Creative Culture: The Strategies for Pattaya Tourism Potential Development

Main Article Content

Suchat Kananon
Kla Somtrakool
Pairat Thitpart

Abstract

The objectives of this qualitative research were: 1) to investigate cultural potential enhancing Pattaya tourism promotion and 2) to investigate problems troubling Pattaya tourism development, and 3) to set strategies for using creative culture for Pattaya tourism potential development.


The research results indicated that the cultural potential enhancing Pattaya tourism was based on traditions, religious and cultural tourism places, music and performing arts, handicrafts, foods and services, and Thai massage and spa and others.


The problems troubling Pattaya tourism development were caused by the problems of environmental management, public relations concerning a policy and on tourism management, life and property security of tourists and people, and disseminating people the use of creative culture for tourism development. The strategies for Pattaya tourism potential development consisted of 7 missions: 1) developing the potential of creative culture, 2) building a network for developing creative culture, 3) providing financial resources, 4) building a body of knowledge on creative culture and creating public relations about it, 5) encouraging community participation in efficient of environmental management, and 7) developing community power for building community security

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

Section
Articles

References

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2558). คู่มือการประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.

ขวัญแก้ว อุดมบุญญานุภาพ. (2546). สถานที่ท่องเที่ยวประเภทชายทะเล. กรุงเทพฯ: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.

งามพิศ สัตย์สงวน. (2538). การวิจัยทางมานุษยวิทยา (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

จำลอง ทองดี. (ม.ป.ป.) การท่องเที่ยวชายหาด. กรุงเทพฯ: กระทรวงวัฒนธรรม.

ชนัญ วงษ์วิภาค. (ม.ป.ป.). ข้อมูลวัฒนธรรมเชิงนิเวศ. กรุงเทพฯ: กระทรวงวัฒนธรรม.

เดชา โต้งสูงเนิน. (2548). การบริหารการท่องเที่ยวการเกษตร: กรณีศึกษาบ้านม่วงคำ ตำบลโป่งแยง อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

พจนา กรึงไกร. (2545). การมีส่วนร่วมขององค์กรการปกครองส่วนท้องถิ่นกับชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศและวัฒนธรรม: กรณีศึกษา ตำบลโป่งงาม อำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

พระมหาสุทิตย์ อบอุ่น. (2541). ศึกษาศักยภาพของชุมชนท้องถิ่นในการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ศึกษากรณี: เส้นทางสายคำน้ำกก. วิทยานิพนธ์สังคมสงเคราะห์ศาสตรมหาบัณฑิต, คณะสังคมสงเคราะห์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สนธยา พลศรี. (2545). โครงการพัฒนาส่งเสริมการท่องเที่ยววัฒนธรรมชุมชน. กรุงเทพฯ: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.

สมชาย วิริภิรมณ์กุล. (2545). ชุมชนท้องถิ่นกับการมีส่วนร่วมในการพัฒนาการท่องเที่ยว. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยบูรพา.

อติภา ตรัยตลานนท์. (2548). ศึกษาแนวทางเสริมสร้างการมีส่วนร่วมของชุมชนท้องถิ่นในการพัฒนาตลาดน้ำวัดไทร แขวงบางขุนเทียน เขตจอมทอง กรุงเทพมหานครเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยบูรพา.