การพัฒนานวัตกรรมผลิตภัณฑ์จากทรัพยากรป่าชายเลนเพื่อส่งเสริมเศรษฐกิจชุมชน : กรณีศึกษา ชุมชนคลองหัวจาก ตำบลบางปะกง อำเภอบางปะกง จังหวัดฉะเชิงเทรา

ผู้แต่ง

  • ณัฏฐวุฒิ ทรัพย์อุปถัมภ์
  • ชลกานดาร์ นาคทิม
  • จิตติ มงคลชัยอรัญญา
  • ชลณัฏฐ์ ทรัพย์อุปถัมภ์

คำสำคัญ:

นวัตกรรม, ป่าชายเลน, ผลิตภัณฑ์ป่าชายเลน, การมีส่วนร่วมของชุมชน

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากระบวนการฟื้นฟูป่าชายเลนที่เสื่อมโทรมและการพัฒนาผลิตภัณฑ์ชุมชนจากทรัพยากรป่าชายเลนโดยใช้กระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชน เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เครื่องมือที่ใช้คือประชุมกลุ่มย่อยและการสัมภาษณ์เชิงลึก กลุ่มผู้ให้ข้อมูลเป็นแบบเจาะจง จำนวน 15 คน ใช้วิธีการวิเคราะห์เนื้อหาและนำมาจัดกลุ่มคำอธิบายแบบพรรณนา ผลการวิจัยพบว่าการฟื้นฟูป่าชายเลนบริเวณโรงเรียนพระพิมลเสนี (พร้อม หงสกุล) ประสบความสำเร็จจากการประยุกต์ภูมิปัญญาท้องถิ่นร่วมกับองค์ความรู้ทางวิทยาศาสตร์ ผ่านกระบวนการ 4 ขั้นตอน ได้แก่ 1) การจำลองความคิดร่วมกัน 2) การสร้างองค์ความรู้ 3) การลงมือปฏิบัติ และ 4) การติดตามผล โดยมีกิจกรรมสำคัญ เช่น การขุดคลองไส้ไก่ การทำน้ำหมักจุลินทรีย์ และการกำหนดฤดูปลูกต้นไม้อย่างเหมาะสม ส่งผลให้ระบบนิเวศสามารถฟื้นตัวได้เองอย่างยั่งยืน จากนั้นชุมชนจึงได้ต่อยอดสู่การพัฒนาผลิตภัณฑ์นวัตกรรม ได้แก่ ชาใบขลู่สามสหายและปูแสมดอง โดยใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นผสานกับความรู้ทางวิทยาศาสตร์ด้านการแปรรูป การถนอมอาหารและการควบคุมคุณภาพ ซึ่งสามารถสร้างรายได้เสริมให้กับกลุ่มวิสาหกิจชุมชนธนาคารต้นกล้าป่าชายเลนคลองหัวจากได้ โดยในปี 2566 ผลิตภัณฑ์ชาใบขลู่และปูแสมดองสามารถสร้างรายได้ให้แก่ชุมชนจำนวนเงิน 35,690 บาท และยังเป็นการส่งเสริมการอนุรักษ์ทุนธรรมชาติและทุนวัฒนธรรมในชุมชน ปัจจัยความสำเร็จประกอบด้วย 1) การมีพื้นที่ส่วนกลางของการเรียนรู้ 2) การผสานภูมิปัญญากับวิทยาศาสตร์ 3) การสร้างผลิตภัณฑ์ที่มีมูลค่าเพิ่ม และ 4) การยกระดับจากชุมชนเปราะบางสู่การเป็นชุมชนต้นแบบที่พึ่งตนเองได้อย่างยั่งยืน งานวิจัยนี้จึงเป็นตัวอย่างของการนำทรัพยากรท้องถิ่นมาใช้ในการพัฒนาเศรษฐกิจฐานรากภายใต้แนวคิด BCG Economy Model อย่างเป็นรูปธรรม

เอกสารอ้างอิง

โครงการพลังชุมชนและนวัตกรรมเพื่อความยั่งยืน. (2567). รายงานผลการดำเนินงานโครงการพลังชุมชนและนวัตกรรมเพื่อความยั่งยืน พ.ศ. 2564-2566. ปทุมธานี: วิทยาลัยโลกคดีศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ. (2550). แผนพัฒนานวัตกรรมแห่งชาติ พ.ศ. 2550–2554. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ (องค์การมหาชน).

สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ. (2550). แผนพัฒนาวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี และนวัตกรรมแห่งชาติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ (องค์การมหาชน).

สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2561). ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561–2580. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขานุการของคณะกรรมการยุทธศาสตร์ชาติ, สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2564). รายงานโมเดลเศรษฐกิจ BCG ในบริบทไทย. สืบค้น 10 กันยายน 2567, จาก https://www.bcg.in.th/bcg-action-plan/

Chambers, R. (1994). Participatory rural appraisal (PRA): Challenges, potentials and paradigm. World Development. 22(10), 1437-1454.

Freire, P. (1970). Pedagogy of the Oppressed. New York: Continuum.

Gopalakrishnan, S. & Bierly, P. (1997). Organizational Innovation and Strategic Choices: A Knowledge Based View. Academy of Management Best Paper Proceedings.

Gopalakrishnan, S., & Bierly, P. E. (1997). The Impact of Organizational Context and Competence on Innovation. Journal of Engineering and Technology Management. 14(3–4), 193–222.

Gupta, A. K., Sinha, R., & Koradia, D. (2003). Mobilizing Grassroots’ Technological Innovations and Traditional Knowledge. International Journal of Global Environmental Issues. 3(1), 104–114.

Gupta, A. K., Sinha, R., Koradia, D., Patel, R., Parmar, M., and Rohit, P. (2003). Mobilizinggrassroots' technological innovations and traditional knowledge, values and institutions: articulating social and ethical capital. Futures. 35(1), 975-987.

Kolb, D. A. (1984). Experiential Learning: Experience as the Source of Learning and Development. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.

Mulgan, G., Tucker, S., Ali, R., & Sanders, B. (2007). Social innovation: What it is, why it matters and how it can be accelerated. The Young Foundation. Retrieved from https://youngfoundation.org/wp-content/uploads/2012/10/Social-Innovation-what-it-is-why-it-matters-how-it-can-be-accelerated-March-2007.pdf

Pretty, J. N. (1995). Participatory Learning for Sustainable Agriculture. World Development. 23(8), 1247–1263.

Seyfang, G., & Smith, A. (2007). Grassroots Innovations for Sustainable Development: Towards a New Research and Policy Agenda. Environmental Politics. 16(4), 584–603.

Thompson, V.A. (1965). Bureaucracy and Innovation. Administrative Science Quarterly. 10(1), 1-20. https://doi.org/10.2307/2391646

Wenger, E. (1998). Communities of Practice: Learning, Meaning, and Identity. Cambridge University Press.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-06-28

รูปแบบการอ้างอิง

ทรัพย์อุปถัมภ์ ณ., นาคทิม ช., มงคลชัยอรัญญา จ., & ทรัพย์อุปถัมภ์ ช. (2025). การพัฒนานวัตกรรมผลิตภัณฑ์จากทรัพยากรป่าชายเลนเพื่อส่งเสริมเศรษฐกิจชุมชน : กรณีศึกษา ชุมชนคลองหัวจาก ตำบลบางปะกง อำเภอบางปะกง จังหวัดฉะเชิงเทรา. มจร การพัฒนาสังคม, 10(1), 113–124. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JMSD/article/view/285792

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย