การเปลี่ยนแปลงของคำยืมภาษาเขมรที่ปรากฏใน พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2493 กับพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาการเปลี่ยนแปลงของคำยืมภาษาเขมรที่ปรากฏในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2493 กับ พ.ศ. 2554 ด้านการเปลี่ยนแปลงรูปคำ ความหมาย และการจัดหมวดหมู่ของคำ ผลการศึกษาพบว่า พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2493 มีทั้งหมด 390 คำ และพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานพ.ศ. 2554 มีทั้งหมด 499 คำ ซึ่งใช้เกณฑ์ในการศึกษาวิเคราะห์ข้อมูล ดังนี้ การศึกษาการเปลี่ยนแปลงรูปคำ แบ่งออกเป็น 2 ลักษณะ คือ รูปศัพท์คงเดิม และรูปศัพท์เปลี่ยนไปการศึกษาการเปลี่ยนความหมายของคำ แบ่งออกเป็น 4 ลักษณะ คือ ความหมายแคบเข้าความหมายกว้างออก ความหมายย้ายที่ และความหมายคงเดิม ส่วนการจัดหมวดหมู่ของคำศัพท์ แบ่งออกเป็น 4 หมวดใหญ่ คือ หมวดเกี่ยวกับธรรมชาติ มนุษย์และพฤติกรรมของมนุษย์ สติปัญญา ความรู้สึก อารมณ์ คุณค่า และความสัมพันธ์ของบุคคลจากการวิเคราะห์ข้อมูลพบว่า การศึกษาการเปลี่ยนแปลงรูปคำจะพบคำยืมที่มีรูปศัพท์คงเดิมมากที่สุด จำนวน 366 คำ และคำยืมที่มีรูปศัพท์เปลี่ยนแปลงไปจะพบน้อยที่สุดจำนวน 2 คำ การศึกษาการเปลี่ยนความหมายของคำนั้นพบว่า มีความหมายคงเดิมมากที่สุด จำนวน 258 คำ และพบความหมายย้ายที่น้อยที่สุด จำนวน 12 คำ และการจัดหมวดหมู่ของคำศัพท์ ซึ่งหมวดหมู่ที่พบมากที่สุด คือ หมวดเกี่ยวกับมนุษย์และพฤติกรรมของมนุษย์ จำนวน 160 คำ ส่วนหมวดหมู่ที่พบน้อยที่สุด คือ หมวดเกี่ยวกับสติปัญญา ความรู้สึก อารมณ์ คุณค่า จำนวน 77 คำ ทั้งนี้ยังพบว่า คำศัพท์ของคำยืมทั้งสองเล่ม มีทั้งคำศัพท์ที่มีร่วมกัน คำศัพท์ที่สูญหาย และคำศัพท์ที่เพิ่มขึ้นอีกด้วย
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลที่ตีพิมพ์ลงในวารสารมนุษย์กับสังคม ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบโดยตรงของผู้เขียนซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารมนุษย์กับสังคม ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารมนุษย์กับสังคมก่อน
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา นาคสกุล. (2548). พจนานุกรมไทย–เขมร. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชูชาติ ชุ่มสนิท. (2559). คำไทยเทียบคำเขมร. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ดอกหญ้าวิชาการ.
ไทรงาม ประมวลศิลป์ชัย. (2532). วัฒนธรรมภาษาของคำยืมที่ปรากฏในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2525. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
นิชรา อัศววิบูลย์. (2533). การเพิ่มคำ การสูญคำและการเปลี่ยนแปลงความหมายของคำกริยา ในช่วง พ.ศ. 2416–2525. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิตสาขาภาษาไทย คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ พิษณุโลก.
บัญญัติ สาลี. (2553). คำยืมภาษาเขมรในภาษาไทย: กรณีศึกษามหาชาติคำหลวง.วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาภาษาไทย คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร.
บุญยงค์ เกศเทศ. (2521). เขียนไทย. กาฬสินธุ์: จิตตภัณฑ์การพิมพ์.ราชบัณฑิตยสถาน. (2519). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2493. พิมพ์ครั้งที่12. กรุงเทพฯ: ศาสนภัณฑ์.
. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. พิมพ์ครั้งที่ 2.กรุงเทพฯ: ศิริวัฒนาอินเตอร์พริ้นท์ จำกัด (มหาชน).
Voegelins, C. F. & F. M. (1957). Hopi Domain: A lexical Approach to the Problem ofSection. Supplement to International Journal of American Linguistics,14, Pt.II.
