การพัฒนาองค์ประกอบตัวชี้วัดเมืองเชิงนิเวศในระดับสากลและประเทศไทย
คำสำคัญ:
เมืองเชิงนิเวศ, ตัวชี้วัด, ประเทศไทยบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและสังเคราะห์แนวโน้มการพัฒนาเมืองเชิงนิเวศที่เกิดขึ้นในเมืองของโลกและของประเทศไทย ใช้วิธีการทบทวนข้อมูลจากเอกสาร งานวิจัย วารสาร บทความวิชาการ ทั้งในประเทศและต่างประเทศ วิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพโดยใช้โปรแกรม ATLAS.ti ช่วยในการวิเคราะห์ แยกแยะข้อมูล และสังเคราะห์ข้อมูล ผลการศึกษาพบว่า แนวคิดเมืองเชิงนิเวศได้รับอิทธิพลของแนวคิดจาก garden city concept ต่อมาในปี 1987 มีนักวิชาการ Register ได้เสนอแนวคิดเมืองเชิงนิเวศเพื่อให้เมืองเกิดความสมดุลเท่าเทียมกันของทุกกลุ่มคนที่อาศัยอยู่ในเมืองทั้งด้านเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม เกิดองค์ประกอบตัวชี้วัดระดับสากลสำหรับพัฒนาเมืองต่างๆ บนโลกขึ้นอย่างหลากหลาย สำหรับประเทศไทยเริ่มต้นพัฒนาเมืองเชิงนิเวศจากกรุงเทพมหานคร และเชียงใหม่ โดยให้ความสำคัญต่อการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม และใช้วิธีการ 3 R (Reduce Recycle และ Reuse) เพื่อให้เมืองเกิดความสมดุลกัน ล่าสุดประเทศไทยได้พัฒนาองค์ประกอบตัวชี้วัดที่มีความคล้ายคลึงกับแนวคิดเมืองเชิงนิเวศ ชื่อว่า “เมืองสิ่งแวดล้อมยั่งยืน” สำหรับเป็นแนวทางในการพัฒนาเมืองให้ไปสู่ความสมดุลทุกมิติต่อเมือง กล่าวโดยสรุปว่าการพัฒนาเมืองเชิงนิเวศที่เกิดขึ้นในเมืองของโลกและของประเทศไทย ประกอบด้วย ด้านเศรษฐกิจ 10 องค์ประกอบ ด้านสังคม 16 องค์ประกอบ และด้านสิ่ง แวดล้อม 14 องค์ประกอบ
References
กรมส่งเสริมสิ่งแวดล้อม. (2563). คู่มือการประเมินเมืองสิ่งแวดล้อมยั่งยืน. กรุงเทพฯ: บริษัทจันวาณิชย์ ซีเคียวริตี้พริ้นท์ติ้ง.
กิติจร จามรดุสิต. (2558). เมืองเชิงนิเวศและการประยุกต์ใช้ประสิทธิภาพเชิงนิเวศเศรษฐกิจเพื่อการพัฒนาเมืองเชิงนิเวศ. วารสารสถาบันวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีชั้นสูง, 1(1), 32-45.
ชญานิช กฤตสุทธาชีวะ. (2556). ข่าวประชาสัมพันธ์. สืบค้น 16 กรกฎาคม 2558. จาก https://www.seiinternational.org/mediamanager/documents/News/Press-releases.
บงกชมาศ เอกเอี่ยม. (2564). แนวคิดหลังการพัฒนา: เส้นทางการพัฒนาในยุคหลังการพัฒนา. วารสารวิชาการวิทยาลัยบริหารศาสตร์, 4(1), 159-180.
พิชญ์ พงษ์สวัสดิ์. (2562). เมืองที่ไม่ต้องอัจฉริยะมาก. สืบค้น 1 มีนาคม 2565. จาก https://www.matichon.co.th/columnists/news_1512874.
อเนก เหล่าธรรมทัศน์. (2560). เมืองนิยม : เมืองของไทย คือบ้านของเรา. นนทบุรี: ศูนย์ศึกษามหานครและเมือง มหาวิทยาลัยรังสิต.
Caprotti, F. & Gong, Z. (2017). Social sustainability and residents' experiences in a new chinese ecocity. Habitat International, 61(1), 45-54.
Caprotti, F. (2014). Critical research on eco-cities? A walk through the Sino SingaporeTianjin Eco-City, China. Cities, 36(1), 10-17.
Caves, R. W. (2004). Encyclopedia of the City. London: Routledge.
Chamaratana, T., Knippenberg, L. W. J., DeJong, E. B. P., Prabnok, P., Phatchaney, K. & Dasr, R. (2019). Tri-Patterns of Community Network for Carbon Emission Reduction in Thai-Isan Urban. Journal of Physics Conference Series, 1340(1), 1-15.
Cugurullo, F. (2015). Urban eco-modernisation and the policy context of new eco-city projects: Where Masdar City fails and why. Urban Studies, 1(1), 1-17.
Dominski, T. (1992). The three-Stage Evolution of Eco-Cities-Reduce, Reuse, Recycle. In Walter, B., Arkin, L., & Crenshaw, R. (Editor), Sustainable Cities and Strategies for Eco-City Development. (pp.16-18). Los Angeles: Eco-Home Media.
Eryildiz, S. & Xhexhi, K. (2012). “Eco Cities” Under Construction. Gazi University Journal of Science, 25(1), 257-261.
Flynn, A., Yu, L., Feindt, P. & Chen, C. (2016). Eco-cities, governance and sustainable lifestyles: The case of the Sino-Singapore Tianjin Eco-City. Habitat International, 53(4). 78-86.
Global Environment Centre Foundation. (2005). The Concept of Eco-Towns in the Asia Pacific Region. Osaka: The Ministry of the Environment of Japan.
Goldstein, G & Moses, L. (1973). A Survey of Urban Economics. Journal of Economic Literature, 11(2), 471-515.
Grey, F. (2019). Masdar City as a Prototype for Eco-Cities. Digest of Middle East Studies, 1(1), 1-17.
Irwin, E. G., K. P. Bell, N. E. Bockstael, D. A. Newburn, M. D. Partridge, & J. Wu. (2009). The Economics of Urban-Rural Space. Annual Review of Resource Economics, 1(1), 435-462.
Joss, S. (2010). Eco-cities: a global survey 2009. WIT Transactions on Ecology and the Environment, 129(1), 239-250.
Joss, S., Tomozeiu, D. & Cowley, R. (2012). Eco-city indicators: governance challenges. Transactions on Ecology and the Environment, 115(1), 109-120.
Lefebvre, H. (1996). Writings on Cities. (E. Kofman and E. Lebas, Trans. and Eds.). Oxford: Blackwell.
Lijuan, L., Bo, Z & Shanyong, L. (2011). Quantitative study of eco-city in Northwest China. Procedia Engineering, 21(1), 345-353.
National Geographic. (2021). THE CITIES ISSUE. Retrieved 13 February 2022, from https://www.nationalgeographic.com/magazine/issue.
Pack, J. R., Potter, S.R. & Gale, W. (2002). Brookings Papers on Economic Activity. Massachusetts: The Brookings Institution.
Peiris, O.V. (2015). Eco City Concept and Sustainable Urban Environment. Singapore: NUS School of Design & Environment.
Pieterse, J. N. (2009). Development Theory. Sussex: Institute of Development Studies.
Register, R. (1987). Ecocity Berkeley: Building Cities for a Healthy Future. California: North Atlantic Books.
Turok, I. & Mcgranahan, G. (2013). Urbanization and economic growth: The arguments and evidence for Africa and Asia. Environment and Urbanization 25(2), 465-482.
United Nations. (2015). World Urbanization Prospects: The 2014 Revision. New York: Economic and Social Affairs.
Wang, Y., Ding, Q. & Zhuang. (2015). An eco-city evaluation method based on spatial analysis technology: A case study of Jiangsu Province, China. Ecological Indicators, 58(1), 37–46.
Zhang, X.Q. (2016). The trends, promises and challenges of urbanization in the world. Habitat International, 54(1), 241-252.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2023 วารสารสังคมศาสตร์ปัญญาพัฒน์
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
