การบูรณาการศาสตร์พระราชาเพื่อพัฒนางานสาธารณสงเคราะห์ ของคณะสงฆ์จังหวัดสุราษฎร์ธานี
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์การบูรณาการศาสตร์พระราชาในการพัฒนางานสาธารณสงเคราะห์ของคณะสงฆ์จังหวัดสุราษฎร์ธานี มีขอบข่ายเนื้อหาทั้งหมด 4 ด้าน คือ ด้านการบริหารจัดการทรัพยากรเชิงพื้นที่ ด้านการส่งเสริมกิจกรรมเพื่อสาธารณประโยชน์ ด้านการจัดสร้างสาธารณสมบัติ และด้านการบรรเทาสาธารณภัย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 7 กลุ่ม ได้แก่ พระสังฆาธิการจังหวัดสุราษฎร์ธานี 2) สมัชชาโครงการหมู่บ้านรักษาศีล 5 หนใต้ 3) กรรมการฝ่ายงานสาธารณสงเคราะห์ของมหาเถรสมาคม 4) นักวิชาการพระพุทธศาสนา 5) นักวิชาการวัฒนธรรม 6) นักพัฒนาชุมชน และ 7) ผู้นำท้องที่ รวมจำนวน 26 ราย เครื่องมือที่ใช้วิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์แบบไม่มีโครงสร้าง เก็บรวบรวมข้อมูลจากการสัมภาษณ์เชิงลึก วิเคราะห์ข้อมูลจากเอกสารและข้อมูลที่ได้จากภาคสนาม ผลการวิจัยพบว่า การบูรณาการศาสตร์พระราชาในการพัฒนางานสาธารณสงเคราะห์ของคณะสงฆ์จังหวัดสุราษฎร์ธานี ได้แก่ 1) ด้านการบริหารจัดการทรัพยากรเชิงพื้นที่ ได้แก่ คณะสงฆ์จังหวัดสุราษฎร์ธานี ได้มุ่งเน้นการพัฒนาที่ยั่งยืนและสอดคล้องกับบริบทของพื้นที่ โดยมีขั้นตอนหลัก ได้แก่ เข้าใจ เข้าถึง และพัฒนา 2) ด้านการส่งเสริมกิจกรรมเพื่อสาธารณประโยชน์ ได้แก่ การพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชนผ่านการทำความเข้าใจปัญหาและความต้องการของชุมชน รวมถึงการจัดกิจกรรมที่ตอบสนองต่อปัญหา เช่น การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมและการพัฒนาศักยภาพชุมชน 3) ด้านการจัดสร้างสาธารณสมบัติ ได้แก่ การใช้ทรัพยากรอย่างมีประสิทธิภาพและการมีส่วนร่วมของประชาชน และ 4) ด้านการบรรเทาสาธารณภัย ได้แก่ การเตรียมความพร้อมและการตอบสนองต่อสาธารณภัยอย่างมีประสิทธิภาพ โดยใช้ทรัพยากรอย่างพอเพียงและสร้างเครือข่ายความร่วมมือกับหน่วยงาน
Article Details
References
คณะกรรมการฝ่ายสาธารณูปการของมหาเถรสมาคม. (2565). รายงานผลการดำเนินการโครงการ วัด ประชา รัฐ สร้างสุข พ.ศ. 2561-2565. นนทบุรี: นิติธรรมการพิมพ์.
เติมศักดิ์ ทองอินทร์ และคณะ. (2564). การยกระดับแหล่งทุนชุมชนตามศาสตร์พระราชาสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสาร มจร การพัฒนาสังคม, 6(2), 108-117.
พระเมธีวราภรณ์ (เชิดชัย กตปุญฺโญ) และคณะ. (2564). รูปแบบการบริหารจัดการงานสาธารณสงเคราะห์ของวัดพนัญเชิงวรวิหาร ตามแนวพระดำริสมเด็จพระสังฆราช. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 10(4), 31-41.
พระครูสุนทรเขมาภินันท์ (ปกรณ์ เจริญวงศ์) และคณะ. (2562). ศาสตร์พระราชา: พุทธบูรณาการแห่งนวัตกรรมศาสตร์สมัยใหม่เพื่อสังคมไทยทุกระดับ. วารสารกระแสวัฒนธรรม, 20(37), 87-101.
พระธีรพันธุ์ ฐิตธมฺโม (บุญบาง) และคณะ. (2565). การศึกษางานสาธารณสงเคราะห์ของคณะสงฆ์จังหวัดนครสวรรค์ที่มีต่อการพัฒนาสังคม. วารสารวิจยวิชาการ, 5(2), 25-34.
พระมหาบัว ปิยวณฺโณ. (2549). การจัดระเบียบสังคมวัด. นนทบุรี: รุ่งโรจน์การพิมพ์.
พระราชรัตนมุนี (ชัยวัฒน์ ปญฺญาสิริ). (2538). การจัดสาธารณูปการและสาธารณะสงเคราะห์ของวัด. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์กรมการศาสนา.
ไพบูลย์ เสียงก้อง. (2544). “หลักการบริหารวัด” วัดพัฒนา 44. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์กรมการศาสนา.
ยุพา วงศ์ไชย. (2523). ทฤษฎีการปฏิบัติงานสังคมสงเคราะห์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แสงรุ้งการพิมพ์.
ศูนย์ศึกษาศาสตร์พระราชาเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่. (2563). ศาสตร์พระราชา. เชียงใหม่: วนิดาการพิมพ์.
สมเกียรติ อินทสิงห์ และศักดา สวาทะนันทน์. (2564). รูปแบบการบูรณาการหลักสูตรโดยน้อมนำตามศาสตร์พระราชาร่วมกับการใช้อัตลักษณ์เชิงพื้นที่เพื่อเสริมสร้างการรู้เรื่องสิ่งแวดล้อมสำหรับผู้เรียนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารวิจัยราชภัฏเชียงใหม่, 22(3), 84-85.