MODEL OF MONASTERY MANAGEMENT EFFICIENCY REGARDING CULTURAL TOURISM OF THE SANGHA ORDER IN PHRA NAKHON SRI AYUTTHAYA PROVINCE
Keywords:
Efficiency, Management, Cultural Tourism, MonkAbstract
this academic article presents the importance of the ruling monarch who is very important contributor to lead the people and the nation to prosperity or decline. If the country gets the good and virtuous and knowledgeable king, it will lead the people and the nation to their well-being. Duties of the king in social control are to prevent and suppress people who may be the threat to society such as thieves including the duty to help the people not to be deprived of food. The use of power depends on what direction the King will use his power.
The objectives of the exercise of the ruler power can be summarized as two things: 1. the use of power for personal use 2. the use of power for the public for the benefit of the public and to the public. In addition, the study of kings in Tripitaka was also found that many kings were involved in Buddhism. and appeared in Tripitaka. But the outstanding ones should be taken as examples were: 1) King Bimbisara 2) King Asoka the Great 3) King Gopala
References
ปณต อัศวชัย. (2565). อัตลักษณ์ของชุมชนเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์แบบยั่งยืนของ อำเภอไชโย จังหวัดอ่างทอง. วารสารลวะศรี, 6(1), 19-35.
พระครูโอภาสกิตติวัฒน์ ทีปธมฺโม และระวิง เรืองสังข์. (2559). การพัฒนาวัดเป็นแหล่งเรียนรู้วัฒนธรรมที่ยั่งยืน. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์, 3(2), 87-95.
พระปลัดสุดฤทธิ์ ธนสาโร และยโสธารา ศิริภาประภากร. (2563). ศาสนากับการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมเพื่อการส่งเสริมเส้นทางแสวงบุญสู่วัดไพรพัฒนา จังหวัดศรีสะเกษ. วารสารวิจัยวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, 4(1), 79-92.
พระมหากิตติกร กิตฺติรกฺโข. (2565). การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของวัดในจังหวัดนนทบุรี (ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาสำราญ ญานุตฺตโม. (2561). การจัดการวัดให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดสมุทรสงคราม (ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระเอกลักษณ์ อชิโต. (2562). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมวิถีพุทธของวัดในจังหวัดสมุทรสงคราม (ดุษฎีพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ภัคชุดา พูนสุวรรณ และอรพิน ตันติวิรุฬห์. (2566). เศรษฐกิจการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน : การพัฒนาศักยภาพทุนมนุษย์. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์, 6(3), 118-127.
ภัยมณี แก้วสง่า และนิศาชล จำนงศรี. (2555). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: ทางเลือกใหม่ของการท่องเที่ยวไทย. Suranaree Journal of Social Science, 6(1), 91-109.
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร และคณะ. (2559). ฤติกรรมและส่วนประสมทางการตลาดที่มีต่อการท่องเที่ยววิถีไทยของนักท่องเที่ยวต่างประเทศเพื่อเป็นแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวในเขตภาคเหนือของประเทศไทย. Journal of Community Development Research (Humanities and Social Sciences), 9(3), 127-139.
วิไลลักษณ์ รัตนเพียรธัมมะ. (2558). การพัฒนาและการปรับตัวของการท่องเที่ยวไทย ในการเข้าสู่ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. ROMPHRUEK JOURNAL, 33(1), 57-78.
