พฤติกรรมการเลือกตั้ง และทัศนคติเกี่ยวกับการซื้อเสียงของเขตจังหวัดภาคอีสาน: กรณีตัวอย่างจังหวัดมหาสารคาม

Main Article Content

ศุทธิกานต์ มีจั่น

บทคัดย่อ

     บทความนี้เป็นการทบทวนการศึกษาเรื่องการซื้อเสียงในฐานะปัญหาของพฤติกรรมการเลือกตั้ง ซึ่งในปัจจุบันมีสถานะเป็นทฤษฎีพื้นฐานในการอธิบายและให้คุณค่าต่อคะแนนเสียงที่แตกต่างกันระหว่างเมืองและชนบท โดยการนำเสนอผลการสำรวจความคิดเห็นเกี่ยวกับการซื้อสิทธิขายเสียงของกลุ่มตัวอย่างซึ่งได้ใช้เขตจังหวัดมหาสารคามเป็นกรณีศึกษา ผลการศึกษาพบว่า ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจลงคะแนนเสียงเลือกตั้งและการให้ความสำคัญต่อการซื้อเสียงของประชาชนแตกต่างไปจากงานวิจัยหลายฉบับที่ผ่านมา กล่าวคือ ผลการศึกษาจากกลุ่มตัวอย่าง พบว่า ปัจจุบันสิ่งที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจเลือกตั้งผู้สมัครรับเลือกตั้งของประชาชนนั้น ได้แก่ คุณลักษณะส่วนตัวของผู้สมัครและนโยบายพรรคโดยประชาชนซึ่งเป็นกลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่ตัดสินใจลงคะแนนเสียงเลือกตั้งด้วยตนเอง มากกว่าอามิสสินจ้างหรือได้รับอิทธิพลจากใครเป็นสำคัญอีกทั้งยังมีทัศนะต่อการซื้อเสียงในเชิงลบ นอกจากนี้ผลการศึกษายังชี้ให้เห็นว่ากฎหมายและองค์กรที่บังคับใช้กฎหมายนั้น ไม่ใช่เงื่อนไขหรือกลไกที่ช่วยลดหรือแก้ปัญหาเรื่องการซื้อเสียงได้

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
มีจั่น ศ. . (2020). พฤติกรรมการเลือกตั้ง และทัศนคติเกี่ยวกับการซื้อเสียงของเขตจังหวัดภาคอีสาน: กรณีตัวอย่างจังหวัดมหาสารคาม. วารสารสถาบันพระปกเกล้า, 11(3), 110–128. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/kpi_journal/article/view/244338
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

ขวัญจิต สุดสวัสดิ์. ๒๕๓๕. ทัศนคติและพฤติกรรมต่อการซื้อเสียงเลือกตั้งของคนต่างวัยในจังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

คณะกรรมการการรณรงค์ต่อต้านการซื้อสิทธิขายเสียง. ๒๕๓๘. รายงานการรณรงค์ต่อต้านการซื้อสิทธิ-ขายเสียงการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร วันที่ ๒ กรกฏาคม ๒๕๓๘. กรุงเทพฯ : บพิธการพิมพ์.

ธีรยุทธ บุญมี. ๒๕๕๐. ความคิดสองทศวรรษ. กรุงเทพฯ : มติชน.

นพดล สุคนธวิท. ๒๕๓๙. พรรคการเมืองไทยกับการเมืองท้องถิ่น ผลประโยชน์และฐานอำนาจ: วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

นัฐพงศ์ สุขวิสิฎฐ์. ๒๕๓๕. เหตุผลของการลงคะแนนเสียงเลือกตั้ง:ศึกษาเฉพาะกรณี เขต ๑ จังหวัดนครราชสีมา. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

นิยม รัฐอมฤต. ๒๕๔๐. การเมืองไทย : พัฒนาการ ปัญหา และแนวทางแก้ใข. กรุงเทพฯ : เอื้ออาทร.

ประจักษ์ ก้องกีรติ. ๒๕๕๕. “มายาคติและการเมืองของนิทานสอนใจว่าด้วยความโง่ จน เจ็บ ของผู้เลือกตั้งชนบท” ใน ประจักษ์ ก้องกีรติ (บรรณาธิการ). การเมืองว่าด้วยการเลือกตั้ง: วาทกรรม อำนาจ และพลวัตชนบทไทย. กรุงเทพฯ : ฟ้าเดียวกัน.

ปริญญา เทวานฤมิตรกุล. ๒๕๕๕. รายงานวิจัย เรื่อง การป้องกันและแก้ไขปัญหาการซื้อสิทธิขายเสียงในการเลือกตั้ง. กรุงเทพฯ : สถาบันพัฒนาการเมืองและการเลือกตั้ง สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้ง.

ผาสุก พงษ์ไพจิตรและคริส เบเคอร์. ๒๕๔๖. เศรษฐกิจการเมืองไทยสมัยกรุงเทพฯ. กรุงเทพฯ: Silkworm Books.

พัชโรดม ลิมปิษเฐียร. ๒๕๔๓. กระบวนการคัดค้านการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรและสมาชิกวุฒิสภา. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ไพฑูรย์ บุญวัฒน์. ๒๕๓๘. รายงานการวิจัยการจัดตั้งองค์กรเพื่อสนับสนุนการเลือกตั้งให้เป็นไปด้วยความบริสุทธิ์ยุติธรรม. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).

วรสิทธิ์ อภิชาตโชติ. ๒๕๓๓. การบังคับให้ไปออกเสียงเลือกตั้ง:แนวคิดและผล. วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สมชัย ภัทรธนานันท์. ๒๕๔๕.“บทสำรวจองค์ความรู้ทางรัฐศาสตร์ในไทยคดีศึกษา” ใน สมชัย ภัทรธนานันท์และเฉลิมเกียรติ ภาระเวช. พิริยนุสรณ์ : บทสำรวจองค์ความรู้ทางรัฐศาสตร์ในปริญญานิพนธ์ หลักสูตรไทยคดีศึกษาหนังสือที่ระลึกเนื่องในโอกาสเกษียณอายุราชการ รองศาสตราจารย์อุดม พิริยสิงห์. มหาสารคาม : โครงการตำราคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ภาควิชารัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

สมบัติ จันทรวงศ์. ๒๕๓๖. เลือกตั้ง วิกฤต ปัญหา และทางออก. กรุงเทพฯ: คบไฟ.

สมโภชน์ ศรีโภคชน์สมบูรณ์. ๒๕๓๔. การแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ของหัวคะแนน:ศึกษากรณีจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สังศิต พิริยะรังสรรค์ และ ผาสุก พงษ์ไพจิตร. ๒๕๓๗. คอร์รัปชั่นกับประชาธิปไตยไทย. กรุงเทพฯ : ศูนย์ศึกษาเศรษฐศาสตร์การเมือง คณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุจิต บุญบงการ และ พรศักดิ์ ผ่องแผ้ว. ๒๕๒๗. พฤติกรรมการลงคะแนนเสียงเลือกตั้งของคนไทย. กรุงเทพฯ : โครงการเผยแพร่ผลงานวิจัย ฝ่ายวิจัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุจิต บุญบงการ. ๒๕๒๘. แบบแผนการหาเสียงและปัจจัยอันเป็นผลให้ได้รับการเลือกตั้ง จากการศึกษาวิจัยการเลือกตั้งซ่อมสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจังหวัดนครปฐม เมื่อปี พ.ศ.๒๕๒๘. กรุงเทพฯ : โครงการเผยแพร่ผลงานวิจัย ฝ่ายวิจัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อัมมาร สยามวาลาและ ปิยนุช เพียรชอบ. ๒๕๓๗. “ปัญหาและทิศทางใหม่เลือกตั้งไทย”. สมุดปกขาวทีดีอาร์ไอ. (สิงหาคม)

อุดม พิริยสิงห์. ๒๕๓๘. รายงานการวิจัยเรื่องการซื้อสิทธิ-ขายเสียงและผลจากการรณรงค์ต่อต้านการซื้อสิทธิ-ขายเสียงในการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจังหวัดมหาสารคาม. มหาสารคาม : ภาควิชารัฐศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

เอนก เหล่าธรรมทัศน์. ๒๕๓๘. สองนคราประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มติชน.

เอนก เหล่าธรรมทัศน์. ๒๕๕๒. แปรถิ่นเปลี่ยนฐานสร้างการปกครองท้องถิ่นให้เป็นรากฐานของ: ประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

แอนดรู วอล์คเกอร์ (เขียน) จักรกริช สังขมณี (แปล). ๒๕๕๕. “ธรรมนูญแห่งชนบท” ใน ประจักษ์ ก้องกีรติ (บรรณาธิการ). การเมืองว่าด้วยการเลือกตั้ง: วาทกรรม อำนาจ และพลวัตชนบทไทย. กรุงเทพฯ : ฟ้าเดียวกัน.

Callahan, William A. 2005. “The Discourse of Vote-Buying and Political Reform in Thailand.” Pacific Affairs, 78, 1: 95-113.

Hicken, Allen D. 2002. “The Market for Votes in Thailand.” International Conference, Center for International Studies, MIT. (August, 26-27).

Maisrikrod, Surin. 2002. “Political Reform and the New Thai Electoral System: Old Habits Die Hard?” In John Fuh-Sheng Hsieh and David Newman, ed. How Asia Votes. New York : Chatham House.

Phatharathananunth, Somchai. 2008. “The Thai Rak Thai Party and Elections in North-eastern Thailand” Journal of Contemporary Asia 38, 1 (February):106-123.

Uhlig, Harald. 1995. “The ‘Problem Region’ Northeastern Thailand”. In Volker Grabowsky, ed. Regions and National Integration in Thailand 1892-1992. Germany: Harrassowitz Verlag.