ภาษาไร้รสนิยม: สุนทรียะไทยในวัฒนธรรมบริโภคนิยม

บทคัดย่อ

บทความมีเป้าหมายเพื่อนำเสนอพฤติกรรมการรับรู้และการดำรงชีวิตของผู้คนในสังคมเมือง
ที่มีต่อมุมมองของรสนิยมและสุนทรียะทางความงามอันสอดรับไปกับวัฒนธรรมบริโภคนิยมซึ่งในปัจจุบัน
ถือเป็นวัฒนธรรมกระแสหลักและกลายเป็นปัจจัยหลักในการดำเนินชีวิตของผู้คนส่วนใหญ่ในสังคมไทย เนื้อหาของบทความแบ่งออกเป็นสามส่วน ประกอบส่วนแรก การเกิดสภาวะของการโหยหาอดีตของผู้คนปัจจุบัน
ที่ได้รับผลกระทบต่อเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและสังคม ส่วนที่สองเป็นการสะท้อนความเหลื่อมล้ำผ่านรูปแบบของวัตถุที่ถูกมองข้ามและถูกตีตราสถานะด้วยข้าวของเครื่องใช้ในการอุปโภคบริโภค
ในชีวิตประจำวันซึ่งกลายเป็นวัตถุดิบต่อการค้นหาตัวตนความเป็นไทยและสร้างสรรค์เป็นผลงานของนักออกแบบหลากหลายสาขาทำให้เกิดการค้นพบตัวตนของความเป็นไทยที่แท้จริง คือ วิถีของการดำเนินชีวิตประจำวันของสามัญชน โดยการออกแบบคำนึงถึงประโยชน์ในการใช้สอยมากกว่าความงามตามมาตรฐานสากล ส่วนสุดท้ายนำเสนอการพิจารณาประเด็น “ภาษาไร้รสนิยม” ที่อาจเปรียบได้กับภาษาชาวบ้านมักให้ความรู้สึกของการโหยหาอดีตและเป็นการสื่อสารความมีตัวตนในสังคมไทยที่สามารถดำรงอยู่ได้ทุกช่วงเวลา เมื่อพิจารณาในมุมมองของผู้ที่เห็นคุณค่าสิ่งเหล่านี้เปรียบดั่งมรดกภูมิปัญญาของคนธรรมดาที่ไม่ได้แตกต่างหรือด้อยค่ากว่าภูมิปัญญาจากสกุลช่างใด ๆ และเป็นมรดกทางภูมิปัญญาที่มีชีวิตสามารถนำกลับมาใช้ได้เสมออย่างง่าย ๆ ไม่ต้องมีพิธีรีตอง ภาษาไร้รสนิยมจึงเป็นภาษาที่ใช้สื่อสารทางความรู้สึกสะท้อนถึงสุนทรียะไทยที่สอดรับกับบริบทเศรษฐกิจและสังคมในกระแสวัฒนธรรมบริโภคนิยม