obec.go.th/sup_br3/e_4.htm (๔ กันยายน ๒๕๕๖).
เสรี พงศ์พิศ. ๒๕๔๘. แผนชีวิตเศรษฐกิจชุมชน วิธีคิดและวิธีทำ. ม.ป.ท. : ม.ป.พ.
เสรี พงศ์พิศ. ๒๕๔๘. ชุมชนเข้มแข็ง. (ระบบออนไลน์) แหล่งที่มา http://www.phongphit.com/i (๒๖ ธันวาคม ๒๕๕๒).
เสรี พงศ์พิศ. ๒๕๔๘. ส่วนประกอบของแผนที่ดี. (ระบบออนไลน์) แหล่งที่มา http://www.phongphit.com/index.php?option=com_content&task=view&id=86&Itemid=๒ (๒๕ ตุลาคม ๒๕๔๘).
สุชาติ ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. ๒๕๔๖. ระเบียบวิธีการวิจัยทางสังคมศาสตร์. กรุงเทพฯ : เฟื่องฟ้าพริ้นติ้ง จำกัด.
สุภางศ์ จันทวานิช. ๒๕๕๓. การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุมาลี สันติพลวุฒิ และคณะ. ๒๕๕๐. ตัวชี้วัดความเข้มแข็งของชุมชนและปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความเข้มแข็งของชุมชน. การประชุมวิชาการระดับชาติ ของนักเศรษฐศาสตร์ ครั้งที่ ๓ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. (๒๖ ตุลาคม)
สุชาติ บุรีรัตน์. ๒๕๕๓. การศึกษาภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการป่าชุมชนบ้านหนองหัวคน ตำบลหนองหมื่นถ่าน อำเภออาจสามารถ จังหวัดร้อยเอ็ด. ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสิ่งแวดล้อมศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สนธยา พลศรี. ๒๕๔๗. ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ : โอ.เอส. พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
สมยศ นาวีการ. ๒๕๔๔. การบริหารเชิงกลยุทธ์. กรุงเทพฯ : หจก. โรงพิมพ์อักษรไทย.
อำคา แสงงาม. ๒๕๕๓. การศึกษาศักยภาพทรัพยากรและการจัดการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมโดยชุมชนเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว ในเขตทุ่งกุลาร้องไห้. ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวัฒนธรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
Bass, B. M. 1995. Theory of transformational leadership. Leadership Quarterly, 6(4), 463-478.
Brillick, B. 2001. Competitive Leadership: Twelve Principles for Success. Chicago:Triumph Books.
Conger, I. A., & Kanungo, R. N. 1999. Charismatic Leadership in Organizations. New Delli: Sage.
Emmanuel Mutamba, 2004. Community Participation in Natural Resources Management : Reality or Rhetoric? Green Living Movement (GLM), Lusaka, Zambia. Environmental Monitoring and Assessment 99: 105–113, Kluwer Academic Publishers. Printed in the Netherlands.
Eskildsen, J. K., & Dahlgaard, J. J. 2000. A causal model for employee satisfaction. Quality Management, 11 (8), 25-38.
Fletcher, J. K. 2004. The paradox of postheroic leadership: An essay on gender, power, and transformation change. The Leadership Quarterly, 15 (5), 647-661. Retrieved November 29, 2004, from http://www.sciencedirect.com/index.php?cat_id=3&subject_area_id=4&journal_id=10489843
House, R. J., & Shamir, B. 1993. Toward The Integration of Transformational, Charismatic and Visionary Theories of Leadership. New York: Academic Press.
Kanungo. R. N. 2001. Ethical values of transactional and transformational leaders. Canadian Journal of Administrative Sciences, 18 (4), 1-10.
Manz, C. C. 1997. A New Paradigm of Leadership Vision of Excellence for 21st Century Organization. Executive Excellence Publishing.
Pearce, C. L., Sims, H. P., Cox, J., Ball, G., Schnell, E., Smith, K. A., & et al. 2000. Transactors, Transformers, and Beyond: A multi-method development of a theoretical typology of leadership. Working paper, University of Maryland. Retrieved October 16, 2005, from http://www.hsims@rhsmith.umd.edu/repository.ust.ht/dspace/bitstream/1783.1/2004212leadershipandmode HRMR 2003.pdf.
Stephen, Elstub. 2006. Towards an Inclusive Social Policy for the UK: The Need for Democratic Deliberation in Voluntary and Community Associations. School of Social Science, University of Paisley, Paisley, Scotland. International Journal ofVoluntary and Nonprofit Organizations.
Yamane, Taro. 1967. Statistics, An Introductory Analysis, 2nd Ed., New York : Harper and Row.