คำซ้อนในภาษาไทยถิ่นเหนือ

Main Article Content

สุบินรัตน์ รัตนะศิลา

บทคัดย่อ

บทความคำซ้อนในภาษาไทยถิ่นเหนือ มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาโครงสร้างและความหมายของคำซ้อนในภาษาถิ่นเหนือ 8 จังหวัดในภาคเหนือ ที่ใช้ภาษาพื้นเมืองเป็นภาษาพูดในชีวิตประจำวัน ได้แก่ จังหวัดแม่ฮ่องสอน เชียงใหม่ ลำพูน ลำปาง เชียงราย พะเยา แพร่ และน่าน ผลการศึกษาพบว่า โครงสร้างของคำซ้อนในภาษาไทยถิ่นเหนือ มี3 ประเภท คือ คำซ้อน 2 พยางค์ คำซ้อน 4 พยางค์ และคำซ้อนมากกว่า 4 พยางค์ ความหมายของคำซ้อนในภาษาถิ่นเหนือ มี 3 ประเภท ได้แก่ ซ้อนแล้วความหมายปรากฏอยู่
ที่หน่วยคำต้นหรือหน่วยคำท้ายเพียงหน่วยคำใดหน่วยคำหนึ่ง อีกหน่วยคำหนึ่งไม่มีความหมาย เป็นการซ้อนเพื่อเสียง ซ้อนแล้วความหมายปรากฏทั้ง 2 หน่วยคำ และซ้อนแล้วความหมายปรากฏเด่นอยู่ที่หน่วยคำใดหน่วยคำหนึ่ง อีกหน่วยคำหนึ่งช่วยเน้นความหมาย

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
รัตนะศิลา ส. (2024). คำซ้อนในภาษาไทยถิ่นเหนือ. วารสารมนุษย์กับสังคม, 4(1), 29–43. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/husocjournal/article/view/272363
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กรรณิการ์ วิมลเกษม. (2549). ภาษาไทยถิ่นเหนือ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: บริษัทธรรมสาร จำกัด.

นภดล จันทร์เพ็ญ. (2557). หลักการใช้ภาษาไทย. กรุงเทพฯ: เจเนซิส มีเดียคอมจำกัด.

ประพิณ มโนมัยวิบูลย์. (2547). ภาษาเทศในภาษาไทย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พูนพงษ์ งามเกษม. (2549). รายงานการวิจัยเรื่อง ความหมายของคำซ้อน. พิษณุโลก:ภาควิชาภาษาและคติชนวิทยา คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร.

วิเชียร เกษประทุม. (2557). หลักภาษาไทย. กรุงเทพฯ: พ.ศ. พัฒนา จำกัด.

สุจิตรา จำนงอุดม. (2556). การใช้คำซ้อนสี่หน่วยในวัจนลีลา. วารสารธรรมศาสตร์, 32(1),131-141.

อนุมานราชธน, พระยา. (2522). นิรุกติศาสตร์. กรุงเทพฯ: คลังวิทยา.

อัญชลี สิงห์น้อย. (2551). คำกริยาประสมในภาษาไทย: หมวดหมู่ที่ปรับเปลี่ยน ทับซ้อน

และสับสน. ภาษาและวัฒนธรรม, 27(2), 23-40.