การตื่นตัวทางการเมืองของเยาวชนในสถาบันอุดมศึกษาเขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร โดยการประยุกต์ตามหลักพุทธธรรม

ผู้แต่ง

  • พระปภังกร ปภงฺกโร นักวิชาการอิสระ
  • วัชรินทร์ ชาญศิลป์ นักวิชาการอิสระ
  • อนุภูมิ โซวเกษม นักวิชาการอิสระ

คำสำคัญ:

การตื่นตัวทางการเมือง, เยาวชน, สถาบันอุดมศึกษา, หลักพุทธธรรม

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. ศึกษาการตื่นตัวทางการเมืองของเยาวชนไทยในสถาบันอุดมศึกษา 2. เปรียบเทียบการตื่นตัวทางการเมืองของเยาวชนในสถาบันอุดมศึกษา โดยจำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล 3. นำเสนอการตื่นตัวทางการเมืองของเยาวชนในสถาบันอุดมศึกษา การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี โดยแบ่งเป็น 1. การวิจัยเชิงปริมาณ โดยใช้แบบสอบถามกับกลุ่มตัวอย่างนักศึกษาคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี จำนวน 356 คน และ 2. การวิจัยเชิงคุณภาพ โดยสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญจำนวน 9 คน ครอบคลุมทั้งนักวิชาการ ผู้นำชุมชน และเยาวชน เพื่อวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา เครื่องมือวิจัยผ่านการตรวจสอบโดยผู้เชี่ยวชาญและ
มีค่าความเชื่อมั่นของแบบสอบถามเท่ากับ 0.841

ผลการวิจัยพบว่า 1. การตื่นตัวทางการเมืองของเยาวชนโดยรวมอยู่ในระดับมาก โดยเรียงลำดับจากความรู้ทางการเมือง การมีส่วนร่วม และการรับรู้ข่าวสารทางการเมือง 2. การเปรียบเทียบตามปัจจัยส่วนบุคคล พบว่า เพศ อายุ และระดับการศึกษาไม่มีผลต่อระดับความตื่นตัวทางการเมืองอย่างมีนัยสำคัญ จึงยอมรับสมมติฐานการวิจัย และ 3. การประยุกต์หลักพุทธธรรมผ่านแนวทางของอิทธิบาท 4 ได้แก่ ฉันทะ วิริยะ จิตตะและวิมังสา ช่วยส่งเสริมพฤติกรรมการมีส่วนร่วม ความรับผิดชอบ และความตระหนักรู้ทางการเมืองในหมู่เยาวชนได้อย่างมีประสิทธิภาพ

เอกสารอ้างอิง

ณฐมน หมวกฉิม. (2564). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตื่นตัวทางการเมืองของเยาวชนชาวไทย. วารสารรัชต์ภาคย์, 15(38), 253-265.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2555). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 23). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ผลิธัมม์.

พระมหาณัฎฐพจน์ ขนฺติธโร. (2563). ปัจจัยที่มีผลต่อการตื่นตัวทางการเมืองของประชาชนในอำเภอละแม จังหวัดชุมพร (สารนิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐศาสตร์). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาบรรจง ติสรโณ. (2560). ศึกษาการประยุกต์ใช้หลักอิทธิบาทธรรม 4 ในการจัดการเรียนการสอน ของโรงเรียนปริยัติคุณรสวิทยา อำเภอเมืองสุรินทร์ จังหวัดสุรินทร์. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 4(7), 50-61.

ลิขิต ธีรเวคิน. (2548). คนไทยในอุดมคติ. กรุงเทพฯ: แม็ค.

วัฒนา เซ่งไพเราะ. (2555). ความตื่นตัวทางการเมืองของเยาวชนในสถาบันการศึกษาในเขตกรุงเทพมหานครกับการพัฒนาวัฒนธรรมทางการเมืองแบบประชาธิปไตยช่วงปี พ.ศ. 2549-2554 (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารการเมือง). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกริก.

สุจิต บุญบงการ. (2537). การพัฒนาทางการเมืองของไทย : ปฏิสัมพันธ์ระหว่างทหารสถาบันทางการเมือง และการมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชน. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุมาลี บุญเรือง. (2564). การพัฒนาการตื่นตัวทางการเมืองของประชาชนในระบอบประชาธิปไตยที่มีผลต่อการเลือกตั้งทั่วไป (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐศาสตร์). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis (3rd ed.). Tokyo: Aoyama Gakuin University.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-07-02

รูปแบบการอ้างอิง

ปภงฺกโร พ., ชาญศิลป์ ว., & โซวเกษม อ. (2025). การตื่นตัวทางการเมืองของเยาวชนในสถาบันอุดมศึกษาเขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร โดยการประยุกต์ตามหลักพุทธธรรม. วารสารพุทธนวัตกรรมและการจัดการ, 8(4), 57–69. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/bim/article/view/284675