GUIDELINES FOR INCREASING THE EFFECTIVENESS OF RESTAURANT BUSINESS IN BANGKOK AND VICINITIES
Main Article Content
Abstract
This research article aims to examine the status of the restaurant industry in Bangkok and Vicinities. The objectives include analyzing business characteristics that impact effectiveness, exploring management factors affecting efficiency, and suggesting management guidelines. The study employs both quantitative and qualitative methods with 400 cases from restaurant operators for statistical analysis and 26 in-depth interviews with individuals. SWOT and TOWS Matrix analysis are applied to determine strategies for enhancing the effectiveness of restaurant business. Findings reveal that the restaurant industry has recovered from the impact of tourism and returned to normal operations. However, challenges with cost management, expenses, employees, competition, and evolving marketing and sales strategies due to technological advancements have emerged. The research also indicates significant differences at .01 to .05 level in business effectiveness factors when businesses are categorized by their business size and investment. Yet, factors such as business format and duration do not display significant variations. Multiple regression analysis identifies These factors contribute to 48.9 percent of overall business effectiveness. Meanwhile, it reveals that marketing and sales, raw material imports, production, and employee aspects significantly influence the overall efficiency of the restaurant business in Bangkok and its surrounding areas at the 0.01 significance level. In response to these findings, the research proposes eight guidelines to enhance efficiency through establishing a unique identity, fostering innovation, promoting well-known Thai and healthy dishes, implementing modern strategies, aligning with government policies, adopting contemporary management practices, improving employee skills, and enhancing product quality and impressive service and use technology to develop modern management, operations, and services.
Article Details
References
กนกทิพย์ บียะศิริพนธ์. (2551). การศึกษาความเป็นไปได้ในการลงทุนธุรกิจร้านอาหารเจ ในอำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่. ใน วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาการจัดการทั่วไป. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
กรมพัฒนาธุรกิจการค้า กระทรวงพาณิชย์. (2566). ข้อมูลการจดทะเบียนนิติบุคคล. เรียกใช้เมื่อ 28 สิงหาคม 2566 จาก www.dbd.go.th
กลุ่มพัฒนาเศรษฐกิจบริการ กองนโยบายการสร้างความเข้มแข็งทางการค้า กระทรวงพาณิชย์. (2566). สถิติผู้ประกอบการร้านอาหารและเครื่องดื่ม. เรียกใช้เมื่อ 28 สิงหาคม 2566 จาก www.dbd.go.th
จุฑามาศ พีรพัชระ. (2561). รูปแบบการพัฒนาศักยภาพผู้ประกอบการธุรกิจร้านอาหาร. ใน ดุษฎีนิพนธ์บริหารธุรกิจดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาธุรกิจอุตสาหกรรมและทรัพยากรมนุษย์. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
ณัฐวุฒิ รุ่งเสถียรภูธร. (2559). ประเภทของร้านอาหาร คุณภาพของอาหาร คุณภาพการบริการและสื่อสังคมออนไลน์ที่ส่งผลต่อการเลือกใช้บริการร้านอาหารส่าหรับมื้อค่ำของผู้บริโภคในกรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์หลักสูตรบริหารธุรกิจ สาขาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ปรัชญา เหินสว่าง และชาญชัย จิวจินดา. (2563). ปัจจัยความสำเร็จของการประกอบธุรกิจร้านอาหาร ไทยในประเทศสหรัฐอเมริกา. วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ วิทยาลัยนวัตกรรมการจัดการ มหาวิทยาลัยราชมงคลรัตนโกสินทร์, 8(3), 106-115.
พรทิพย์ อินทรพรอุดม. (2558). แนวทางการทางการตลาดธุรกิจร้านอาหารคลีนฟู้ดในอำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย. ใน วิทยานิพนธ์หลักสูตรบริหารธุรกิจ สาขาวิชาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง.
พีรญา กัณฑบุตร. (2559). ปัจจัยแห่งความสำเร็จในการเป็นผู้ประกอบการธุรกิจขนาดกลางและขนาดเล็ก:SMEs. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเวสเทิร์น มนุษยศาสตร์ และสังคมศาสตร์, 2(1), 59-76.
สิทธิชัย ธรรมเสน่ห์. (2564). รูปแบบการบริหารจัดการธุรกิจร้านอาหารในยุคปกติวิถีใหม่สำหรับผู้ประกอบการ. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 6(7), 498-512.
Best, J. W. & Kahn. J. V. (1993). Research in Education. Boston, Master of Arts: Allyn and Bacom.
Humphrey, S. (2005). SWOT Analysis for Management Consulting. Retrieved March 10, 2022, from https://www.sri.com/sites/default/files/brochures/dec-05.pdf.