ปัญหาการสอนภาษาอาหรับเพื่อการสื่อสารสำหรับผู้ที่ไม่ใช่เจ้าของภาษาและแนวทางแก้ไข
คำสำคัญ:
ปัญหาการสอนภาษาอาหรับเพื่อการสื่อสาร ผู้ที่ไม่ใช่เจ้าของภาษา แนวทางแก้ไขบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาปัญหาการสอนภาษาอาหรับของผู้เรียนที่ไม่ใช่เจ้าของภาษา 2) เพื่อศึกษาแนวทางการแก้ปัญหาการสอนภาษาอาหรับเพื่อการสื่อสารสำหรับผู้ที่ไม่ใช่เจ้าของภาษา ผู้ให้ข้อมูล คืออาจารย์ผู้สอนวิชาภาษาอาหรับ จำนวน 8 คน และนักศึกษาสาขาวิชาภาษาอาหรับ มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา จำนวน 20 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บข้อมูล คือ แบบสัมภาษณ์ และแบบทดสอบ สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที (t-test) และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า 1) ปัญหาการเรียนการสอนภาษาอาหรับของผู้เรียนที่ไม่ใช่เจ้าของภาษา ตามความคิดเห็นของอาจารย์ผู้สอนภาษาอาหรับ คือผู้สอนขาดทักษะการสื่อสารภาษาอาหรับ ขาดการฝึกฝนการใช้ภาษาอาหรับเพื่อการสื่อสารด้วยวิธีการที่หลากหลาย รองลงมาคือ ด้านผู้เรียนที่ไม่สนใจการเรียนภาษาอาหรับเพื่อการสื่อสาร โรงเรียนมีสื่อไม่เพียงพอกับจำนวนผู้เรียนและล้าสมัย โรงเรียนไม่มีเจ้าของภาษาอันทำให้ไม่มีโอกาสใช้ภาษาอาหรับเพื่อการสื่อสารอย่างต่อเนื่อง ตลอดจนการบริหารจัดการหลักสูตรสถานศึกษา ขาดการนิเทศ ติดตามและการประเมินผลการใช้หลักสูตร การปรับปรุงและพัฒนาหลักสูตร 2) แนวทางการแก้ปัญหาการสอนภาษาอาหรับคือผู้สอนจำเป็นต้องสอนโดยใช้ชุดการเรียนการสอนที่เน้นสรรพนามต่าง ๆ ประพันธ์สรรพนามหรือคำคุณศัพท์ นิยมสรรพนามหรือสรรพนามบอกความเจาะจง คำบุพบท ตลอดจนการใช้คำนามและคำกริยาในรูปต่าง ๆ ที่ใช้ในชีวิตประจำวันโดยควรเริ่มต้นด้วยสรรพนามเป็นหลักเนื่องจากสรรพนามจะเป็นประธานและคำอื่นจะเปลี่ยนรูปตามประธานไปด้วย 3) ผู้เรียนที่ได้รับการจัดการเรียนรู้ด้วยชุดฝึกภาษาอาหรับเพื่อการสื่อสาร มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01
เอกสารอ้างอิง
นฤมล ฟิตประยูร. (2549). บทบาทของการสื่อสารในการจัดการเรียนวิชาการศึกษาทั่วไป : กรณีศึกษารายวิชาภาษาไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานจัดการศึกษาทั่วไปจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย .
วาโร เพ็งสวัสดิ์. (2551). วิธีวิทยาการวิจัย. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
สุรพงษ์ คงสัตย์. (2546). การศึกษาปัญหาและแนวทางแก้ปัญหาการเรียนภาษาอังกฤษ 1-2 ของนิสิตชั้นปีที่ 1 ในมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย. นครราชสีมา: วิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย
อัซมัต ลูโบะเด็ง. (2558). ที่ทำวิจัยเกี่ยวกับสภาพและปัญหาการเรียนการสอนวิชาภาษาอาหรับในศูนย์การศึกษาอิสลามประจำมัสยิด (ตาดีกา) อำเภอจะนะ จังหวัดนราธิวาส. (วิทยานิพนมหาบัณฑิต) คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี.
อัฮมัดซากี มาหามะ และอิบราเฮ็ม ณรงค์รักษาเขต. (2552). สภาพและปัญหาการจัดการเรียนการสอนภาษาอาหรับในโรงเรียนเอกชนสอน ศาสนาอิสลาม อำเภอเมือง จังหวัดยะลา. วารสารอัล-นูรบัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยฟาฏอนี ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 4(6), 73-84.
อาอีชะห์ แวมามะ. (2555). สำรวจความสามารถการใช้แหล่งกำเนิดของคำ (มัซดัร) ในประโยคภาษาอาหรับ รายวิชาอัขระวิธี 2 ของนักศึกษาปีที่ 2 สาขาภาษาอาหรับภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2554. สถาบันอิสลาม และอาหรับศึกษา มหาวิทยาลัยนราธิวาส ราชนครินทร์.
Al-Khali, K. (2011). Musykilat Taclim al-Arabiah lighairi al-Natiqin biha wa Taraqu Halliha. Faculty of Theology Journal, 32(6), 185-201.
Ismail, H. & Sarkan, M. (2017). Sucubat Iktisab al-Muhadasah al-Arabiah lighairi al-Natiqin biha Dirasah Wasfiah ala Tullab Jamiah Ghairsun al-Turkiah. Turki: Jamiah Marmarah.
Mahmud Yajob. (2017). Sucubat Tacallam al-Lughatu al-cArabiah lil Natiqin Bighairiha : al-Asbab wa Turuqu wa wasail al-cAlaj. Malaysia : Jamiah al-Insaniah.
