THE DEVELOPMENT OF ONLINE MEDIA USAGE MODEL FOR ACTIVE LEARNING OF SCHOOLS UNDER THE SECONDARY EDUCATIONAL SERVICE AREA OFFICE NAKHON SI THAMMARAT
Main Article Content
Abstract
This research aimed to 1) Study the components of online media use for active learning management in schools, 2) Develop a model of online media use for active learning management in schools, and 3) Evaluate and approve the model of online media use for active learning management in schools under the Office of the Secondary Education Service Area, Nakhon Si Thammarat, using a mixed - method research. The sample consisted of 71 schools under the Office of the Secondary Education Service Area, Nakhon Si Thammarat. The data were provided by school directors and teachers, totaling 860 persons. The research instruments consisted of a questionnaire with a reliability of .977, a semi-structured interview form, and an evaluation and approval form. The statistics used for data analysis were frequency, percentage, mean, standard deviation, and confirmatory factor analysis. Content synthesis was used for qualitative data. The research results found that 1) The components of online media use for active learning management consisted of 5 main components and 16 sub-components. 2) The model of online media use for active learning management is called the “UOMAL Model”, which is a model with a structure and method of using online media for active learning management, ranked by the weight of the main components, including media selection, Learning design, connectivity, networking and learner-centeredness, and 3) The results of evaluation and certification of online media use models for active learning management. The evaluation results in terms of correctness were at a high level, appropriateness was at the highest level, feasibility was at a high level, and usefulness was at a high level. The evaluation results in all aspects were at a high level.
Article Details
References
กนกวรรณ กลับวงศ์. (2562). พฤติกรรมผู้บริโภคออนไลน์ การยอมรับเทคโนโลยีและส่วนประสมทางการตลาดที่ส่งผลต่อการตัดสินใจซื้ออัญมณีเครื่องประดับผ่านสื่อออนไลน์. ใน สารนิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาบริหารธุรกิจ. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ชยันต์ ศิริวัฒน์. (2566). การสื่อสารเพื่อการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธนะวัฒน์ วรรณประภา. (2560). สื่อสังคมออนไลน์กับการศึกษา. ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
นัฏฐิกา สุนทรธนผล และวรภพ ประสานตี. (2564). การเปลี่ยนแปลงการเรียนการสอนปฏิบัติทางดนตรีสู่การจัดการเรียนการสอนออนไลน์จากผลกระทบวิกฤต โควิด-19. วารสารวิชาการ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร, 5(2), 159-179.
ปริญญา ยวงทอง. (2564). การพัฒนาการจัดการเรียนการสอนออนไลน์เรื่อง ระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนมัธยมศึกษาในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 7. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีการศึกษา. มหาวิทยาลัยบูรพา.
ภคพร เลิกนอก และเอกราช โฆษิตพิมานเวช. (2564). การพัฒนาทักษะดิจิทัลของครูในศตวรรษที่ 21. วารสารวิจัยและพัฒนาทางการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 15(1), 99-112.
วราพร บุญมี. (2564). สื่อการสอนกับการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 7(9), 374-386.
ศุภชัย เกตุเวทิน. (2565). การสื่อสารเพื่อการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2562). กรอบสมรรถนะ ด้านดิจิทัลสําหรับพลเมืองไทย. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจ และสังคม.
สุชาติ ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2555). อดีต ปัจจุบัน และอนาคตของการวิจัยเชิงคุณภาพ. วารสารการวิจัยการพัฒนาการบริหาร, 5(1), 9-40.
Hair, J. F. et al. (2010). Multivariate data analysis. (7th ed.). New Jersey: Pearson Educational International.
Likert, R. (1967). New Pattern of Management. New York: McGraw - Hill.