นวัตกรรมการท่องเที่ยวเชิงส่งเสริมสุขภาพของเมืองมรดกโลกสำหรับผู้สูงอายุ ในเขตอุตสาหกรรม จังหวัดพระนครศรีอยุธยา

Main Article Content

ประวิทย์ ประมาน
เสาวลักษณ์ ประมาน
พวัสส์ อัครพัฒน์กำชัย

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อสังเคราะห์สมรรถนะการเสริมสร้างสุขภาวะแบบองค์รวม เพื่อพัฒนานวัตกรรมการท่องเที่ยวเชิงส่งเสริมสุขภาพของเมืองมรดกโลก และเพื่อถ่ายทอดการใช้นวัตกรรมการท่องเที่ยวเชิงส่งเสริมสุขภาพของเมืองมรดกโลกสำหรับผู้สูงอายุในเขตอุตสาหกรรม จังหวัดพระนครศรีอยุธยา ซึ่งดำเนินการ การวิจัยแบบผสมผสาน โดยนำผลการศึกษาเชิงปริมาณมาสนับสนุนผลการศึกษาข้อมูลเชิงคุณภาพผ่านกระบวนการตามวงจร PDCA คือ วางแผน ปฏิบัติตามแผน ตรวจสอบประเมินผลและปรับปรุงการดำเนินงานอย่างเหมาะสม กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 395 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามสมรรถนะการเสริมสร้างสุขภาพแบบองค์รวม และแบบถอดบทเรียนโครงการ และแบบสัมภาษณ์เชิงลึกกึ่งโครงสร้างกับกลุ่มผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย มีค่าความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหา เท่ากับ 0.85, 1.00 และ 1.00 ตามลำดับ วิเคราะห์สถิติด้วยค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัย พบว่า 1) สมรรถนะการเสริมสร้างสุขภาวะแบบองค์รวม พบว่า มี 4 ด้าน คือ การวางแผน การจัดองค์การ การปฏิบัติงาน และการควบคุม ซึ่งมีความโดดเด่นทั้งด้านกิจกรรม สถานที่ แหล่งท่องเที่ยว วัฒนธรรมและวิถีชีวิตของชาวอำเภอบางปะอิน โดยการดำเนินงานการเสริมสร้างสุขภาวะแบบองค์รวมสำหรับผู้สูงอายุ ภาพรวมอยู่ในระดับมาก มีค่าเฉลี่ย 3.56 และระดับสมรรถนะการท่องเที่ยวเชิงส่งเสริมสุขภาพของเมืองมรดกโลกสำหรับผู้สูงอายุ พบว่า ภาพรวมอยู่ในระดับน้อย มีค่าเฉลี่ย 3.22 2) นวัตกรรมที่เป็นคู่มือการท่องเที่ยวชุมชนฯ มีค่าเฉลี่ยของความเหมาะสม เท่ากับ 4.08 อยู่ในระดับมาก และความเป็นไปได้ เท่ากับ 4.17 อยู่ในระดับมาก และ 3) ความพึงพอใจต่อคู่มือการท่องเที่ยวชุมชนฯ โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก มีค่าเฉลี่ย 3.98

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ประมาน ป., ประมาน เ., & อัครพัฒน์กำชัย พ. (2024). นวัตกรรมการท่องเที่ยวเชิงส่งเสริมสุขภาพของเมืองมรดกโลกสำหรับผู้สูงอายุ ในเขตอุตสาหกรรม จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 8(5), 51–63. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JSC/article/view/272904
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กซธมน วงศ์คำ. (2562). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านหัวขัวตำบลแกดา อำเภอแกดา จังหวัดมหาสารคาม. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.

กนกพร ฉิมพลี. (2559). รูปแบบการจัดการความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นด้านหัตถกรรมเครื่องจักสาน กรณีศึกษาวิสาหกิจชุมชน จังหวัดนครราชสีมา. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนาสังคมและการจัดการสิ่งแวดล้อม. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

กรมสนับสนุนการบริการสุขภาพ. (2563). เอกสารความรู้ ผู้ดำเนินการสปาเพื่อสุขภาพ. สำนักงานส่งเสริมธุรกิจบริการสุขภาพ กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ. เรียกใช้เมื่อ 15 กรกฏาคม 2566 จาก http://www.thaispa.go.th/spa2013/web/web_new/fileupload_doc/2023-02-21-3-23-3148296.pdf.

กฤษฎา บัวรังษี. (20 พฤศจิกายน 2566). สมรรถนะการเสริมสุขภาวะและพัฒนาศักยภาพประชาชน. (ประวิทย์ ประมาน, ผู้สัมภาษณ์).

กัลยาณี กุลชัย. (2560). การสร้างคู่มือการท่องเที่ยวชุมชน โดยกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชนตำบลบางน้ำผึ้ง อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 20(1), 26-41.

จันทิมา ฤกษ์เลื่อนฤทธิ์ และรักชนก คชไกร. (2563). แนวทางการสร้างเสริมพฤฒพลังในการเป็นมัคคุเทศก์การท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ: มุมมองของผู้สูงอายุกรณีศึกษาจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารพยาบาลทหารบก, 21(3), 473-480.

จิรดาภา สนิทจันทร์. (2564). ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวเชิงนิเวศของนักท่องเที่ยว กรณีศึกษาตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง จังหวัดสมุทรปราการ. ใน สารนิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาสิ่งแวดล้อม. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

จุฑาธิปต์ จันทร์เอียด และคณะ. (2561). รูปแบบที่ส่งผลต่อความสำเร็จของการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืนของชุมชนบางกระเจ้า จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารมหาวิทยาลัยคริสเตียน, 24(4), 548-561.

ชยพจน์ ลีอนันต์. (2565). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพเพื่อนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุ. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา, 17(1), 147-155.

ธนรัตน์ รัตนพงศ์ธระ และคณะ. (2561). การศึกษาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย, 10(1), 65-80.

บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น จำกัด.

พัดยศ เพชรวงษ์ และเขม อภิภัทรวโรดม. (2565). แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงสุขภาพตามมาตรฐานกระทรวงการท่องเที่ยว และกีฬา ณ บ้านพุน้ำร้อน อำเภอหนองหญ้าปล้อง จังหวัดเพชรบุรี. วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี, 13(3), 113-123.

มธุรา สวนศรี และคณะ. (2565). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพผู้สูงอายุจังหวัดนครนายก. วารสารวิจัยราชภัฏเชียงใหม่, 23(2), 150-173.

ยุภา คำตะพล และคณะ. (2565). ระบบการแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวเชิงสุขภาพสำหรับผู้สูงอายุ อำเภอเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์. Life Sciences and Environment Journal, (23)2, 521-538.

ศิโสภา ริวัฒนา. (2566). การท่องเที่ยวเชิงสุขภาพในจังหวัดชลบุรี. วารสารมหาจุฬานครทรรศน์, 9(3), 12-23.

ศิริชัย พงษ์วิชัย. (2551). การวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วยคอมพิวเตอร์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ศิวธิดา ภูมิวรมุนี. (2562). แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของจังหวัดนครพนม. พะเยา: สาขาวิชาการจดัการท่องเที่ยว มหาวทิยาลยัพะเยา.

สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.). (2566). เกร็ดความรู้สุขภาพ. เรียกใช้เมื่อ 10 มีนาคม 2566 จาก https://www.thaihealth.or.th/category/สาระสุขภาพ/เกร็ดความรู้สุขภาพ/.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษกิจและสังคมแห่งชาติ. (2566). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษกิจและสังคมแห่งชาติ.

Global Wellness Institute. (2018). INTERNATIONAL WELLNESS TOURISM GROWING MUCH FASTER THAN DOMESTIC. Retrieved May 18, 2022, from http://www.thaispaassociation.com/news_inside.php?new_id=22.

Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. (3rd ed). New York: Harper and Row Publications.

เอกลักษณ์ นวลรัตน์. (20 พฤศจิกายน 2566). สมรรถนะการเสริมสุขภาวะและพัฒนาศักยภาพประชาชน. (ประวิทย์ ประมาน, ผู้สัมภาษณ์).