ผลการปรึกษากลุ่มตามทฤษฎีพฤติกรรมทางปัญญาต่อพฤติกรรมความมุ่งมั่นในการทำงานของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2

Main Article Content

มณีรัตน์ เจริญศรี
ดลดาว วงศ์ธีระธรณ์
สุรีพร อนุศาสนนันท์

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลองเพื่อศึกษาผลการปรึกษากลุ่มตามทฤษฎีพฤติกรรมทางปัญญาต่อพฤติกรรมความมุ่งมั่นในการทำงานของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนโพธิสัมพันธ์พิทยาคาร อำเภอบางละมุง จังหวัดชลบุรี ผู้วิจัยเลือกกลุ่มตัวอย่างที่มีคะแนนเฉลี่ยพฤติกรรมความมุ่งมั่นในการทำงานในระดับปานกลางถึงต่ำ (ค่าเฉลี่ยคะแนนอยู่ระหว่าง 1.00 – 3.49) จำนวน 16 คน โดยดำเนินการแบ่งกลุ่มตัวอย่างด้วยวิธีจับคู่ (Matching) ออกเป็น 2 กลุ่ม คือ กลุ่มทดลอง 8 คน และกลุ่มควบคุม 8 คน เครื่องมือที่ใช้ คือ 1) แบบวัดพฤติกรรมความมุ่งมั่นในการทำงาน จำนวน 29 ข้อ มาตรวัด 5 ระดับ ที่มีค่าสัมประสิทธิ์ความเชื่อมั่นของครอนบาคทั้งฉบับเท่ากับ 0.94 2) โปรแกรมการปรึกษากลุ่มตามทฤษฎีพฤติกรรมทางปัญญา จำนวน 12 ครั้ง ครั้งละ 90 นาที สำหรับกลุ่มทดลอง และมีระยะการเก็บข้อมูล 3 ระยะ สถิติในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบวัดซ้ำสองทางและทดสอบความแตกต่างด้วยวิธีบอนเฟอโรนี


ผลการวิจัยพบว่า 1) นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 กลุ่มที่ได้รับการปรึกษากลุ่มตามทฤษฎีพฤติกรรมทางปัญญามีคะแนนเฉลี่ยพฤติกรรมความมุ่งมั่นในการทำงานสูงกว่ากลุ่มที่ไม่ได้รับการปรึกษากลุ่มตามทฤษฎีพฤติกรรมทางปัญญาอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 และ 2) นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 กลุ่มที่ได้รับการปรึกษา กลุ่มตามทฤษฎีพฤติกรรมทางปัญญามีคะแนนเฉลี่ยพฤติกรรมความมุ่งมั่นในการทำงานในระยะหลังการทดลองและระยะติดตามผลสูงกว่าในระยะก่อนการทดลอง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
เจริญศรี ม., วงศ์ธีระธรณ์ ด., & อนุศาสนนันท์ ส. (2024). ผลการปรึกษากลุ่มตามทฤษฎีพฤติกรรมทางปัญญาต่อพฤติกรรมความมุ่งมั่นในการทำงานของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. วารสารการอาชีวศึกษาภาคกลาง, 8(2), 104–117. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/IVECJournal/article/view/278980
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (2566). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 ฉบับปรับปรุงแก้ไข พุทธศักราช 2566. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.

กองคำ สุระเสียง, ระพินทร์ ฉายวิมล, และ เพ็ญนภา กุลนภาดล. (2554, ตุลาคม-ธันวาคม). การพัฒนาทักษะทางสังคมของเด็กกำพร้าด้วยการให้การปรึกษากลุ่มตามทฤษฎีการปรับพฤติกรรมทางปัญญา. คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 10, (4), หน้า 49-60.

กอบแก้ว บุญบุตร. (2563). การเสริมสร้างชุดความคิดเติบโตของนักเรียนวัยรุ่นด้วยโปรแกรมการปรึกษากลุ่มเชิงบูรณาการทฤษฎีพฤติกรรมทางปัญญาร่วมกับกิจกรรมกลุ่มพัฒนาความคิด. ดุษฎีนิพนธ์ ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาการปรึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยบูรพา.

นที ศิริจรรยาพงษ์. (2560). พฤติกรรมความมุ่งมั่นใน การทำงานของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น อำเภอนครชัย จังหวัดนครปฐม สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 9. วิทยานิพนธ์ ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาจิตวิทยาและการแนะแนว บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.

พิชชาพัชร อรรถบท และ มนัสนัท์ หัตถศักดิ์. (2560, กรกฎาคม-ธันวาคม). ผลของโปรแกรมปรับพฤติกรรมทางปัญญาที่ส่งผลต่อพฤติกรรมกล้าแสดงออกของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนวิเชียรกลิ่นสุคนธ์อุปถัมภ์ จังหวัดพระนคร ศรีอยุธยา. มจร มนุษยศาสตร์ปริทรรศน์, 3, (2), หน้า 10-21.

เพชราภรณ์ แก้วพรม. (2561). การพัฒนาชุดฝึกทักษะปฏิบัติร่วมกับผังกราฟฟิกที่มีต่อการคิดวิเคราะห์ ความมุ่งมั่นในการทำงาน และผลสัมฤทธิ์ทาง การเรียน วิชาคอมพิวเตอร์ ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. วิทยานิพนธ์ ปริญญาครุศาสตร มหาบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยและพัฒนาการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

มะลิสา งามศรี. (2555). ผลของโปรแกรมการบำบัดความคิดและพฤติกรรมต่อภาวะซึมเศร้าของวัยรุ่นในศูนย์ฝึกอบรมเด็กและเยาวชนในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. วิทยานิพนธ์ ปริญญาพยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพยาบาลสุขภาพจิตและจิตเวช บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

เมธินี วงศ์วานิช รัมภกาภรณ์ และ อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ. (2560, พฤษภาคม–สิงหาคม). ผลการฝึกงานเพื่อเสริมสร้างพฤติกรรมความมุ่งมั่นในการทํางานของนิสิตในรายวิชาฝึกงาน. ศึกษาศาสตร์ปริทัศน์, 32, (2), หน้า 55-64.

ศักดินา ณันพ์อัครเสนากุล และ จิตตินันท์ บุญสถิรกุล. (2558, พฤษภาคม–สิงหาคม). ผลของโปรแกรมการปรับพฤติกรรมทางปัญญาเพื่อพัฒนาวินัย ในตนเองและความมุ่งมั่นทางการเรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนมหาวชิราวุธ จังหวัดสงขลา. ศึกษาศาสตร์ปริทัศน์, 30, (2), หน้า 144-151.

สมร สามารถ. (2560). ผลการให้การปรึกษากลุ่มตามทฤษฎีการปรับพฤติกรรมทางปัญญาต่อการกำกับอารมณ์ของเด็กและเยาวชนในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน จังหวัดชลบุรี. วิทยานิพนธ์ ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาการ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยบูรพา.

สำนักงานวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. (2554). แนวทางการพัฒนา การวัดและประเมินคุณลักษณะอันพึงประสงค์ ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.

สุมาลี มูลคำ. (2557). ปัจจัยบางประการที่ส่งผลต่อความมุ่งมั่นในการทำงานของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่4 จังหวัดลำปาง สังกัดสำนัก งานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 35. วิทยนิพนธ์ ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชา วิจัยและสถิติการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

Corey, G. (2016). Theory and practice of group counseling.Boston, Massachusetts, United States: Cengage Learning.

Kurniawan, E., Japar, M., & Sutoyo, A. (2019). Cognitive behaviour group counseling with cognitive restructuring and self-instruction techniques to reduce the social anxiety of public senior high school 3 Pati. Jurnal Bimbingan Konseling, 8, (4), pp. 151-158.

Chandra, E.K., Wibowo, M.E., & Sunawan, S. (2019, January). Cognitive behaviour group counseling with self-instruction and cognitive restructuring techniques to improve students' self-confidence. Islamic Guidance and Counseling Journal, 2, (1), pp. 11-17.