“กี่บาด” นิยายซีไรต์ 2567 แม่ญิงทอผ้าจารึกประวัติอารมณ์และความรู้สึก

Abstract

หากเอ่ยชื่อประเสริฐศักดิ์ แวดวงนักอ่านไทยอาจจะไม่ค่อยคุ้นหูเท่าไหร่นัก เนื่องจากหากนับปริมาณผลงานแล้ว เขาก็อาจถูกนับเป็น “นักเขียนหน้าใหม่” หรือ “นักเขียนรุ่นใหม่” ที่เริ่มต้นสร้างผลงานมาได้ไม่นานนัก ในประวัติย่อที่เป็นทางการ เขามีผลงานเรื่องสั้นออกมาบ้าง ก่อนจะตีพิมพ์นวนิยายเรื่อง “กี่บาด” เขามีเรื่องสั้นเข้ารอบชิงชนะเลิศรางวัลกนกพงศ์ สงสมพันธุ์ ตีพิมพ์ในรวมเรื่องสั้น “ราหูอมจันทร์” ฉบับที่ 28 ประจำปี 2567

          ด้วยเหตุนี้ “กี่บาด” จึงถือเป็นนวนิยาย “ใหม่ถอดด้าม” ของ “นักเขียนหน้าใหม่” ในแวดวงวรรณกรรมไทย อย่างไรก็ดี ความหน้าใหม่ของประเสริฐศักดิ์ กลับไม่ได้อำพรางความโดดเด่นในด้านความคิดสร้างสรรค์ ตลอดจนแนวทางในการเขียนวรรณกรรมของเขาแต่อย่างใด ผลงานของเขากลับแสดงออกซึ่งพลังของความเป็นนักเขียนหน้าใหม่ที่มีความละเอียดอ่อน มุ่งมั่น ครุ่นคิด และนำเสนอประเด็นความคิดผ่านวรรณกรรมออกมาได้อย่างแหลมคม

จำลอง ฝั่งชลจิตร ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ ซึ่งเคยอ่านผลงานเรื่องสั้นของประเสริฐศักดิ์ขณะเป็นกรรมการรางวัลกนกพงศ์ สงสมพันธุ์ ระบุว่า ประสบการณ์จากการอ่านผลงานเรื่องสั้น สัมผัสได้ว่านักเขียนอย่างประเสริฐศักดิ์เป็นคนรุ่นใหม่ที่มีฝีมือ เรื่องสั้นของเขามีคุณภาพเหมือนที่รางวัลกนกพงศ์ เคยให้แก่แพรพลอย วนัช จำลองเชื่อว่า นิยายเรื่องนี้จะเป็นแรงบันดาลใจให้หลายคนศึกษา ทุ่มเทให้นิยายของตัวเอง และในกาลข้างหน้า  “กี่บาด” จะเป็นต้นแบบที่ดีเหมือนนวนิยายเรื่อง “คำพิพากษา” ของชาติ กอบจิตติ หรือ “ก่อกองทราย” ของไพฑูรย์ ธัญญา  

นัยยะจากข้อคิดเห็นดังกล่าวก็คือ การพยายามทำนายถึงอนาคตบนเส้นทางนักเขียนของประเสริฐศักดิ์ในเชิงเปรียบเทียบกับนักเขียนรุ่นพี่ๆ ทั้งสองท่าน กล่าวคือขณะได้รับรางวัล ชาติ และไพฑูรย์ เป็นนักเขียนหน้าใหม่ถอดด้าม ยังมีผลงานตีพิมพ์แพร่หลายไม่มากนักจนแทบไม่ต่างไปจากประเสริฐศักดิ์  ชาติ เป็นเพียงนักเขียนวัยรุ่น วัยเพียง 25 ปี ขณะที่ไพฑูรย์เป็นครูสอนอยู่ในโรงเรียนชนบทเล็กๆ ของปักษ์ใต้ มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ด้านลบอยู่บ้างในช่วงแรก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ “ตบะ” ในวงการวรรณกรรมยังน้อยอยู่ แต่สุดท้ายแล้ว วรรณกรรมทั้งสองเล่มก็ผ่านการพิสูจน์จากกาลเวลา ผลการตัดสินของกรรมการซีไรต์ในครั้งนั้นได้กลายเป็นการตัดสินที่ “ส่งมอบ” วรรณกรรมที่ได้กลายเป็น “หมุดหมาย” แห่งพัฒนาการที่สำคัญยิ่งของประวัติวรรณกรรมไทย