การสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการร่วมสมัย เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ และวัฒนธรรมในเขตพื้นที่สูง จังหวัดน่าน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนารูปแบบและส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศและวัฒนธรรมในเขตพื้นที่สูง ผ่านการสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการร่วมสมัย โดยวิธีการออกแบบงานวิจัยผสมผสานแบบขั้นตอนเชิงสำรวจ แบ่งเป็นสองระยะ 1) การวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลด้วยการสนทนากลุ่มจากตัวแทน วิธีการคัดเลือกผู้ให้ข้อมูลเป็นแบบเฉพาะเจาะจง จำนวน 32 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีการวิเคราะห์เนื้อหา และ 2) การวิจัยเชิงปริมาณ เก็บข้อมูลด้วยแบบสอบถามจากนักท่องเที่ยวในเทศบาลเมืองน่าน ใช้วิธีการคัดเลือกแบบตามสะดวก จำนวน 165 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า 1) การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงนิเวศและวัฒนธรรม คือ ออกแบบรายละเอียดการท่องเที่ยว 2 วัน 1 คืน โดยชุมชนมีส่วนร่วมและดำเนินกิจกรรมการท่องเที่ยวให้แก่นักท่องเที่ยวจำลอง โดยการเรียนรู้จากประสบการณ์ตรงด้านขีดความสามารถการจัดการท่องเที่ยว 2) การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศและวัฒนธรรม ผ่านการสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการร่วมสมัย โดยการเผยแพร่สื่อประชาสัมพันธ์บนเครือข่ายสังคมออนไลน์ การโฆษณาประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อโทรทัศน์ การจัดและสนับสนุนกิจกรรมพิเศษ สามารถสร้างการรับรู้แก่นักท่องเที่ยว จากกระบวนการวางแผน เตรียมการ การผลิต หลังการผลิต การทดสอบและประเมินผล แล้วนำผลการศึกษาไปกำหนดทิศทางการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนระหว่างผู้เป็นเจ้าของทรัพยากรและหน่วยงานภาครัฐที่สนับสนุนกิจกรรมท่องเที่ยว อาทิ องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น สถาบันการศึกษา หน่วยงานที่ส่งเสริมวิจัยและพัฒนา
Downloads
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพาเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2539). นโยบายและแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ (Ecotourism) ปี พ.ศ. 2538-2539 ของการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท.). อมรินทร์พิ้นท์ติ้ง.
ฐานริณทร์ หาญเกียรติวงศ์ และรุจิกาญจน์ สานนท์. (2564). การพัฒนาศักยภาพเครือข่ายความร่วมมือด้านการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนแห่งหนึ่งใน ตำบลห้วยแก้ว อำเภอแม่ออน จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการสังคมศาสตร์เครือข่ายวิจัยประชาชื่น, 3(1), 1-14.
ทิวาพร ทราบเมืองปัก และวิศิษฐ์ ฤทธิบุญไชย. (2565). อิทธิพลของการสื่อสารการตลาดเชิงบูรณาการต่อการตัดสินใจเลือกชมภาพยนตร์ ในจังหวัดนครปฐม. วารสารวิชาการสังคมศาสตร์เครือข่ายวิจัยประชาชื่น, 4(1), 30-43.
บุญใจ ศรีสถิตนรากูร. (2555). การพัฒนาและการตรวจสอบคุณภาพเครื่องมือวิจัยคุณสมบัติการวัดเชิงจิตวิทยา. โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พรณรงค์ พงษ์กลาง. (2560). การบริหารจัดการสื่อโทรทัศน์ในศตวรรษที่ 21. วารสารวิชาการสมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 23(1), 90-102.
พรรณี พิมาพันธุ์ศรี และจุฑามาศ วิศาลสิงห์. (2565). รูปแบบการเชื่อมโยงผลประโยชน์จากการท่องเที่ยวโดยชุมชน.วารสารวิชาการ RMUTT Global Business and Economics Review, 17(1), 46-60.
พินธิดา หาญพันธ์พงษ์. (2548). คู่มือการวางแผนสื่อโฆษณาในการสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการ. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ภาวิณี ทองแย้ม. (2564). แนวทางการส่งเสริมการตลาดจากการใช้สื่อดิจิทัล เพื่อส่งเสริมการขายผลิตภัณฑ์ของชุมชนหลังวัดโรมัน จ.จันทบุรี ภายใต้สถานการณ์โรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019. วารสารวิชาการ ศรีปทุม ชลบุรี, 18(2), 96-113.
ภิญญาพัชร์ สิมะรัฐศักดิ์. (2559). การประเมินศักยภาพชุมชนต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชน: กรณีศึกษา: ชุมชนวังกรมพระสมมตอมรพันธ์. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เมธายา คนซื่อ. (2565, 15 กุมภาพันธ์). ผู้ใหญ่บ้าน บ้านยอด ตำบลยอด อำเภอสองแคว จังหวัดน่าน. สัมภาษณ์.
วีรวรรณ แซ่จ๋าว. (2558). อิทธิพลของทัศนคติและความพึงพอใจในการเปิดรับข่าวสารจากสื่อประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวผ่านสื่ออินเทอร์เน็ตที่มีต่อพฤติกรรมการตัดสินใจวางแผนการท่องเที่ยว. [การค้นคว้าอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ].
ศรัญยา วรากุลวิทย์. (2558). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว (พิมพ์ครั้งที่ 5). ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุจิตรา ยางนอก, ลัญจกร นิลกาญจน์ และปัญญา เลิศไกร. (2566). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนแบบยั่งยืน. มนุษยสังคมสาร (มสส.), 21(2), 279–300.
สุพัฒน์ แก้วจันทร์. (2565). กลยุทธ์การจัดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์บนฐานความยั่งยืน. วารสาร มจร เลย ปริทัศน์, 3(1), 70-77.
สุมาลี เทพสุวรรณ. (2544). การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์เพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตของชาวกรุงเทพมหานคร. วารสารภูมิศาสตร์, 26(3), 36-48.
เสรี วงษ์มณฑา. (2547). ครบเครื่องเรื่องการสื่อสารการตลาด. Diamond In Business World.
เสรี วงษ์มณฑา. (2558). กระบวนการการบริหารการตลาดและการสื่อสารการตลาด. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 7(2), 1-13.
อาทินันทน์ แก้วประจันทร์ และลักษณา คล้ายแก้ว. (2563). การวิจัยและสร้างสรรค์สื่อวีดิทัศน์แนวตั้งเพื่อการประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวนวัตวิถี อำเภอหนองแซง จังหวัดสระบุรี. ใน การประชุมนำเสนอผลงานวิจัยระดับบัณฑิตศึกษา ครั้งที่ 15 (หน้า 1961-1970). บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยรังสิต.
อิสระพงษ์ พลธานี, อุมาพร บุญเพชรแก้ว และกุลธิดา นิมานบูรณวิจิตร. (2564). การส่งเสริมการท่องเที่ยวงานเทศกาลเที่ยวเมืองไทยผ่านข้อมูลสื่อออนไลน์. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 16(2), 18-35.
อุดร วงษ์ทับทิม และคณะ. (2545). โครงการชุมชนกับการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศและวัฒนธรรม ตำบลแม่ฮี้ อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน. [รายงานวิจัย]. สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
Blakeman, R. (2018). Integrated marketing communication creative strategy from idea to implementation (3rd ed.). Rowman and Littlefield.
Creswell, J. W., & Plano Clark, V. L. (2011). Designing and conducting mixed methods research (2nd ed.). Sage Publications.
Hagel, J. & Armstrong, A. (1997). Net gain: Expanding markets through virtual communities. Harvard Business School Press.
Khan, R. R., Kamble, S. R. & Rita, K. (2011). S.Y.B.A. I S.Y.B.Com. Advertising. Institute of Distance and Open Learning, University of Mumbai.
Shaw, M. E. & Wright, J. M. (1967). Scale for measurement of attitudes. McGraw Hill.
