ปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อสมรรถนะผู้เรียนตามแนวคิดการพัฒนาอย่างยั่งยืน ของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาสมุทรปราการ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับสมรรถนะผู้เรียนตามแนวคิดการพัฒนาอย่างยั่งยืน ระดับปัจจัยด้านภาวะผู้นำผู้บริหาร ด้านการจัดการเรียนรู้ของครู และด้านผู้เรียน 2) ศึกษาความสัมพันธ์ของตัวแปรปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อสมรรถนะผู้เรียนตามแนวคิดการพัฒนาอย่างยั่งยืน 3) ศึกษาขนาดอิทธิพลตรง อิทธิพลอ้อมและอิทธิพลรวม กลุ่มตัวอย่างคือครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาสมุทรปราการ จำนวน 330 คน โดยใช้แบบสอบถาม ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับปัจจัยและสมรรถนะผู้เรียนตามแนวคิดการพัฒนาอย่างยั่งยืนอยู่ในระดับมาก 2) ตัวแปรปัจจัยมีความสัมพันธ์ทางบวกกับสมรรถนะผู้เรียนตามแนวคิดการพัฒนาอย่างยั่งยืน (r = 0.436 - 0.656, p< .01) 3) ปัจจัยด้านการจัดการเรียนรู้ของครูและด้านผู้เรียนมีอิทธิพลตรงต่อสมรรถนะผู้เรียนตามแนวคิดการพัฒนาอย่างยั่งยืน (DE = .3945 และ .5044 ตามลำดับ, p< .05) ปัจจัยด้านการจัดการเรียนรู้ของครูส่งอิทธิพลอ้อมผ่านปัจจัยด้านผู้เรียน (IE = .3429, p< .05) ปัจจัยด้านภาวะผู้นำผู้บริหารส่งอิทธิพลอ้อมผ่านปัจจัยด้านการจัดการเรียนรู้ของครูและด้านผู้เรียน (IE = .5935, p< .05) เปรียบเทียบปัจจัยที่มีอิทธิพลจากมากที่สุดไปน้อยที่สุดคือปัจจัยด้านการจัดการเรียนรู้ของครู (TE = .7374) ปัจจัยด้านภาวะผู้นำผู้บริหาร (TE=.5935) และปัจจัยด้านผู้เรียน (TE = .5044) ตามลำดับ โมเดลสมการโครงสร้างมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ โดยมีค่าดัชนี Chi-Square = 12.440, df = 11.00, Relative Chi-Square = 1.131, p-value = .3310, GFI = .9950, CFI = .9990, AGFI = .9490, RMSEA = .0200, RMR = .0100, SRMR = .0125และตัวแปรปัจจัยสามารถอธิบายความแปรปรวนของสมรรถนะผู้เรียนตามแนวคิดการพัฒนาอย่างยั่งยืนได้ร้อยละ 68.06 (R2 = .6806)
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กมลชนก โยธาจันทร์. (2566). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อทักษะการเรียนรู้และนวัตกรรมในศตวรรษที่ 21 ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษา จังหวัดลพบุรี. วารสารสังคมศาสตร์วิจัย, 14(1), 196-213.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2563). ไทยเสนอยูเนสโกขับเคลื่อนเป้าหมาย SDG4 แบบบูรณาการเพื่อบรรลุวาระการพัฒนาที่ยั่งยืนของโลก. เรียกใช้เมื่อ 9 มีนาคม 2567 จาก https://www.bic.moe.go.th/index.php/news-movement-menu/1752-sdg4-in-asia-pacific-26-10-2563
กิตติชัย อาจหาญ และคณะ. (2566). ปัจจัยการบริหารที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการบริหารวิชาการในโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษามุกดาหาร. วารสารสมาคมพัฒนาวิชาชีพการบริหารการศึกษาแห่งประเทศไทย, 5(1), 51-60.
ขวัญชนก บุญนาค. (2563). ปัจจัยทางการบริหารที่ส่งผลต่อการพัฒนาสมรรถนะครูในศตวรรษที่ 21 โรงเรียนสอนศาสนาอิสลาม ระดับประถมศึกษา. วารสารบัณฑิตศึกษา: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 13(1), 62-77.
จรัสศรี เพ็ชรคง. (2559). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อผลลัพธ์การเรียนรู้ของนักศึกษาพยาบาลวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนีจักรีวัช. วารสาริชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย, 10(2), 119-211.
เฉลิมสิน สิงห์สนอง. (2560). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อความสามารถในการแก้โจทย์ปัญหาคณิตศาสตร์. วารสารครุศาสตร์, 45(1), 35-54.
ทิศนา แขมมณี. (2562). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นพพร จันทร์นำชู. (2565). ตัวแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อทักษะการเรียนรู้และนวัตกรรม ของนักเรียนโรงเรียนสาธิต ระดับมัธยมศึกษา จังหวัดนครปฐม. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนครพนม, 13(1), 116-129.
บังอร เสรีรัตน์. (2565). ครูกับการพัฒนาสมรรถนะผู้เรียน. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 14(1), 1-11.
พูลพงศ์ สุขสว่าง. (2556). โมเดลสมการโครงสร้าง. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์วัฒนาพานิชจำกัด.
ภัทราวดี มากมี. (2564). การใช้โปรแกรม Mplus ในการวิเคราะห์ข้อมูลเพื่อพัฒนางานวิจัย มหกรรมวิจัยแห่งชาติ ประจำปี 2564. เรียกใช้เมื่อ 9 มีนาคม 2567 จาก https://drive.google.com/drive/folders/1d3sjl2ln4Ku7m8SRsxmuyLDjh9bhr0Ug
ยุพิน บุบผาวรรณา. (2557). การศึกษาปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อความคิดสร้างสรรค์ทางคณิตศาสตร์ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา กำแพงเพชร เขต 1. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฎพิบูลสงคราม.
วรรณฤดี เหล่าสมบัติ. (2563). การพัฒนาโปรแกรมพัฒนาครูด้านการจัดการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมการคิดอย่างมีวิจารณญาณของผู้เรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาหนองบัวลำภู เขต 1. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารและพัฒนาการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สถาพร พฤฑฒิกุล. (2563). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อสมรรถนะสำคัญในการแก้ปัญหาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 สังกัด สพฐภาคตะวันออก. วารสารการศึกษามหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 14(1), 274-285.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาสมุทรปราการ. (2565). แผนพัฒนาคุณภาพการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. 2565 - 2567. เรียกใช้เมื่อ 2 มีนาคม 2567 จาก https://www.sesaosp.go.th/website/แผนพัฒนาการศึกษา
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2565). การศึกษาวิเคราะห์แนวทางการพัฒนากำลังคนสมรรถนะสูงที่เชื่อมโยงกับการพัฒนาเชิงพื้นที่. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์บริษัทพริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
สุดามาส ศรีนอก และถนอมวรรณ ประเสริฐเจริญสุข. (2557). ปัจจัยสมรรถนะครูและทักษะชีวิตของนักเรียนที่ส่งผลต่อคุณภาพผู้เรียน สังกัดสำนักงานเขต พื้นที่การศึกษาประถมศึกษาบึงกาฬ. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 37(3), 156-166.
สุทธิวรรณ ตันติรจนาวงศ์. (2560). ทิศทางการจัดการศึกษาในศตวรรษที่ 21. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร, 10(2), 2843-2854.
สุพัตรา จันทเมือง. (2548). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีต่อการคิดอภิมานของนักเรียนและนักศึกษาโดยใช้แบบจำลองความสัมพันธ์โครงสร้างเชิงเส้น: การวิเคราะห์กลุ่มพหุ. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
อรทัย เจนจิตศิริ. (2556). ปัจจัยบางประการที่ส่งผลต่อการคิดเชิงกลยุทธ์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ในเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 1 โดยการวิเคราะห์พหุระดับ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยศิลปากร, 6(3), 495-509.
อรทัย รุ่งวชิราและคณะ. (2564). การจัดการเรียนนรู้ในโลกยุคใหม่เพื่อเสริมสร้างคุณลักษณะคนยุคใหม่. วารสารครุทรรศน์, 1(1), 97-106.
Abbas, M. et al. (2023). Exploring the Role of ICT in developing teachers’ ICTs Competencies through Promotion-linked-training BS17to BS 18 QAED during PLT at the Punjab Level. Journal of Social Sciences Review, 3(1), 747-757.
ElSayary, A. (2023). The impact of a professional upskilling training programme on developing teachers' digital competence. Journal of Computer Assisted Learning, 39(4), 1154-1166.
Haan, G. (2010). The development of ESD-related competencies in supportive institutional frameworks. International Review of Education, 56(2), 315-328.
Hair, J. F. et al. (2010). Multivariate Data Analysis: A Global Perspective. London: Pearson Education.
Hallinger, P. (2011). Leadership for learning: Lessons from 40 years of empirical research. Journal of Educational Administration, 49(2), 125-142.
Hooper, D. et al. (2007). Structural Equation Modeling: Guidelines for Determining Model Fit. The Electronic Journal of Business Research Methods, 6(1). 52-60.
Hoy, W. K. & Miskel, C. G. (2013). Educational Administration Theory. USA: McGraw Hill Publisher.
Kline, R. B. (2016). Principles and Practice of Structural Equation Modeling. (4th ed.). New York, NY: The Guilford Press.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Kuadey, N. A. et al. (2023). Predicting students’ continuance use of learning management system at a technical university using machine learning algorithms. Interactive Technology and Smart Education, 20(2), 209-227.
Martinez, A. et al. (2023). Impact of using authentic online learning environments on students’ perceived employability. Educational technology research and development, 71(2), 605-627.
Ridwan, R. (2021). The Effect of Leadership on Performance: Analysis of School Management Ability and Attitude. AKADEMIK: Jurnal Mahasiswa Ekonomi & Bisnis, 1(2), 59-67.
Rostini, D. et al. (2022). The Significance of Principal Management on Teacher Performance and Quality of Learning. Al-Ishlah: Jurnal Pendidikan, 14(2), 2513-2520.
SDSN Thailand. (2023). SDG Updates SDG Index 2023 World Situation-ASEAN-Thailand After Halfway. Retrieved March 7, 2024, from https://www.sdgmove.com/2023/06/23/sdg-updates-sustainable-development-report-sdg-index-2023/
UNESCO. (2017). Education for Sustainable Goals-Learning Objectives. France: United Nations Educational Scientific and Cultural Organization.
Wiek, A. et al. (2011). Key competencies in sustainability: a reference framework for academic program development. Sustainability Science, 6(2), 203-218.
Zhan, X. et al. (2023). Development, factor structure, and reliability of the Shared Instructional Leadership Scale in public secondary schools. Educational Management Administration & Leadership, 51(1), 75-94.
