ปัจจัยที่จะนำไปสู่การจัดเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์บนฐานอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรม กรณีศึกษา ชุมชนบ้านขาว อำเภอระโนด จังหวัดสงขลา
คำสำคัญ:
การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์, เส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์, อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์สำหรับการศึกษาปัจจัยที่จะนำไปสู่การจัดเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์บนฐานอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรม กรณีศึกษา ชุมชนบ้านขาว อำเภอระโนด จังหวัดสงขลา สำหรับการเตรียมการสร้างเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์โดยใช้อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมของชุมชน ใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงปริมาณ มีเครื่องมือในการวิจัย ได้แก่แบบสอบถาม โดยมีกลุ่มตัวอย่างที่ใช้สำหรับการวิจัย ได้แก่ประชากรในพื้นที่ประกอบไปด้วย 6 ชุมชน ตำบลบ้านขาว อำเภอระโนด จังหวัดสงขลา จำนวนทั้งหมด 325 คน โดยใช้วิธีการคำนวณด้วยสูตร (Taro Yamane) สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ สถิติเชิงพรรณนา (Descriptive Statistics) และข้อมูลที่รวบรวมมาได้วิเคราะห์ค่าทางสถิติ คือ ค่าเฉลี่ย (Mean) ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (Standard Deviation) ผลวิจัยพบว่า ปัจจัยที่จะนำไปสู่การจัดเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของชุมชนบ้านขาว อำเภอระโนดจังหวัดสงขลา ที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุดคือปัจจัยด้านการรองรับนักท่องเที่ยวอยู่ในระดับมาก ( = 3.89 ) รองลงมาคือความคิดเห็นเกี่ยวกับการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยวอยู่ในระดับมาก
( = 3.88) และความคิดเห็นเกี่ยวกับด้านกิจกรรมทางการท่องเที่ยวอยู่ในระดับมาก (
= 3.87 ) ตามลำดับ ดังนั้น ชุมชนบ้านขาวมีความพร้อมในการจัดทำเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์โดยใช้อัตลักษณ์วัฒนธรรมของชุมชน มีศักยภาพในการจัดทำเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยเฉพาะด้านการให้บริการของชุมชนที่มีความพร้อมสูงสุด รองลงมาคือด้านสิ่งอำนวยความสะดวก พื้นที่ท่องเที่ยว และกิจกรรมท่องเที่ยว ซึ่งทั้งหมดอยู่ในระดับมาก แสดงให้เห็นว่าชุมชนสามารถรองรับนักท่องเที่ยวได้ทั้งในแง่ของสิ่งอำนวยความสะดวก การให้บริการ และการสร้างประสบการณ์ที่มีคุณค่าให้แก่นักท่องเที่ยว
เอกสารอ้างอิง
ประสิทธิ์ ลีปรีชา. (2547). การสร้างและสืบทอดอัตลักษณ์ของกลุ่มชาติพันธ์ม้งในวาทกรรมอัตลักษณ์. กรุงเทพมหานคร: โอ.เอส.พริ้นติ้งเฮ้าส์.
ธีระ สินเดชารักษ์ & นาฬิกอติภัค แสงสนิท. (2556). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: การรับรู้ของนักท่องเที่ยว ความพร้อมของเจ้าของกิจกรรม และความเป็นไปได้ของการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในประเทศไทย. สืบค้น 10 มกราคม 2568, จาก http://www.dasta.or.th
ภูริวัจน์ เดชอุ่ม. (2556). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: กรอบแนวคิดสู่แนวทางปฏิบัติสำหรับประเทศไทย. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร ฉบับภาษาไทย. 33(2), 331-366.
วริศรา สมเกียรติกุล, กมล เรืองเดช, & บุญฤกษ์ บุญคง. (2561). การสร้างเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์อำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี. มังรายสาร, 6(2), 79-102.
วงศ์วิภา โถสุวรรณจินดา & สุวารี นามวงศ์. (2562). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์กับการจัดการกิจกรรมให้มี อัตลักษณ์โดยเน้นเรื่องอาหารไทย. วารสารเกษมบัณฑิต. 20(2), 127-141.
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์. (2556). องค์ความรู้ว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: คู่มือและแนวทางปฏิบัติ. (พิมพ์ครั้งที่ 1). คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เสริมศักดิ์ ขุนพล & ฟารีดา. (2561). การศึกษาและประเมินคุณค่าทรัพยากรวัฒนธรรมเพื่อการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของชุมชนเทศบาลตำบลระโนด อำเภอระโนด จังหวัดสงขลา. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติ “วลัยลักษณ์วิจัย” ครั้งที่ 10 วันที่ 27-28 มีนาคม 2561, Walailak Procedia 2018; 2018(4): se32. จังหวัดนครศรีธรรมราช: มหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์
องค์การบริหารส่วนตำบลบ้านขาว อำเภอระโนด จังหวัดสงขลา.(2568). จำนวนประชากร. สืบค้น 18 มกราคม 2568, จาก http://bankhaw.go.th/frontpage.
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). (2568). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. สืบค้น 12 มกราคม 2568, จาก https://www.dasta.or.th/th/ita.
Dickman, S. (1996). Tourism: An introductory text. (2nd ed.). Melbourne: Hodder Education.
Richards, G., & Raymond, C. (2000). Creative tourism. ATLAS News. (23), 16-20
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 มจร การพัฒนาสังคม
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
