The guideline for classroom management in subject areas of social studies, religion, and culture in the context of secondary education at Dong Klang Phatthana Suksa School, Tha Khan Tho District, Kalasin Province
Keywords:
Guideline for Classroom Management, Subject Areas of Social Studies, Religion and Culture, Dong Klang Phattana Suksa SchoolAbstract
This article has several objectives (1) to study definitions and give meanings to elements of classroom management in the context of secondary education at Dong Klang Phattana Suksa School, Tha Khan Tho District, Kalasin Province, (2) to propose a guideline for classroom management in subject areas of social studies, religion, and culture in the context of secondary education at Dong Klang Phattana Suksa School, Tha Khan Tho District, Kalasin Province. It utilized a mixed method approach by combining documentary research, survey, exploratory factor analysis (EFA) research, and brainstorming methodologies together. The population consists of three groups including 149 students from Dong Klang Phattana Suksa School, 149 parents, and 16 personnel from Dong Klang Phattana Suksa School. In total, the entire population is 314 people. According to the findings, there are 35 recurring observable variables of classroom management in the context of secondary education. These variables can be categorized into 8 new groups that can be re-defined and given meanings as follows; System of Learning (S), Renovation of Facilities (R), Contribution for Better Education (C), Collaboration with Stakeholders (C), Learner Readiness (L), Ability of Learning (A), Social Relations (S), and Social Community (S). As a result, these 8 new groups of elements can be developed into the classroom management guideline that is compatible with the context and identity of Dong Klang Phattana Suksa School named ‘SRC-CLASS’, a classroom management system that facilitates the acquisition of knowledge as well as social adaptability. It can explain 60.743% of the classroom management in subject areas of social studies, religion, and culture in the context of secondary education at Dong Klang Phattana Suksa School, Tha Khan Tho District, Kalasin Province.
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 และมาตรฐานการเรียนรู้และตัวชี้วัดฯ ฉบับปรับปรุง พุทธศักราช 2560. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมชนสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2563). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พุทธศักราช 2542. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมชนสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
การศึกษาไทยและครูชั้นวิชาชีพในสังคมไทย. (2559). วิวัฒนาการของการศึกษาโลกและการศึกษาไทย. สืบค้น 16 สิงหาคม 2566. จาก https://tanissara.wordpress.com.
กีรติ คุวสานนท์ และ ภาวิณี โสธายะเพ็ชร. (2566). ที่ศึกษาการส่งเสริมองค์ประกอบตามแนวคิดผู้เรียนเป็นสําคัญเพื่อการพัฒนาสมรรถนะของผู้เรียน. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 21(1), 11-20.
คุณาธิป จำปานิล. (2560). ปัจจัยพหุระดับด้านนวัตกรรมที่ส่งผลต่อสมรรถนะของครูในการจัดการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้างทักษะศตวรรษที่ 21. วารสารศึกษาศาสตร์ ฉบับวิจัยบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 11(3), 25-35.
จิรกานต์ สุภสร. (2562). ตัวบ่งชี้การบริหารห้องเรียนคุณภาพเพื่อการเรียนรู้อย่างมีความสุขของนักเรียนในโรงเรียนมัธยมศึกษา. Veridian E-Journal มหาวิทยาลัยศิลปากร, 12(3), 199-216.
ชนันภรณ์ อารีกุล. (2562). องค์ประกอบความเป็นครูในศตวรรษที่ ๒๑ บนพื้นฐานของจรรยาบรรณวิชาชีพเชิงพุทธบูรณาการ. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์, 15(2), 153-164.
ทีดีอาร์ไอ. (2558). แนวทางแก้ไขปัญหาโรงเรียนขนาดเล็ก. สืบค้น 25 พฤศจิกายน 2566. จาก http://tdri.or.th/publications/wb113/.
พระครูสิริธรรมนิเทศ, พระครูวิภัชธรรมวิจิตร และ จักรี บางประเสริฐ. (2563). การจัดการชั้นเรียนในยุคการศึกษาเปลี่ยนแปลง. วารสารสิรินธรปริทรรศน์, 21(2), 369-376.
พระมหาประยุทธ์ ปยุตฺโต (ยาวิชัย), พระครูศรีสุธรรมนิวิฐ และวรกฤต เถื่อนช้าง. (2564). การจัดการเรียนการสอนแบบบูรณาการในชั้นเรียน. Journal of Roi Kaensarn Academi, 6(12), 229-341.
ภานุมาศ หมอสินธ์, ณัฐวุฒิ ขาวสะอาด, สุวิมล อิสริยานนท์, อินทิรา มุงเมือง และ กานดา สุขทุม. (2564). พระราชบัญญัติคอมพิวเตอร์กับการผลิตสื่อการสอนออนไลน์. วารสารวิชาการสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิกสาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(2), 464-473.
โรงเรียนดงกลางพัฒนศึกษา. (2565). ข้อมูลทั่วไปและประวัติ โรงเรียนดงกลางพัฒนศึกษา. สืบค้น 13 สิงหาคม 2566. จาก https://data.bopp-obec.info.
ศิวนิต อรรถวุฒิกุล, ประกอบ กรณีกิจ และ ศยามน อินสะอาด. (2558). พฤติกรรมและปัจจัยที่ส่งผลต่อความสำเร็จในการจัดการเรียนการสอนแบบบูรณาการ ด้วยเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารของครูในภูมิภาคตะวันตก. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร, 35(3), 1-21.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2560). มาตรฐานการเรียนรู้และตัวชี้วัดกลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และสาระภูมิศาสตร์ ในกลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม (ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2560) ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมชนสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
สุวดี อุปปินใจ และ พูนชัย ยาวิราช. (2562). การจัดการชั้นเรียนยุคดิจิทัล. วารสารสมาคมพัฒนาวิชาชีพการบริหารการศึกษาแห่งประเทศไทย, 1(4), 51-65.
อดุลย์ วังศรีคูณ. (2557). การศึกษาไทยในศตวรรษที่ 21: ผลผลิตและแนวทางการพัฒนา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 8(1), 1-17.
อุไร จุ้ยกำจร. (2557). การประเมินการจัดการเรียนการสอนเพื่อพัฒนาทักษะพื้นฐานทางวิชาชีพตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
เอกชัย อุทรักษ์. (2561). ปัจจัยพหุระดับที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการจัดการเรียนการสอนของครูในโรงเรียนสังกัดสํานักงาน เขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 25. วารสารศึกษาศาสตร์ ฉบับวิจัยบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 12(3), 11-23.
Comrey, A. L., & Lee, H. B. (1992). A First Course in Factor Analysis. (2nd ed.). New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates.
Likert, S. (1961). New patterns of management. New York: McGraw-Hill.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Journal of Social Science Panyapat
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
