การบริหารจัดการงานสาธารณูปการของวัดในอำเภอบ้านนาสาร จังหวัดสุราษฎร์ธานี
คำสำคัญ:
การบริหารจัดการวัด, งานสาธารณูปการ, ทรัพยากรวัดบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. ศึกษาบริบทของการบริหารจัดการงานสาธารณูปการของวัดในอำเภอบ้านนาสาร จังหวัดสุราษฎร์ธานี 2. ศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารจัดการงานสาธารณูปการของวัดในอำเภอบ้านนาสาร จังหวัดสุราษฎร์ธานี และ 3. นำเสนอการบริหารจัดการงานสาธารณูปการของวัดในอำเภอบ้านนาสาร จังหวัดสุราษฎร์ธานี เป็นการดำเนินการระเบียบวิธีวิจัยแบบผสานวิธี เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ ศึกษาบริบท ปัจจัย และแนวทางการบริหารจัดการงานสาธารณูปการของวัดในอำเภอบ้านนาสาร จังหวัดสุราษฎร์ธานี โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสานวิธี ทั้งการวิจัยเชิงปริมาณจากกลุ่มประชากร 129 รูป และการวิจัยเชิงคุณภาพจากการสัมภาษณ์เชิงลึก
ผลการวิจัยพบว่า 1. ระดับความคิดเห็นของพระสงฆ์ต่อการบริหารจัดการทรัพยากรและงานสาธารณูปการของวัดอยู่ในระดับมาก โดยด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุด คือ การบริหารบุคลากร และการดูแลศาสนสมบัติของวัด ส่วนด้านที่มีค่าเฉลี่ยต่ำสุด คือ การบริหารวัสดุอุปกรณ์ และการก่อสร้างและบูรณปฏิสังขรณ์ ปัจจัยสำคัญที่ส่งผลต่อการบริหารจัดการงานสาธารณูปการ ได้แก่ การบริหารทรัพยากรทั้ง บุคลากร งบประมาณ วัสดุอุปกรณ์ และการจัดการ ซึ่งสามารถร่วมกันทำนายประสิทธิภาพของการบริหารงานได้ถึง 86.2% แนวทางการบริหารจัดการงานสาธารณูปการแบ่งเป็น 3 ด้านหลักการก่อสร้างและบูรณปฏิสังขรณ์ มีการวางแผน ควบคุมคุณภาพ และเปิดโอกาสให้ชุมชนมีส่วนร่วมการพัฒนาวัด มุ่งสร้างบรรยากาศที่สงบ เหมาะกับการปฏิบัติธรรม และพัฒนาระบบสารสนเทศการดูแลศาสนสมบัติ วัดแต่งตั้งผู้รับผิดชอบ จัดทำบัญชีโปร่งใสและใช้เทคโนโลยีตรวจสอบทรัพย์สินนอกจากนี้ การบริหารจัดการทรัพยากรยังเน้น 4 ด้าน ได้แก่ การบริหารบุคลากร งบประมาณ วัสดุอุปกรณ์ และการจัดการโดยรวมเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการพัฒนาวัดและสร้างความยั่งยืนในระยะยาว
เอกสารอ้างอิง
กองพุทธศาสนสถาน กรมการศาสนา. (2545). คู่มือการพัฒนาวัด อุทยานการศึกษาในวัด ลานวัด ลานใจ ลานกีฬา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์การศาสนา.
คณาจารย์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2554). สถิติเบื้องต้นและการวิจัย : Basic Statistics and Research. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ใจ บุญชัยมิ่ง. (2556). การศึกษากลยุทธ์การพัฒนาการสาธารณูปการของวัดในจังหวัดพะเยา (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ประเวศ วะสี. (2545). พระสงฆ์กับการรู้เท่าทันสังคม. กรุงเทพฯ: หมอชาวบ้าน.
พระครูวินัยธรศิริเชษฐ์ สิริวฑฺฒโน. (2565). รูปแบบการบริหารจัดการเสนาสนะที่พึงประสงค์ของวัด ในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา (ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตร
ดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูวิมลปทุมานุกูล (จิรศักดิ์ ชยเมธี). (2567). การบริหารจัดการตามหลัก 5 ส. ของวัดในอำเภอเมือง จังหวัดนครนายก (สารนิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย,
พระเทพญาณมหามุนี (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย). (2566). วิสาขามหาอุบาสิกา (สร้างบุพพาราม). สืบค้น 10 สิงหาคม 2566, จาก https://www.dmc.tv/article/17779
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต). (2543). การศึกษาเครื่องมือพัฒนาที่ยังต้องพัฒนา. กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.
พระสมุห์อุเทน สุทฺธิจาโค. (2567). ประสิทธิภาพการบริหารจัดการวัดของเจ้าอาวาสในอำเภอสีดา จังหวัดนครราชสีมา (สารนิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เลขานุการเจ้าคณะอำเภอบ้านนาสาร. (2566). สถิติการสำรวจวัด ประจำปี. สุราษฎร์ธานี: สำนักงานเจ้าคณะอำเภอบ้านนาสาร.


