อัตลักษณ์ชุมชนประวัติศาสตร์บ้านเชียงเหียน จังหวัดมหาสารคาม ผ่านกราฟิกตราสัญลักษณ์

Main Article Content

isares sooksenee

บทคัดย่อ

            บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของโครงการวิจัยเรื่อง “การออกแบบกราฟิกเอกลักษณ์ชุมชนประวัติศาสตร์บ้านเชียงเหียน” มีวัตถุประสงค์เพื่อทำการศึกษาถึงอัตลักษณ์ที่โดดเด่นของชุมชนบ้านเชียงเหียน จังหวัดมหาสารคาม ที่แสดงให้เห็นถึงความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่ดีของชุมชน เพื่อใช้เป็นแนวทางในการออกแบบกราฟิกตราสัญลักษณ์ชุมชนบ้านเชียงเหียน ตามกรอบกระบวนการวิจัยและพัฒนา (R&D Research and Development)มีพื้นที่เป้าหมายเป็นชุมชนบ้านเชียงเหียน หมู่ที่ 3 18 และ 23 โดยการศึกษาวิจัยแบ่งออกเป็นสองส่วนคือ 1) ส่วนการหาอัตลักษณ์ในพื้นที่ข้อมูล 2) ส่วนการออกแบบตราสัญลักษณ์


        จากการวิจัยพบว่า อัตลักษณ์ที่โดดเด่นของชุมชนบ้านเชียงเหียนนั้นเป็นอัตลักษณ์ที่มีพื้นฐานมาจากความเชื่อในเรื่องสิ่งเหนือธรรมชาติ การเคารพศรัทธาในผีบรรพบุรุษที่มีทั้งรูปแบบที่เป็นรูปธรรมและนามธรรม ได้แก่ ศาลปู่ตา ศาลญาแม่นาง ไหโบราณ กระรอกด่อน และบั้งไฟ ที่มีความเกี่ยวโยงกับประเพณีวัฒนธรรมในรูปแบบดั้งเดิมที่สืบทอดต่อกันมา จากการศึกษาแนวทางในการออกแบบพบว่า กราฟิกตราสัญลักษณ์ที่จำเป็นจะต้องสร้างจากการมีส่วนร่วมในชุมชนเพื่อสร้างความเป็นเจ้าของหรือความภาคภูมิใจในสิ่งที่ตนได้มีส่วนสร้างขึ้น ในแบบตราสัญลักษณ์ชุมชนที่ถ่ายทอดอัตลักษณ์ของชุมชนจำเป็นที่จะต้องมีข้อมูลเรื่องราวภายในพื้นที่อย่างครบถ้วน การนำสิ่งใดสิ่งหนึ่งมาเป็นตัวแทนนั้นอาจจะขัดกับบทบาทความสำคัญและความสามัคคีของชุมชนได้


      ตราสัญลักษณ์ชุมชนบ้านเชียงเหียนนี้ประกอบสร้างขึ้นจากการมีส่วนร่วมในการนำเสนออัตลักษณ์ของชุมชนโดยชุมชน และพัฒนาแบบร่างอย่างมีส่วนร่วมของชุมชนเป็นปัจจัยหลักที่จะทำให้ชุมชนได้ตระหนักและภาคภูมิใจในสิ่งที่ชุมชนของตัวเองมีอยู่ อีกทั้งการสร้างกราฟิกตราสัญลักษณ์ยังเกิดเป็นนวัตกรรมที่เป็นประโยชน์ในการนำไปใช้งานในด้านต่างๆ ของชุมชนต่อไป

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
sooksenee, isares. (2020). อัตลักษณ์ชุมชนประวัติศาสตร์บ้านเชียงเหียน จังหวัดมหาสารคาม ผ่านกราฟิกตราสัญลักษณ์. วารสารมนุษย์กับสังคม, 5(2), 7–26. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/husocjournal/article/view/234952
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

บุษราภรณ์ พวงปัญญา และคณะ. (2559). แนวทางการจัดการเพื่อยกระดับสินค้าทางวัฒนธรรม. วารสารใบลาน, 1(1). มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.

เมธี พิริยการนนท์. (2559). อัตลักษณ์ (จินตภาพ) จากชุมชนเมืองมหาสารคาม. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม

ลัญจกร นิลกาญจน์. (2561). วัฒนธรรมความเชื่อ กับการจัดการศรัทธาของชุมชน. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์, 10(2). มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช. หน้า 11.

ศักดิ์ชัย เกียรตินาคิน. (2554). หลักการออกแบบศิลปะ Principle of Design. กรุงเทพฯ: พิมพ์ดี.

สุดถนอม ตันเจริญ. (2558). การสื่อสารเอกลักษณ์และชื่อตราเพื่อสร้างภาพลักษณ์องค์กร. วารสารวิชาการสมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย, 19(1). หน้า 97.

สุรชัย ชนะบูรณ. (2550). ศักยภาพและการจัดการทองเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบานเชียงเหียน ตําบลเขวา อําเภอเมือง จังหวัดมหาสารคาม. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาวัฒนธรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2549). "พลังลาว" ชาวอีสานมาจากไหน?. กรุงเทพฯ: งานดี.

David Dabner, Sandra Stewart, Eric Zempol. (2558). Graphic Design School. นนทบุรี: ไอดีซี.

OpenDevelopment Thailand. (2561). เป้าหมายการพัฒนาอย่างยั่งยืน. [ออนไลน์]. ได้จาก: https://thailand.opendevelopmentmekong.net/th/topics/sustainable-development-goals/ [สืบค้นเมื่อวันที่ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2562].