Phra Kaew Neramit: The sacred Buddha image of Sisaket

Main Article Content

ธันยพงศ์ สารรัตน์
จัตุพล กษร
เกริกเกียรติ สมัญญา
สุริยา หอมสิน
ศรชัย กันทอง
กฤษตกร ถนอมบุญ
ธนพล ป้องแก้ว
เอนก ศรีภพ
ธีรพัฒน์ ผงกุลา

Abstract

Wat Lamphu or Wat Rumpaniwat, Jaidee Subdistrict, Khukhan District, Sisaket Province It is the place where Luang Por Phra Kaew Neramit is enshrined. Another important and sacred ancient Buddha statue of Sisaket Province. From the study it was found that On the second floor of the abbot's residence is the image of Luang Pho Phra Kaew Neramit. Buddha statue in the posture of Maravichai Bronze is a Laotian art. It is assumed that it was created around the end of the 22nd to the middle of the 23rd century. It was brought from the left bank of the Mekong River after the suppression of the rebellion of the ruler of Vientiane in the Thonburi period in 1778. Phra Kaew Crematorium is an ancient Buddha image that is sacred. It is revered by the villagers of Lamphu, Jaidee Subdistrict, Khukhan District, Sisaket Province. Another Buddha image is evidence of antiques that reflect beautiful Buddhist art. There are also stories and legends about the Buddha image related to the history of the city. Khukhan The story is related to the history of the Lao Lan Xang people who immigrated to join in building Ban Paeng, Sisaket City. which shows the Thai-Lao people's way of believing in Buddhism that have shared historical relationships in societies on both sides of the Mekong River And currently, Wat Lamphu is considered an important place for Buddhism and Buddhist and cultural tourism in Sisaket Province.

Article Details

How to Cite
สารรัตน์ ธ., กษร จ. ., สมัญญา เ. ., หอมสิน ส. ., กันทอง ศ. ., ถนอมบุญ ก., ป้องแก้ว ธ., ศรีภพ เ., & ผงกุลา ธ. (2024). Phra Kaew Neramit: The sacred Buddha image of Sisaket. MBU Humanities Academic Journal, 16(2), 1–21. Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JoMbuHu/article/view/278779
Section
Academic Articles

References

กะซวงทัมมะกาน. (2517). ปวัดพระทาดเจดีวัดสำคัน. เวียงจันทน์: หอสมุดแห่งชาติ เวียงจันทน์.

กระทรวงมหาดไทย. (2529). ประวัติมหาดไทยส่วนภูมิภาคจังหวัดศรีสะเกษ. ศรีสะเกษ: กระทรวงมหาดไทย.

ข้อมูลทะเบียนจังหวัดศรีสะเกษ. (2545). ม.ป.ท.: ม.ป.พ..

คณะกรรมการฝ่ายพัฒนาเอกสารและประมวลจดหมายเหตุ. (2548). วัฒนธรรม พัฒนาการทางประวัติศาสตร์

เอกลักษณ์และภูมิปัญญาจังหวัดศรีสะเกษ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.

จันท์นิภา ดวงวิไล. (2556). ตำนานพระพุทธรูปในชุมชนชายแดนไทย-ลาว : การสื่อความหมายทางวัฒนธรรม

และบทบาทการสร้างความสัมพันธ์ทางสังคม. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์) มหาสารคาม: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

เจ้าคำหมั้น วงกตรัตนะ. (2506). พงสาวดานชาติลาว. เวียงจันทน์: หอสมุดแห่งชาติ เวียงจันทน์.

ณรงค์ พ่วงพิศ. (2540). ประวัติศาสตร์การตั้งถิ่นฐานในดินแดนไทย. กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.

ดนัย ไชยโยธา. (2531). มนุษย์กับอารยธรรมในเอเชียใต้ เล่ม 1. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

ดำรงราชานุภาพ, สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยา. (2547). ตำนานพระพุทธรูปสำคัญ. กรุงเทพฯ:

มติชน.

เติม วิภาคย์พจนกิจ. (2515). ประวัติศาสตร์อีสาน 2 เล่ม. กรุงเทพฯ: สมาคมสังคมศาสตร์แห่งประเทศไทย.

ธนาคารแห่งประเทศไทย สำนักงานภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. (2553). พระพุทธรูปสำคัญในภาคอีสาน.

ขอนแก่น: คลังนานาวิทยา.

ธรงวิทย์ ทองเสี่ยน. (2559). รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์ : สานตำนานเมืองนครศรีลำดวน : กรณีศึกษาพระ

แก้วเนรมิต. ศรีสะเกษ: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ.

ธรงวิทย์ ทองเสี่ยน. (2560, กรกฎาคม-ธันวาคม). สานตำนานเมืองนครศรีลำดวน : กรณีศึกษาพระแก้วเนรมิต.

วารสารมนุษย์กับสังคม คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ.

(2): 74-84.

นิติภูมิ ชุชันธิน. (2552). เอกสารประกอบการศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นเรื่อง : เมืองขุขันธ์ : จังหวัดขุขันธ์ :

จังหวัดศรีสะเกษ. ศรีสะเกษ: สถาบันการพลศึกษา วิทยาเขตศรีสะเกษ.

นิติภูมิ ชุชันธิน. (2553). เอกสารประกอบการศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นเรื่องบรรพบุรุษเมืองขุขันธ์ พระยา

ไกรภักดีศรีนครลำดวน หลวงแก้วสุวรรณ เจ้าเมืองขุขันธ์ท่านแรก. . ศรีสะเกษ: สถาบันการพลศึกษา วิทยาเขตศรีสะเกษ.

นิติภูมิ ชุชันธิน. (2566). ประวัติ(ย่อ)เมืองขุขันธ์และวัดลำภู. ม.ป.ท.: ม.ป.พ..

นิติภูมิ ชุชันธิน. (2566). พระยาไกรภักดีศรีนครลำดวน (หรือตากะจ๊ะ) หมอช้างชั้นครูบาจอมขมังเวทย์

เจ้าเมืองขุขันธ์ท่านแรก. ม.ป.ท.: ม.ป.พ..

นิติภูมิ ขุขันธิน. (2567, 2 สิงหาคม). ปราชญ์ท้องถิ่น. สัมภาษณ์.

บรรณ มากนวล. (2565). บรรณ...บันทึก. ศรีสะเกษ: ที่ระลึกงานฌาปนกิจศพคุณพ่อบรรณ มากนวล วันที่ 12

กุมภาพันธ์ 2565.

ประกอบ เทียมสาย. (2567, 2 สิงหาคม). ปราชญ์ท้องถิ่น. สัมภาษณ์.

ประภัสสร์ ชูวิเชียร. (2557). ศิลปะลาว. กรุงเทพฯ: มติชน.

ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และวิถีศรีสะเกษ. (2555). ศรีสะเกษ: สำนักพิมพ์สโมสรศิลปินศรีสะเกษ.

ประสงค์ พักเกาะ. (2567, 2 สิงหาคม). ปราชญ์ท้องถิ่น. สัมภาษณ์.

ผิน แสนสุข. (2555). ออดหลอดซอดศรีสะเกษ. ศรีสะเกษ: ศรีสะเกษการพิมพ์.

พรรณิกา ฉายากุล. (2555). เอกสารประกอบการสอน 0023003 อารยธรรมอีสาน (Isan Civilization).

มหาสารคาม: ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

ไพฑูรย์ มีกุศล. (2532). เอกสารคำสอน ประวัติศาสตร์อารยธรรมอีสาน. มหาสารคาม: คณะสังคมศาสตร์

มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาสารคาม.

ภราดร ศรปัญญา และคณะ. (2558ก). ศรีสะเกษ จังหวัดของเรา 1 : ประวัติศาสตร์ สังคมศึกษา ศาสนาและ

วัฒนธรรม. อุบลราชธานี: ยงสวัสดิ์อินเตอร์กรุ๊ป.

ภราดร ศรปัญญา และคณะ. (2558ข). ศรีสะเกษ จังหวัดของเรา 2 : ภูมิศาสตร์ เศรษฐกิจ การคมนาคม และ

สิ่งแวดล้อม. อุบลราชธานี: ยงสวัสดิ์อินเตอร์กรุ๊ป.

เยาวพร พร้อมสุข. (2567, 2 สิงหาคม). ปราชญ์ท้องถิ่น. สัมภาษณ์.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พุทธศักราช 2556. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์

พับลิเคชั่น.

รายงานการสัมมนาประวัติศาสตร์ศรีสะเกษในโอกาสการย้ายศาลากลางครบ 100 ปี. (2548). ม.ป.ท.: ม.ป.พ..

วิราวรรณ นฤปิติ. (2560). การเมืองเรื่องพระพุทธรูป. กรุงเทพฯ: มติชน.

ศานติ ภักดีคำ. (2560). ครุฑ. กรุงเทพฯ: อมรินทร์คอมมิกส์.

ศักดิ์ชัย สายสิงห์. (2555). เจดีย์ พระพุทธรูป ฮูปแต้ม สิม ศิลปะลาวและอีสาน. กรุงเทพฯ: มิวเซียมเพรส.

ศักดิ์ชัย สายสิงห์. (2556). พระพุทธรูปในประเทศไทย : รูปแบบ พัฒนาการ และความเชื่อของคนไทย.

กรุงเทพฯ: ภาควิชาประวัติศาสตร์ศิลปะ คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ศักดิ์ชัย สายสิงห์. (2563). พุทธศิลป์ไทยในอาเซียน. กรุงเทพฯ: มติชน.

ศุเพียร คำวงศ์. (2567, 2 สิงหาคม). ปราชญ์ท้องถิ่น. สัมภาษณ์.

สงวน รอดบุญ. (2545). พุทธศิลปลาว. กรุงเทพฯ: สายธาร.

สันติ เล็กสุขุม. (2550). ศิลปะอยุธยา. กรุงเทพฯ: มติชน.

สนอง ขุขันเขต. (2567, 2 สิงหาคม). ปราชญ์ท้องถิ่น. สัมภาษณ์.

สุทัศน์ กองทรัพย์. (2536). ความสำคัญของหัวเมืองคูขันธ์ สังฆะ และสุรินทร์ พ.ศ.2302-2450.

(วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์) มหาสารคาม: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรี

นครินทรวิโรฒ มหาสารคาม.

สุภัทรดิส ดิศกุล, หม่อมเจ้า. (2543). ประวัติศาสตร์ศิลปะประเทศใกล้เคียง. กรุงเทพฯ: มติชน.

สุรศักดิ์ ศรีสำอาง. (2545). ลำดับกษัตริย์ลาว. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้ง.

สิลา วีระวงศ์. (2540). ประวัติศาสตร์ลาว. กรุงเทพฯ: มติชน.

สำนักงานจังหวัดศรีสะเกษและภาคีเครือข่าย. (2548). ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และภูมิปัญญาท้องถิ่น :

ประวัติ อำเภอ ตำบล หมู่บ้านของจังหวัดศรีสะเกษ. ศรีสะเกษ: ศรีสะเกษการพิมพ์.

สำนักโบราณคดีและพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติที่ 9 นครราชสีมา. (2551). โบราณสถานในเขตจังหวัดศรีสะเกษ.

นครราชสีมา:สำนักโบราณคดีและพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติที่ 9 นครราชสีมา.

สำนักหอจดหมายเหตุแห่งชาติ กรมศิลปากร (กจช). ม.57/14 มณฑลอีสาน 11 ส.ค. ร.ศ.119 – 22 พ.ค. ร.ศ.

(เอกสารไมโครฟิล์ม)

อมรวงศ์วิจิตร, หม่อมราชวงศ์ปฐม คเนจร. (2506). พงศาวดารหัวเมืองมณฑลอีสาน. ใน ประชุมพงศาวดาร

ภาคที่ 4 เล่ม 3. กรุงเทพฯ: คุรุสภา.

เอเจียน แอมอนิเย. (2450). บันทึกการเดินทางในลาวภาค 2.แปลโดย ทองสมุทร โดร และสมหมาย เปรมจิตต์

เชียงใหม่: สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

เอกวิทย์ ศรีสุข. (2567, 2 สิงหาคม). ปราชญ์ท้องถิ่น. สัมภาษณ์.