THE GUIDELINE FOR ENHANCING THE SPIRITUAL WELL-BEING OF THE ELDERLY ACCORDING TO BUDDHIST PRINCIPLES, NA SIEW SUBDISTRICT, MUEANG CHAIYAPHUM DISTRICT CHAIYAPHUM PROVINCE
Keywords:
Enhancing guidelines, Spiritual well-being, Elderly people, Buddhist principlesAbstract
Objectives of this research article were: 1. To study the spiritual well-being of the elderly. 2. To study the guidelines for enhancing the spiritual well-being of the elderly according to Buddhist principles at Na Siao Sub-District, Mueang Chaiyaphum District Chaiyaphum Province, conducted by the mixed research methods. The quantitative research, the tool used to collect data from 327 samples was questionnaires by multi-stage random sampling. Data were analyzed using percentage, mean and standard deviation statistics. and qualitative research, tool used was in-depth-interview script and focus group discussion form to collect information from target groups by purposeful selection of 21 people. Data were analyzed using content decriptive interpretation.
The results showed that 1. The overall spiritual well-being of the elderly according to Buddhist principles were at a high level. as follows; 1) Self-understanding and the nature of life, 2) Goals and anchors, 3) Peace and happiness, 4) Access to Buddhist principles. The guidelines for enhancing the spiritual well-being of the elderly according to Buddhist principles were of 4 approaches as follows: 1) Organize activities and provide space for the elderly to exchange knowledge, consultation on the way of life. 2) Organize activities that focus on the elderly to feel valued, have life goals, socialize and interactions. 3) Establish a meditation center for people to train their minds, have a leader give advice to develop the mind to reach happiness and peace within oneself and able to practice on their own at home. 4) develop social media network to disseminate Buddhist principles to be more accessible and interesting.
References
กนิษฐา ลิ้มทรัพย์. (2557). การตระหนักรู้ในตนเอง การมองโลกในแง่ดี ความพึงพอใจในชีวิตและ ความผาสุกทางจิตวิญญาณ ของผู้สูงอายุในศูนย์บริการผู้สูงอายุดินแดง เขตดินแดงกรุงเทพมหานคร (วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาชุมชน). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2562). มาตรการขับเคลื่อนระเบียบวาระแห่งชาติ เรื่อง สังคมสูงอายุ (ฉบับปรับปรุง). กรุงเทพฯ: อมรินทร์ พริ้นติ้งแอนด์ พับลิชชิ่ง.
กำพล ชาวนาเสียว. (2564, 16 ธันวาคม). ประธานชมรมผู้สูงอายุบ้านนาเสียว [บทสัมภาษณ์].
เกิดสิริ หงษ์ไทย. (2564). การวิเคราะห์มโนทัศน์ความผาสุกตามมุมมองในผู้สูงอายุ. วารสารสภาการพยาบาล, 36(4), 44-59.
ณฐิภารัตน์ จิตรบุตร และคณะ. (2561). ปัจจัยด้านจิตสังคมที่สัมพันธ์กับความผาสุกในชีวิตของผู้ที่เป็นเบาหวานชนิดที่ 2. วารสารการพยาบาลและสุขภาพจิต, 23(1), 102-118.
เนตรฤทัย ภูนากลม นาฎนภา และคณะ. (2563). การพัฒนาความผาสุกทางจิตวิญญาณในเด็กวัยรุ่นโรคมะเร็ง : การพยาบาลแบบองค์รวม. วารสารการพยาบาลทหารบก, 21(2), 63-73.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
พระครูปริยัติธรรมวิบูล (ชวี อิสสโร) และคณะ. (2561). รูปแบบการเสริมสร้างความผาสุกทางจิตวิญญาณของผู้สูงอายุตามหลักพุทธจิตวิทยา. รมยสาร, 16(พิเศษ),
-430.
พระปลัดวีระชนม์ เขมวีโร และคณะ. (2560). การเสริมสร้างความผาสุกทางจิตวิญญาณของผู้สูงอายุตามหลักพระพุทธศาสนา. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 5(1), 78-88.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 16). กรุงเทพฯ: เอส อาร์พริ้นติ้ง แมส โปรดักส์.
พระอธิการสุเนตร กนตวีโร และคณะ. (2564). พุทธวิธีพัฒนาความฉลาดทางอารมณ์. Journal of Modern Learning Development, 6(4), 372-383.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุคส์พับลิเคชั่นส์.
โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลนาเสียว. (2565). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาสุขภาพตำบลนาเสียว. ชัยภูมิ: โรงพยาบาลสุขภาพตำบลนาเสียว.
วัลนิกา ฉลากบาง. (2559). จิตวิญญาณความเป็นครู : คุณลักษณะสำคัญของครูมืออาชีพ. วารสารมหาวิทยาลัยนครพนม, 6(2), 123–128.
ศศิพัฒน์ ยอดเพชร. (2552). ตัวแบบการดูแลผู้สูงอายุที่ดีของครอบครัวและชุมชนในชนบทไทย. วารสารพฤฒาทยาและเวชศาสตร์ผู้สูงอายุ, 10(3), 13-24.
สำนักส่งเสริมและพัฒนาสุขภาพจิต. (2556). การดูแลทางด้านสังคมจิตใจของผู้สูงอายุเพื่อป้องกันปัญหาสุขภาพจิต. นนทบุรี: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สุพัตรา บำรุงจิตร. (2561). ปัจจัยทำนายความผาสุกทางใจของผู้ดูแลผู้ป่วยจิตเภท (วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพยาบาลสุขภาพจิต
และจิตเวช). ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
สุรสิทธิ์ ไกรสิน. (2560). รูปแบบการเสริมสร้างสมรรถนะการดูแลสุขภาวะองค์รวมของผู้สูงอายุในเขตทุ่งกุลาร้องไห้ โดยประยุกต์ใช้หลักภาวนา 4. วารสารสถาบันวิจัยญาณสังวร, 9(1), 24-37.
แสงเดือน พรมแก้วงาม และอรัญญา นามวงศ์. (2560). ความผาสุกทางจิตวิญญาณของผู้สูงอายุโรคเรื้อรังในชุมชน. วารสารการพยาบาลและการดูแลสุขภาพ, 35(3), 204-213.
อรัญญา นามวงศ์ และคณะ. (2562). รูปแบบศักยภาพชุมชนในการส่งเสริมสุขภาวะทางจิตวิญญาณของผู้สูงอายุโรคเรื้อรัง : กรณีศึกษา ตำบลบ้านต๋อม จังหวัดพะเยา. วารสารการพยาบาลและการศึกษา, 12(3), 89-103.
อารยา ผลธัญญา. (2564). การใช้เครือข่ายสังคมออนไลน์กับการส่งเสริมคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุ. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 15(3), 272-288.
Cummings, et al. (1961). Growing Old: The Process of Disengagement (Second Printing edition). Basic Books: New York.
Havighurst, R. J. (1973). Human Development and Education (Third Printing edition). New York: Longmans.
Xu, J. (2018). A Tripartite Function of Mindfulness in Adjustment to Aging: Acceptance, Integration, and Transcendence. The Gerontologist, 58(6), 1009–1015.
Krejcie, R.V. & Morgan, D.W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Maslow, A. (1970). Human needs theory: Maslow’ s hierarchy of human needs. (Third Printing edition). Philadelphia: Lippincott.
Trapsinsaree, D., et al., (2022). Factors predicting spiritual well-being among dependent older people. Trends Sciences, 19(1), 1718.
