แนวทางการพัฒนาทักษะการสื่อสารเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว ของศูนย์การเรียนรู้วิถีโหนด นา เล ตำบลท่าหิน จังหวัดสงขลา
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) แนวความคิดการสื่อสารเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวของศูนย์การเรียนรู้วิถีโหนด นา เล ตำบลท่าหิน จังหวัดสงขลา 2) กระบวนการสื่อสารเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวของศูนย์การเรียนรู้วิถีโหนด นา เล และ 3) แนวทางการพัฒนาการสื่อสารเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวของศูนย์การเรียนรู้วิถีโหนด นา เล การวิจัยนี้เป็นวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้เครื่องมือเป็นแบบสัมภาษณ์เชิงลึกและสนทนากลุ่ม โดยเลือกแบบเจาะจง ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ 1) ประธานศูนย์การเรียนรู้ 2) สมาชิกศูนย์การเรียนรู้ 3) ผู้นำท้องที่ท้องถิ่น วิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหาและสรุปภาพรวม ผลการวิจัยพบว่า 1) แนวความคิดการสื่อสาร ประกอบด้วย 1.1) แนวคิดการสื่อสารในการพัฒนาชุมชนเข้มแข็ง 1.2) แนวความคิดด้านการสื่อสารการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ 1.3) แนวความคิดด้านการสื่อสารวิถีโหนด นา เล และ 1.4) แนวความคิดด้านการพัฒนาศักยภาพบุคคล 2) กระบวนการสื่อสาร ประกอบด้วย 2.1) ผู้ส่งสาร ประธานศูนย์ฯ สมาชิกศูนย์ ปราชญ์ ผู้นำท้องที่ท้องถิ่น สื่อมวลชลและนักท่องเที่ยว 2.2) สาร ในกระบวนการสื่อสารต้องผ่านกระบวนการวางแผน และออกแบบเนื้อหาสาร 2.3) ช่องทางการสื่อสาร ประกอบด้วย 2.3.1) สื่อดั้งเดิม ผ่าน สื่อบุคคล สื่อกิจกรรม สื่อนิทรรศการ สื่อมวลชนและการสื่อสารผ่านเครือข่าย การประชุม สัมมนา และ 2.3.2) สื่อใหม่ประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยว 2.4) ผู้รับสารการให้ข้อมูลย้อนกลับ (Feedback) จากผู้ส่งสาร และ 2.5) ผลการสื่อสาร ทำให้ชาวบ้าน สมาชิกและประธานศูนย์ฯสามารถสื่อสารได้ดีมากยิ่งขึ้น เกิดช่องทางการสื่อสารที่มากขึ้นนักท่องเที่ยวได้รับความรู้ ความสนุก ความประทับใจ 3) แนวทางการพัฒนาการสื่อสารประกอบด้วย 3.1) แนวทางที่จะพัฒนาศักยภาพบุคคลให้เป็นผู้นำการสื่อสาร 3.2) แนวทางการพัฒนากระบวนการสื่อสารการพัฒนารูปแบบสารให้มีความน่าสนใจและแนวทางการพัฒนาเว็บไซต์ให้กลับมาใช้นำเสนอผ่านช่องทางต่าง ๆ อย่างสม่ำเสมอน่าสนใจมากยิ่งขึ้น
Article Details
เอกสารอ้างอิง
เณริศา ชัยศุภมงคลลาภ. (2552). รูปแบบการสื่อสารเพื่อการจัดการการท่องเที่ยวของชุมชนตลาดน้ำยามเย็นอัมพวา. ใน วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขานิเทศศาสตรพัฒนาการ. จุฬาลงกรณ์หมาวิทยาลัย.
เอกณรงค์ ขวดแก้ว. (2549). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการสิ่งแวดล้อมบ้านสันทรายพัฒนา จังหวัดเชียงใหม่. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
กรกฎ จำเนียร. (10 เมษายน 2566). แนวทางการพัฒนาทักษะการสื่อสารเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวของศูนย์การเรียนรู้วิถีโหนด นา เล ตำบลท่าหิน จังหวัดสงขลา. (อพิเชษฐ์ สุขแก้ว, ผู้สัมภาษณ์)
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2552). การดำเนินงานพระราชบัญญัติส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน พ.ศ.2548. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนมสหกรณ์แห่งประเทศไทย จำกัด.
จงรักษ์ อินทยนต์. (2545). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการจัดการการท่องเที่ยว: กรณีศึกษาบ้านโป่งร้อน ตำบลใหม่พัฒนา อำเภอเกาะคา จังหวัดลำปาง. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ชวน สังข์แก้ว. (7 พฤศจิกายน 2565). แนวทางการพัฒนาทักษะการสื่อสารเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวของศูนย์การเรียนรู้วิถีโหนด นา เล ตำบลท่าหิน จังหวัดสงขลา. (อพิเชษฐ์ สุขแก้ว, ผู้สัมภาษณ์)
ณัฐนันท์ วงษ์ประเสริฐ. (2557). กลยุทธ์การสื่อสารเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวงานประเพณีรับบัวของอำเภอบางพลี จังหวัดสมุทรปราการ. ใน วิทยานิพนธ์วารสารศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารมวลชน. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ณัฐนิชา ประสาทเขตวิทย์ และคณะ. (2562). ปัจจัยที่มีผลต่อความต่อเนื่องของวิสาหกิจชุมชนในตำบลห้วยสัก อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย. วารสารแก่นเกษตร, 47(ฉบับพิเศษ 1), 442-446.
ธันย์ชนก ช่างเรือ. (2560). การสื่อสารเพื่อสร้างการมีส่วนร่วมในการจัดการทรัพยากรธรรมชาติของชุมชนสู่การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน:ชุมชนท่าพรุ-อ่าวท่าเลน จังหวัดกระบี่. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์และนวัตกรรม. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
นภดล นพรัตน์. (2551). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน: กรณีศึกษาเทศบาลตำบลเวียงใต้ อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ปกรณ์ จีนาคำ. (2547). การมีส่วนร่วมของชุมชนต่อการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ: กรณีศึกษาบ้านห้วยฮี้ อำเภอเมืองแม่ฮ่องสอน จังหวัดแม่ฮ่องสอน. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ประยูร ศรีสุขใส. (7 พฤศจิกายน 2565). แนวทางการพัฒนาทักษะการสื่อสารเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวของศูนย์การเรียนรู้วิถีโหนด นา เล ตำบลท่าหิน จังหวัดสงขลา. (อพิเชษฐ์ สุขแก้ว, ผู้สัมภาษณ์)
ปิ่นปินัทธ์ สัทธรรมนุวงศ์. (2563). การสื่อสารเพื่อการจัดการแหล่งท่องเที่ยว โดยการมีส่วนร่วมของชุมชน กรณีศึกษา: โครงการตลาดเก่าอ่างศิลา 133 ปี. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตชลบุรี.
พูนทรัพย์ ชูแก้ว. (7 พฤศจิกายน 2565). แนวทางการพัฒนาทักษะการสื่อสารเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวของศูนย์การเรียนรู้วิถีโหนด นา เล ตำบลท่าหิน จังหวัดสงขลา. (อพิเชษฐ์ สุขแก้ว, ผู้สัมภาษณ์)
มนตรี สุดสม. (2541). กลยุทธ์การสื่อสารเพื่อส่งเสริมความปลอดภัยทางการจราจรในจังหวัดภูเก็ต. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วารัชต์ มัธยมบุรุษ. (2567). รูปแบบการท่องเที่ยว. เรียกใช้เมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2567 จาก https://tourismatbuu. wordpress.com
สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2559). ทฤษฎีการสื่อสาร. กรุงเทพมหานคร: ระเบียงทอง.
Bunyakit, B., et al. (2006). Kanchatkan Khwamru.Chak thritsadi su kanpatibat (Phim khrang thi sam) [Knowledge management...from theory to practice. (3rd ed.). Bangkok: ThailandProductivity Institute.
Naimsanit, R. (2017). Krabusnkachatkan khwamruphumpanya thongthin [Knowledge management process in local wisdom]. Retrieved March 18, 2024, from http://poompunya.com/ index.php/km.