Voting behavior and attitude toward vote-buying in a Northeastern area: Case study in Maha Sarakham
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article is a study of voting behaviors. In the mainstream discourse, it is suggested that voting values are distinctly different between urban and rural areas. The paper examines the opinions of Maha Sarakham Province residents regarding factors leading to voting behavior and vote buying. The research found that the most important factor determining one’s vote is the personal characters of the candidates and parties’
policies. The subjects of this study command themselves to vote with no other external interference. They do not conform to vote buying. The study suggested that either strong regulations or organization could combat against vote buying behavior.
Article Details
@ 2020 King Prajadhipok's Institute The Government Complex Commemorating All Right Reserved.
References
ขวัญจิต สุดสวัสดิ์. ๒๕๓๕. ทัศนคติและพฤติกรรมต่อการซื้อเสียงเลือกตั้งของคนต่างวัยในจังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
คณะกรรมการการรณรงค์ต่อต้านการซื้อสิทธิขายเสียง. ๒๕๓๘. รายงานการรณรงค์ต่อต้านการซื้อสิทธิ-ขายเสียงการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร วันที่ ๒ กรกฏาคม ๒๕๓๘. กรุงเทพฯ : บพิธการพิมพ์.
ธีรยุทธ บุญมี. ๒๕๕๐. ความคิดสองทศวรรษ. กรุงเทพฯ : มติชน.
นพดล สุคนธวิท. ๒๕๓๙. พรรคการเมืองไทยกับการเมืองท้องถิ่น ผลประโยชน์และฐานอำนาจ: วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นัฐพงศ์ สุขวิสิฎฐ์. ๒๕๓๕. เหตุผลของการลงคะแนนเสียงเลือกตั้ง:ศึกษาเฉพาะกรณี เขต ๑ จังหวัดนครราชสีมา. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิยม รัฐอมฤต. ๒๕๔๐. การเมืองไทย : พัฒนาการ ปัญหา และแนวทางแก้ใข. กรุงเทพฯ : เอื้ออาทร.
ประจักษ์ ก้องกีรติ. ๒๕๕๕. “มายาคติและการเมืองของนิทานสอนใจว่าด้วยความโง่ จน เจ็บ ของผู้เลือกตั้งชนบท” ใน ประจักษ์ ก้องกีรติ (บรรณาธิการ). การเมืองว่าด้วยการเลือกตั้ง: วาทกรรม อำนาจ และพลวัตชนบทไทย. กรุงเทพฯ : ฟ้าเดียวกัน.
ปริญญา เทวานฤมิตรกุล. ๒๕๕๕. รายงานวิจัย เรื่อง การป้องกันและแก้ไขปัญหาการซื้อสิทธิขายเสียงในการเลือกตั้ง. กรุงเทพฯ : สถาบันพัฒนาการเมืองและการเลือกตั้ง สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้ง.
ผาสุก พงษ์ไพจิตรและคริส เบเคอร์. ๒๕๔๖. เศรษฐกิจการเมืองไทยสมัยกรุงเทพฯ. กรุงเทพฯ: Silkworm Books.
พัชโรดม ลิมปิษเฐียร. ๒๕๔๓. กระบวนการคัดค้านการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรและสมาชิกวุฒิสภา. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไพฑูรย์ บุญวัฒน์. ๒๕๓๘. รายงานการวิจัยการจัดตั้งองค์กรเพื่อสนับสนุนการเลือกตั้งให้เป็นไปด้วยความบริสุทธิ์ยุติธรรม. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
วรสิทธิ์ อภิชาตโชติ. ๒๕๓๓. การบังคับให้ไปออกเสียงเลือกตั้ง:แนวคิดและผล. วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมชัย ภัทรธนานันท์. ๒๕๔๕.“บทสำรวจองค์ความรู้ทางรัฐศาสตร์ในไทยคดีศึกษา” ใน สมชัย ภัทรธนานันท์และเฉลิมเกียรติ ภาระเวช. พิริยนุสรณ์ : บทสำรวจองค์ความรู้ทางรัฐศาสตร์ในปริญญานิพนธ์ หลักสูตรไทยคดีศึกษาหนังสือที่ระลึกเนื่องในโอกาสเกษียณอายุราชการ รองศาสตราจารย์อุดม พิริยสิงห์. มหาสารคาม : โครงการตำราคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ภาควิชารัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สมบัติ จันทรวงศ์. ๒๕๓๖. เลือกตั้ง วิกฤต ปัญหา และทางออก. กรุงเทพฯ: คบไฟ.
สมโภชน์ ศรีโภคชน์สมบูรณ์. ๒๕๓๔. การแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ของหัวคะแนน:ศึกษากรณีจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สังศิต พิริยะรังสรรค์ และ ผาสุก พงษ์ไพจิตร. ๒๕๓๗. คอร์รัปชั่นกับประชาธิปไตยไทย. กรุงเทพฯ : ศูนย์ศึกษาเศรษฐศาสตร์การเมือง คณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุจิต บุญบงการ และ พรศักดิ์ ผ่องแผ้ว. ๒๕๒๗. พฤติกรรมการลงคะแนนเสียงเลือกตั้งของคนไทย. กรุงเทพฯ : โครงการเผยแพร่ผลงานวิจัย ฝ่ายวิจัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุจิต บุญบงการ. ๒๕๒๘. แบบแผนการหาเสียงและปัจจัยอันเป็นผลให้ได้รับการเลือกตั้ง จากการศึกษาวิจัยการเลือกตั้งซ่อมสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจังหวัดนครปฐม เมื่อปี พ.ศ.๒๕๒๘. กรุงเทพฯ : โครงการเผยแพร่ผลงานวิจัย ฝ่ายวิจัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อัมมาร สยามวาลาและ ปิยนุช เพียรชอบ. ๒๕๓๗. “ปัญหาและทิศทางใหม่เลือกตั้งไทย”. สมุดปกขาวทีดีอาร์ไอ. (สิงหาคม)
อุดม พิริยสิงห์. ๒๕๓๘. รายงานการวิจัยเรื่องการซื้อสิทธิ-ขายเสียงและผลจากการรณรงค์ต่อต้านการซื้อสิทธิ-ขายเสียงในการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจังหวัดมหาสารคาม. มหาสารคาม : ภาควิชารัฐศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
เอนก เหล่าธรรมทัศน์. ๒๕๓๘. สองนคราประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มติชน.
เอนก เหล่าธรรมทัศน์. ๒๕๕๒. แปรถิ่นเปลี่ยนฐานสร้างการปกครองท้องถิ่นให้เป็นรากฐานของ: ประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
แอนดรู วอล์คเกอร์ (เขียน) จักรกริช สังขมณี (แปล). ๒๕๕๕. “ธรรมนูญแห่งชนบท” ใน ประจักษ์ ก้องกีรติ (บรรณาธิการ). การเมืองว่าด้วยการเลือกตั้ง: วาทกรรม อำนาจ และพลวัตชนบทไทย. กรุงเทพฯ : ฟ้าเดียวกัน.
Callahan, William A. 2005. “The Discourse of Vote-Buying and Political Reform in Thailand.” Pacific Affairs, 78, 1: 95-113.
Hicken, Allen D. 2002. “The Market for Votes in Thailand.” International Conference, Center for International Studies, MIT. (August, 26-27).
Maisrikrod, Surin. 2002. “Political Reform and the New Thai Electoral System: Old Habits Die Hard?” In John Fuh-Sheng Hsieh and David Newman, ed. How Asia Votes. New York : Chatham House.
Phatharathananunth, Somchai. 2008. “The Thai Rak Thai Party and Elections in North-eastern Thailand” Journal of Contemporary Asia 38, 1 (February):106-123.
Uhlig, Harald. 1995. “The ‘Problem Region’ Northeastern Thailand”. In Volker Grabowsky, ed. Regions and National Integration in Thailand 1892-1992. Germany: Harrassowitz Verlag.