HEALTH PROMOTION TOURISM INNOVATION IN WORLD HERITAGE CITIES FOR THE ELDERLY IN INDUSTRIAL ZONES PHRA NAKHON SI AYUTTHAYA PROVINCE
Main Article Content
Abstract
This research aims to synthesize competencies for promoting holistic health. To develop health-promoting tourism innovations in world heritage cities, and to convey the use of innovative health promotion tourism in the World Heritage City for the elderly in industrial areas, Phra Nakhon Si Ayutthaya Province which conducts mixed methods research By using the results of quantitative studies to support the results of qualitative data through the process of the PDCA cycle, that is, Plan, Do, Check, and Act. The sample group consisted of 395 people. The research instrument was a holistic health promotion competency questionnaire and project lesson transcripts and semi-structured in-depth interviews with stakeholder groups. The content reliability was equal to 0.85, 1.00, and 1.00, respectively. Statistical analysis was performed using mean and standard deviation and content analysis. The research results found that: 1) Competency in promoting holistic health was found to have 4 aspects: planning, organization. operations and control, which are outstanding in terms of activities, places, and tourist attractions Culture and way of life of the people of Bang Pa-in District By working to promote holistic health for the elderly. The overall level was at a high level, with an average of 3.56, and the level of competency in health promotion tourism of World Heritage cities for the elderly was found to be at a low level overall, with an average of 3.22. 2) Innovation as a community tourism guide, The average value of appropriateness was 4.08, which was at a high level and feasibility was equal to 4.17 at a high level and 3) satisfaction with the community tourism guide Overall, it was at a high level with an average of 3.98.
Article Details
References
กซธมน วงศ์คำ. (2562). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านหัวขัวตำบลแกดา อำเภอแกดา จังหวัดมหาสารคาม. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
กนกพร ฉิมพลี. (2559). รูปแบบการจัดการความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นด้านหัตถกรรมเครื่องจักสาน กรณีศึกษาวิสาหกิจชุมชน จังหวัดนครราชสีมา. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนาสังคมและการจัดการสิ่งแวดล้อม. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
กรมสนับสนุนการบริการสุขภาพ. (2563). เอกสารความรู้ ผู้ดำเนินการสปาเพื่อสุขภาพ. สำนักงานส่งเสริมธุรกิจบริการสุขภาพ กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ. เรียกใช้เมื่อ 15 กรกฏาคม 2566 จาก http://www.thaispa.go.th/spa2013/web/web_new/fileupload_doc/2023-02-21-3-23-3148296.pdf.
กฤษฎา บัวรังษี. (20 พฤศจิกายน 2566). สมรรถนะการเสริมสุขภาวะและพัฒนาศักยภาพประชาชน. (ประวิทย์ ประมาน, ผู้สัมภาษณ์).
กัลยาณี กุลชัย. (2560). การสร้างคู่มือการท่องเที่ยวชุมชน โดยกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชนตำบลบางน้ำผึ้ง อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 20(1), 26-41.
จันทิมา ฤกษ์เลื่อนฤทธิ์ และรักชนก คชไกร. (2563). แนวทางการสร้างเสริมพฤฒพลังในการเป็นมัคคุเทศก์การท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ: มุมมองของผู้สูงอายุกรณีศึกษาจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารพยาบาลทหารบก, 21(3), 473-480.
จิรดาภา สนิทจันทร์. (2564). ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวเชิงนิเวศของนักท่องเที่ยว กรณีศึกษาตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง จังหวัดสมุทรปราการ. ใน สารนิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาสิ่งแวดล้อม. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
จุฑาธิปต์ จันทร์เอียด และคณะ. (2561). รูปแบบที่ส่งผลต่อความสำเร็จของการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืนของชุมชนบางกระเจ้า จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารมหาวิทยาลัยคริสเตียน, 24(4), 548-561.
ชยพจน์ ลีอนันต์. (2565). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพเพื่อนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุ. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา, 17(1), 147-155.
ธนรัตน์ รัตนพงศ์ธระ และคณะ. (2561). การศึกษาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย, 10(1), 65-80.
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น จำกัด.
พัดยศ เพชรวงษ์ และเขม อภิภัทรวโรดม. (2565). แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงสุขภาพตามมาตรฐานกระทรวงการท่องเที่ยว และกีฬา ณ บ้านพุน้ำร้อน อำเภอหนองหญ้าปล้อง จังหวัดเพชรบุรี. วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี, 13(3), 113-123.
มธุรา สวนศรี และคณะ. (2565). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพผู้สูงอายุจังหวัดนครนายก. วารสารวิจัยราชภัฏเชียงใหม่, 23(2), 150-173.
ยุภา คำตะพล และคณะ. (2565). ระบบการแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวเชิงสุขภาพสำหรับผู้สูงอายุ อำเภอเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์. Life Sciences and Environment Journal, (23)2, 521-538.
ศิโสภา ริวัฒนา. (2566). การท่องเที่ยวเชิงสุขภาพในจังหวัดชลบุรี. วารสารมหาจุฬานครทรรศน์, 9(3), 12-23.
ศิริชัย พงษ์วิชัย. (2551). การวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วยคอมพิวเตอร์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิวธิดา ภูมิวรมุนี. (2562). แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของจังหวัดนครพนม. พะเยา: สาขาวิชาการจดัการท่องเที่ยว มหาวทิยาลยัพะเยา.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.). (2566). เกร็ดความรู้สุขภาพ. เรียกใช้เมื่อ 10 มีนาคม 2566 จาก https://www.thaihealth.or.th/category/สาระสุขภาพ/เกร็ดความรู้สุขภาพ/.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษกิจและสังคมแห่งชาติ. (2566). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษกิจและสังคมแห่งชาติ.
Global Wellness Institute. (2018). INTERNATIONAL WELLNESS TOURISM GROWING MUCH FASTER THAN DOMESTIC. Retrieved May 18, 2022, from http://www.thaispaassociation.com/news_inside.php?new_id=22.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. (3rd ed). New York: Harper and Row Publications.
เอกลักษณ์ นวลรัตน์. (20 พฤศจิกายน 2566). สมรรถนะการเสริมสุขภาวะและพัฒนาศักยภาพประชาชน. (ประวิทย์ ประมาน, ผู้สัมภาษณ์).