การพัฒนาการบริหารจัดการการอบรมพระนวกะของวัดพระธรรมกาย อำเภอคลองหลวง จังหวัดปทุมธานี
คำสำคัญ:
การพัฒนา, การบริหารจัดการ, การอบรม, พระนวกะบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. ศึกษาการพัฒนาการบริหารจัดการการอบรมพระนวกะ 2. ปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาการบริหารจัดการการอบรมพระนวกะ และ 3. นำเสนอการประยุกต์หลักธรรมเพื่อการพัฒนาการบริหารจัดการการอบรมพระนวกะของวัดพระธรรมกาย อำเภอคลองหลวง จังหวัดปทุมธานี ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสานวิธี การวิจัยเชิงปริมาณ โดยแบบสอบถามที่ค่าความเชื่อมั่นทั้งฉบับเท่ากับ 0.944 จากกลุ่มตัวอย่าง 162 รูป สถิติที่ใช้ คือ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณ การวิจัยเชิงคุณภาพเก็บข้อมูลจากการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 10 รูปหรือคน โดยการวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนาความ
ผลการวิจัยพบว่า 1. การพัฒนาการบริหารจัดการการอบรมพระนวกะของวัดพระธรรมกาย อำเภอคลองหลวง จังหวัดปทุมธานี โดยภาพรวม อยู่ในระดับมากที่สุด เรียงตามค่าเฉลี่ยดังนี้ ด้านเจตคติ ด้านคุณลักษณะ ด้านพฤติกรรม ด้านความสามรถ และ ด้านความรู้ ตามลำดับ 2. หลักการบริหาร 4M ส่งผลต่อการพัฒนาการบริหารจัดการการอบรมพระนวกะของวัดพระธรรมกาย อำเภอคลองหลวง จังหวัดปทุมธานี สามารถทำนายได้ร้อยละ 86.2 และหลักอิทธิบาท 4 สามารถร่วมกันทำนายได้ร้อยละ 33.5 และ 3. การประยุกต์หลักอิทธิบาท 4 เพื่อการพัฒนาการบริหารจัดการการอบรมพระนวกะของวัดพระธรรมกาย อำเภอคลองหลวง จังหวัดปทุมธานี โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก ประกอบด้วย 1. ฉันทะ เน้นการปลูกฝังความรักในพระธรรมวินัยผ่านกิจกรรมที่เสริมแรงจูงใจภายใน มีพระอาจารย์ต้นแบบ และใช้เทคโนโลยีเสริมการเรียนรู้ 2. วิริยะ มุ่งสร้างความพากเพียรด้วยการวางแผนหลักสูตรชัดเจน มีวินัย และจัดกิจกรรมฝึกปฏิบัติอย่างต่อเนื่อง 3. จิตตะ ส่งเสริมความเอาใจใส่ผ่านการวางเป้าหมายร่วม การฝึกสมาธิและกิจกรรมที่สร้างแรงบันดาลใจให้ใฝ่รู้ในธรรมะ 4. วิมังสา พัฒนาการคิดวิเคราะห์และการประเมินผลอย่างสม่ำเสมอ เพื่อปรับปรุงการอบรมอย่างมีประสิทธิภาพ ส่งผลให้การอบรมมีความครบถ้วนทั้งด้านจิตใจ ระเบียบวินัย และปฏิบัติธรรมอย่างยั่งยืน
เอกสารอ้างอิง
ธำรง บัวศรี. (2567). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมสำหรับพระนวกะ. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 9(2), 435-448.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สุวิริยาสาส์น.
พระครูญาณเพชรรัตน์ (เทวินทร์ ปิยทสฺสี). (2557). ยุทธศาสตร์การเผยแผ่พระพุทธศาสนาเพื่อเยาวชน (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูวิสุทธานันทคุณ (สุรศักดิ์ วิสุทฺธาจาโร). (2557). การบริหารจัดการวัดเพื่อความมั่นคงแห่งพระพุทธศาสนา (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูอุทัยกิจจารักษ์ (สุรางค์ สุจิณโณ). (2557). รูปแบบการบริหารจัดการการเผยแผ่พระพุทธศาสนาขององค์กรปกครองคณะสงฆ์ภาค 2 (ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตโต). (2529). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับบประมวลธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักการพิมพ์มูลนิธิการศึกษาเพื่อสันติภาพ.
พระมหากังวาล ธีรธมโม. (2557). การพัฒนาประสิทธิภาพการบริหารจัดการสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัด (ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาวิเศษ กนฺตธมฺโม. (2564). พุทธบูรณาการเพื่อการพัฒนาประสิทธิผลการบริหารงานของเทศบาลเมืองในจังหวัดชลบุรี (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาอำนาจ ปวทฺฒโน. (2556). การพัฒนารูปแบบการจัดการการศึกษาพระปริยัติธรรม (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สำนักงานวัดพระธรรมกาย. (2567). สถิติพระภิกษุจำพรรษา ประจำปี 2567. สืบค้น 13 กันยายน 2567, จาก https://shorturl.asia/mUYHP
สิทธ์ บุตรอินทร์. (2533). พระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
อานนท์ เมธีวรฉัตร. (2562). รูปแบบการเสริมสร้างสมรรถนะด้านการสอนของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนในเขตการปกครองคณะสงฆ์ ภาค 4. วารสารบัณฑิตปริทรรศน์, 7(2), 172-183.
