Thewan Kham Kap: A Thai Folktale with the Changing Details from Jataka
Main Article Content
Abstract
Thewan Kham Kap is a recorded type of Thai Folktale which was created when Thai society was fond of storytelling or Klon Suat (Thai religious verse) at social gathering or in the household from around Early Rattanakosin Period to the reign of King Rama V. Nowadays, the original version of Thewan Kham Kap is securely kept at the Archival Department, National Library of Thailand, Bangkok.
Thewan Kham Kap is originated from Thewan Jataka which is one of the tales in Pannasa Jataka. A poet changed some details of the characters and incidents in the story such as the characters’ names, characteristics, and behaviors. The poet also adapted and added motif and incidents from other well-known literatures or famous tales. Therefore, Thewan Kham Kap was differentiated from the original story; and that made it appear to be humorous and fun to read. Moreover, the poet simplified moral principles appeared in the story to be more comprehensible and easier to memorize for the readers who were mostly the villagers.
Thewan Kham Kap is one of the interesting and valuable Thai folktales. It reflects the poet’s wisdom, omniscience, and talent for adapting religious tales into a good folktale. Hence, it should be conserved as well as widely publicized.
Downloads
Article Details
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพาเท่านั้น
References
จรรยา เหตะโยธิน. (2561). การดัดแปลงวรรณกรรมไทยร่วมสมัย เรื่อง นักฉลาดมืออาชีพ สู่การออกแบบภาพในงานแอนิเมชัน เรื่อง The Wise. วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล., 27(2), 249-260.
จิรพัฒน์ ประพันธ์วิทยา. (2552). พระพิฆเนศวร “เจ้าผู้มีอำนาจเหนืออุปสรรค”. กรุงเทพฯ: คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ณัฐา คํ้าชู. (2553). วิเคราะห์การสร้างสรรค์นิทานคำกาพย์. วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ธนสิน ชุตินธรานนท์. (2555). สัมพันธบทของบทละครเวทีเรื่องสาวิตรีและการสร้างสรรค์ใหม่เพื่อสื่อสารอุดมคติแห่งรัก. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชานิเทศศาสตร์, คณะนิเทศศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธวัช ปุณโณทก. (2533). แนวทางศึกษาวรรณกรรมพื้นบ้านประเภทลายลักษณ์. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงศึกษาธิการ.
ธวัช ปุณโณทก. (2553). นิทานพื้นบ้าน. นนทบุรี: ปันรู้.
นิยะดา เหล่าสุนทร. (2558). ปัญญาสชาดก: ประวัติและความสำคัญที่มีต่อวรรณกรรมร้อยกรองของไทย (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ลายคำ.
ประคอง นิมมานเหมินท์. (2551). นิทานพื้นบ้านศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปัญญาสชาดกฉบับหอสมุดแห่งชาติ เล่มสอง (พิมพ์ครั้งที่ 2). (2549). กรุงเทพฯ: ศิลปาบรรณาคาร.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2559). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์ (พิมพ์ครั้งที่ 27). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์พระพุทธศาสนาของธรรมสภา.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊ค พลับลิเคชั่น.
วรัทพร ศรีจันทร์. (2551). การเล่าเรื่องและการดัดแปลง เดธโน้ต ฉบับหนังสือการ์ตูนแอนิเมชั่น ภาพยนตร์และนวนิยาย. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชานิเทศศาสตร์, คณะนิเทศศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิชยุตม์ ปูชิตากร. (2556). สัมพันธบทข้ามสื่อและข้ามวัฒนธรรมเรื่อง “ริง” ในนวนิยาย ภาพยนตร์ ละคร โทรทัศน์และหนังสือการ์ตูน. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชานิเทศศาสตร์, คณะนิเทศศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิศปัตย์ ชัยช่วย. (2557). กระบวนการสร้างสรรค์บทการแสดงประกอบแสงเสียง เรื่องอุรังคธาตุปกรณัม. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 6(1),130-155.
ศักดิ์ศรี แย้มนัดดา. (2556). เวตาลปัญจวิงศติ (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: ชนนิยม.
ศิราพร ฐิตะฐาน. (2523). ทฤษฎีการแพร่กระจายของนิทาน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สัมพันธ์ สุวรรณเลิศ. (2550). กลวิธีการดัดแปลงวรรณกรรมต้นฉบับเป็นละครนอกของกรมศิลปากร. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุขสมาน ยอดแก้ว. (2524). สุภมิต: การศึกษาเชิงวิเคราะห์. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาจารึกภาษาตะวันออก, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุดารัตน์ มาศวรรณา. (2553). การเปลี่ยนแปลงของนิทานสู่หนังสือการ์ตูนนิทานไทย. ช่อพะยอม, 21(1), 82-93.
หอสมุดแห่งชาติ. (ม.ป.ป.). เจ้าเทวันสมุด 1. สมุดไทยขาว, อักษรไทย, ภาษาไทย, เส้นหมึก, เลขที่ 170.
หอสมุดแห่งชาติ. (ม.ป.ป.). เทวัน เล่ม 2. สมุดไทยขาว, อักษรไทย, ภาษาไทย, เส้นหมึก, เลขที่ 169.
เอมอร รัตนเนตร. (2533). การวิเคราะห์นิทานคำกาพย์เรื่องปทุมกุมารซึ่งมีที่มาจากมหาปทุมชาดกในปัญญาสชาดก. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาจารึกภาษาไทย, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศิลปากร.