การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมวัดประยุรวงศาวาสวรวิหาร ภายใต้ความปรกติใหม่
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพทั่วไปของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมวัดประยุรวงศาวาสวรวิหาร ภายใต้ความปรกติใหม่ และ 2) ศึกษาแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของวัดประยุรวงศาวาสวรวิหาร ภายใต้ความปรกติใหม่ ใช้ระเบียบวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยผู้วิจัยศึกษาเชิงเอกสาร กับการสัมภาษณ์เชิงลึก
ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 15 รูป/คน โดยเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์เชิงลึก
ผลการวิจัยพบว่า ปัจจัยสำคัญที่ทำให้การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของวัดประยุรวงศาวาสวรวิหาร ที่ผ่านมาประสบความสำเร็จประกอบด้วย ความโดดเด่นด้านสถาปัตยกรรมของวัด และการผสมผสานด้านวัฒนธรรมและประเพณีของศาสนาต่าง ๆ การอยู่ร่วมกันของ 3 ศาสนา อย่างลงตัว ได้แก่ ก. ด้านความโดดเด่นด้านสิ่งแวดล้อมโดยรอบของวัดที่มีอาณาเขตพุทธาวาสที่งดงาม ข. ด้านภูมิทัศน์ และสถาปัตยกรรมภายในวัดมีสิ่งปลูกสร้างที่หลากหลาย ค. ด้านวัฒนธรรมและสังคมแวดล้อมด้วยชุมชน 4 วัฒนธรรม ที่ยืนหยัดอยู่ใน 3 ศาสนาและ ง. ด้านความสะดวกและทันสมัยในยุคที่โลกมีความเปลี่ยนแปลงด้วยเทคโนโลยีที่ผสมผสาน 1) ด้านสิ่งดึงดูดในด้านการท่องเที่ยว
ควรมีความร่วมมือระหว่างวัด ชุมชน หน่วยงานภาครัฐ พัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของวัด เพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยวและพุทธศาสนิกชน 2) ด้านสิ่งอำนวยความสะดวกด้วยการแก้ปัญหาจราจร จัดให้ชุมชนมีส่วนร่วม
ในการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม และการรักษาความปลอดภัย และมีแผนประชาสัมพันธ์ที่หลากหลาย ทั่วถึงภายใต้เทศกาลที่มีกิจกรรมของชุมชน และศาสนาเป็นปฏิทินประจำปี และ 3) ด้านการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยว ควรพัฒนาเทคโนโลยีในการสร้างมาตรการการป้องกันการแพร่ระบาดต่าง ๆ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2561). ความหมายการท่องเที่ยว. เรียกใช้เมื่อ 22 กันยายน 2564 จาก https://www.mots.go.th/more_news_new.php?cid=315
จิตกวี กระจ่างเมฆ และสุดหล้า เหมือนเดช. (2562). การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมจังหวัดนครปฐมไทยแลนด์ 4.0 : กรณีศึกษาเส้นทางท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นลาวครั้งบ้านทุ่งผักกูด ไทยทรงดำ บ้านไผ่หูช้างและไทยจีนตลาดบางหลวง. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์.
ไชยพัฒน์ ทับสาคร และคณะ. (2564). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมผ่านนิทรรศการศิลปะไทยและความเชื่อเกี่ยวกับวัตถุมงคล. วารสารเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวสูงความยั่งยืน, 3(1), 10-19.
นฤดี โพธิ์พยัคฆ์. (2563). ทำการศึกษาเรื่อง ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความตั้งใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยในการเดินทางท่องเที่ยวพระธาตุนาดูน อำเภอนาดูน จังหวัดมหาสารคาม. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปะศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการท่องเที่ยวและโรงแรม. มหาวิทยาลัยพะเยา.
ปิ่นอนงค์ แก้วแววน้อย. (2564). ที่ทำการศึกษาเรื่อง ศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดลพบุรีในการรับรู้ของนักท่องเที่ยวชาวไทย. ใน สารนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการท่องเที่ยวและโรงแรม. มหาวิทยาลัยพะเยา.
พระพรหมบัณฑิต. (2561). 190 ปี วัดประยุรวงศาวาสวรวิหาร ประวัติความเป็นมาของวัดประยุรวงศาวาสวรวิหาร. (พิมพ์ครังที่ 1). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สายธุรกิจ โรงพิมพ์ บริษัทอมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชซิ่ง จำกัด (มหาชน).
พัชรา เดชโฮม. (2564). การบริหารงานวิชาการแบบมีส่วนร่วมของโรงเรียนบางขุนเทียนศึกษา สำนักงานเขตบางขุนเทียน สังกัดกรุงเทพมหานคร. วารสารวิจัยรำไพพรรณี, 15(1), 5-14.
วีรชัย คำธร. (2563). แผนงานวิจัยเชิงบูรณาการการพัฒนามรดกทางวัฒนธรรมต้นแบบจากความหลากหลายตามแบบวิถี ศาสนา ความเชื่อในท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมอุตสาหกรรมการบริการและการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ในเขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.
วีรชัย คำธร และคณะ. (2565). การพัฒนามรดกทางวัฒนธรรมต้นแบบจากความหลากหลายตามแบบวิถีศาสนา ความเชื่อ ในท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมอุตสาหกรรมการบริการและการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ในเขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร. วารสารวิจัยราชภัฏธนบุรี รับใช้สังคม, 8(1), 69-83.
Collier, A. & Harraway, S. (1997). Principles of Tourism. Auckland: Longman Paul Ltd.
