ECONOMIC STUDY FOR VALUATION THE CULTURAL HERITAGE OF TEMPLES AND ARCHAEOLOGICAL SITE IN PHRA NAKHON SI AYUTTHAYA PROVINCE
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research article purpose to 1) study behavior in traveling to visit temples and archaeological sites, 2) evaluate the cultural heritage value of temples and archaeological sites, and 3) study guidelines for promoting preserving and restoring temples and archaeological sites in Phra Nakhon Si Ayutthaya Province. The sample group is tourists in Phra Nakhon Si Ayutthaya province 350 samples and 10 key informants. This is a mixed methods research consisting of quantitative research and qualitative research. Data were analyzed using frequency statistics, percentages, binary logistic regression analysis and semi-structured interviews. The research results found that travel behavior is learned about the information from friends/relatives, and used their own cars to travel. The main purpose of the trip is pay respect to sacred things, traveling with family, the cost is 500 - 1,000 baht, the time between activities is less than one hour, want to come back to this place again and recommend this place to others. As for cultural heritage valuation tourists are willing to pay for conservation projects, restoring temples and archaeological sites in the range of 1 - 200 baht per year. The value of willingness to pay to support the project is 194.50 baht per person per year. When considering the likelihood that tourists are willing to pay for the project, it was found that the level of net monthly income influences their willingness to pay for the project at the statistical significance level of 0.05. There is an opportunity to pay more for tourism activities 0.103 times, 0.125 times, and 0.254 times, respectively for the conservation approach. Restoration of temples and archaeological sites is conservation of archaeological sites and temples, promotion of education and learning, preservation of the environment around temples and ancient sites, promotion of cultural tourism, policy management, and creating cooperation from citizens and local agencies.
Article Details
References
กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2561). คู่มือการการตรวจประเมินคุณภาพมาตรฐานการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึกในพระบรมราชูปถัมภ์.
กรมศิลปากร. (2566). อุทยานประวัติศาสตร์. เรียกใช้เมื่อ 10 ตุลาคม 2566 จาก http://www.finearts.go.th.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท.). (2564). ประเภทของแหล่งท่องเที่ยว. เรียกใช้เมื่อ 13 สิงหาคม 2565 จาก http://osthailand.nic.go.th/masterplan_area/userfiles/files/Tourism.pdf.
ชยุตม์ วะนา และสิริกร เลิศลัคธนาธาร. (2561). มูลค่าทางเศรษฐศาสตร์ของแหล่งท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์อุทยานประวัติศาสตร์เมืองสิงห์จังหวัดกาญจนบุรี กับความเต็มใจที่จะจ่ายของนักท่องเที่ยว. วารสารบัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม, 13(2), 85-99.
ชลลดา มงคลวนิช. (2558). ทัศนคติและพฤติกรรมของเยาวชนไทยต่อแหล่งมรดกโลกทางวัฒนธรรม กรณีศึกษา: อุทยานประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 10(2), 3-17.
ทองคำ ดวงขันเพ็ชร. (2564). การจัดการมรดกทางวัฒนธรรมอย่างสร้างสรรค์โดยการมีส่วนร่วมของชุมชนลุ่มน้ำโขง. Journal of Modern Learning Development, 6(2), 44-58.
ทิชากร เกสรบัว. (2565). พฤติกรรมและความเต็มใจจ่ายของนักท่องเที่ยวเพื่อการท่องเที่ยวในวิสาหกิจชุมชนเนิน หอม อำเภอ มือง จังหวัดปราจีนบุรี. วารสารการบัญชีและการจัดการ, 14(2), 85-103.
นัฐศิพร แสงเยือน และคณะ. (2560). มูลค่าทางเศรษฐศาสตร์ในการอนุรักษ์ภูมิทัศน์วัฒนธรรมพื้นที่ชายน้ำ เมืองอุทัยธานี. วารสารการจัดการ มหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์: 6(2), 7-16.
ปุญญาวีร์ ศรีสันเทียะ และคณะ. (2560). การประเมินมูลค่าการคงอยู่ และมูลค่าการใช้ประโยชน์ของพลับพลึงธาร (Crinum thaianum) ในจังหวัดระนองและจังหวัดพังงา. ใน การประชุมวิจัยนานาชาติทรัพยากรธรรมชาติ และสิ่งแวดล้อม ครั้งที่ 2 (หน้า 84 - 88). คณะสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล.
พีรวัชร์ ราชิวงศ์. (2562). แนวทางในการอนุรักษ์โบราณสถานในวัดมณีวนาราม จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารวิทยาสงฆ์นครลำปาง, 8(2), 179-190.
ศูนย์ข้อมูลมรดกโลก กระทรวงวัฒนธรรม. (2564). นครประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา. เรียกใช้เมื่อ 15 มิถุนายน 2564 จาก http://164.115.22.96/heritage_culture2.aspx.
สมเกียรติ ชัยพิบูลย์. (2565). การประเมินมูลค่าทางเศรษฐศาสตร์ป่าชุมชนบ้านม่อนเงาะ ตำบลเมืองก๋าย อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสารคาม, 41(6), 153-170.
สำนักงานจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. (2561). บรรยายสรุปประจำปี 2560. วัฒนธรรม. เรียกใช้เมื่อ 3 พฤษภาคม 2561 จาก http://ww2.ayutthaya.go.th/files/com_news_document/2019-01_1d84e7b8b218081.pdf.
อธิราช ทวีปฏิมากร. (2561). ความเต็มใจจะจ่ายค่าบริการน้ำประปาเพื่ออนุรักษ์และฟื้นฟูป่าต้นน้ำ. พัฒนาการเศรษฐกิจปริทรรศน์, 12(1), 109-133.
Aaker, D. A., et al. (2001). Marketing research (7th ed.). New York: John Wiley & Sons.
Abedini, A., et al. (2016). Estimating the outdoor recreational value of lavizan jungle park of Tehran using contingent valuation method (CV). Journal of Ecology, 6(5), 225-234.
Cochran, W. G. (1977). Sampling Techniques (3rd ed.). New York: Wiley.
George, D. & Malley, M. (2003). Using SPSS for windows step by step: a simple guide and reference (4th ed.). Boston: Allyn & Bacon.
Qiu, Y., et al. (2021). Valuing recreational fishery attributes, opportunities and associated activities in China form the tourists’ satisfaction perspectives. Marine Policy, 131, 1-10. doi: 10.1016/j.marpol.2021.104616.
Rovinelli, R. J. & Hambleton, R. K. (1977). On the use of content specialists in the assessment of criterion-referenced test item validity. Tijdschrift voor Onderwijs research, 2(2), 49-60.
World Travel & Tourism Council. (2020). Affiliate members global report, volume 4 - global report on food tourism. Madrid, Spain: UNWTO.