Modern Integrated Marketing Communications Promoting Ecological and Cultural Tourism in the Nan Province Highlands
Main Article Content
Abstract
This research aimed to develop and promote ecotourism and culture in the highlands through modern integrated marketing communications. It was divided into two phases: 1) It was qualitative research. Data was collected through group conversations with agents, and a specific method was used to select 32 informants. The data was analyzed by using content analysis methods. 2) For quantitative research, data was collected using questionnaires from Nan Municipality tourists. A convenience selection method was used, and data from 165 participants were analyzed using descriptive statistics, including mean and standard deviation.
The results showed that 1) developing ecotourism and cultural tourism models involves designing a detailed 2-day, 1-night tour with community participation and conducting tourism activities for simulated tourists. This includes learning from direct experience in a tourism management capacity. 2) Promoting ecotourism and culture through modern integrated marketing communications involves disseminating public relations media on social networks, advertising, and public relations through television and organizing and supporting special events. This can create awareness for tourists from the planning and preparation stage to production, post-production, testing, and evaluation. The study’s results will determine the direction of community-based tourism management between resource owners and government agencies that support tourism activities, such as local and regional government agencies, educational institutions, and research and development promotion agencies.
Downloads
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพาเท่านั้น
References
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2539). นโยบายและแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ (Ecotourism) ปี พ.ศ. 2538-2539 ของการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท.). อมรินทร์พิ้นท์ติ้ง.
ฐานริณทร์ หาญเกียรติวงศ์ และรุจิกาญจน์ สานนท์. (2564). การพัฒนาศักยภาพเครือข่ายความร่วมมือด้านการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนแห่งหนึ่งใน ตำบลห้วยแก้ว อำเภอแม่ออน จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการสังคมศาสตร์เครือข่ายวิจัยประชาชื่น, 3(1), 1-14.
ทิวาพร ทราบเมืองปัก และวิศิษฐ์ ฤทธิบุญไชย. (2565). อิทธิพลของการสื่อสารการตลาดเชิงบูรณาการต่อการตัดสินใจเลือกชมภาพยนตร์ ในจังหวัดนครปฐม. วารสารวิชาการสังคมศาสตร์เครือข่ายวิจัยประชาชื่น, 4(1), 30-43.
บุญใจ ศรีสถิตนรากูร. (2555). การพัฒนาและการตรวจสอบคุณภาพเครื่องมือวิจัยคุณสมบัติการวัดเชิงจิตวิทยา. โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พรณรงค์ พงษ์กลาง. (2560). การบริหารจัดการสื่อโทรทัศน์ในศตวรรษที่ 21. วารสารวิชาการสมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 23(1), 90-102.
พรรณี พิมาพันธุ์ศรี และจุฑามาศ วิศาลสิงห์. (2565). รูปแบบการเชื่อมโยงผลประโยชน์จากการท่องเที่ยวโดยชุมชน.วารสารวิชาการ RMUTT Global Business and Economics Review, 17(1), 46-60.
พินธิดา หาญพันธ์พงษ์. (2548). คู่มือการวางแผนสื่อโฆษณาในการสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการ. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ภาวิณี ทองแย้ม. (2564). แนวทางการส่งเสริมการตลาดจากการใช้สื่อดิจิทัล เพื่อส่งเสริมการขายผลิตภัณฑ์ของชุมชนหลังวัดโรมัน จ.จันทบุรี ภายใต้สถานการณ์โรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019. วารสารวิชาการ ศรีปทุม ชลบุรี, 18(2), 96-113.
ภิญญาพัชร์ สิมะรัฐศักดิ์. (2559). การประเมินศักยภาพชุมชนต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชน: กรณีศึกษา: ชุมชนวังกรมพระสมมตอมรพันธ์. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เมธายา คนซื่อ. (2565, 15 กุมภาพันธ์). ผู้ใหญ่บ้าน บ้านยอด ตำบลยอด อำเภอสองแคว จังหวัดน่าน. สัมภาษณ์.
วีรวรรณ แซ่จ๋าว. (2558). อิทธิพลของทัศนคติและความพึงพอใจในการเปิดรับข่าวสารจากสื่อประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวผ่านสื่ออินเทอร์เน็ตที่มีต่อพฤติกรรมการตัดสินใจวางแผนการท่องเที่ยว. [การค้นคว้าอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ].
ศรัญยา วรากุลวิทย์. (2558). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว (พิมพ์ครั้งที่ 5). ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุจิตรา ยางนอก, ลัญจกร นิลกาญจน์ และปัญญา เลิศไกร. (2566). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนแบบยั่งยืน. มนุษยสังคมสาร (มสส.), 21(2), 279–300.
สุพัฒน์ แก้วจันทร์. (2565). กลยุทธ์การจัดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์บนฐานความยั่งยืน. วารสาร มจร เลย ปริทัศน์, 3(1), 70-77.
สุมาลี เทพสุวรรณ. (2544). การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์เพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตของชาวกรุงเทพมหานคร. วารสารภูมิศาสตร์, 26(3), 36-48.
เสรี วงษ์มณฑา. (2547). ครบเครื่องเรื่องการสื่อสารการตลาด. Diamond In Business World.
เสรี วงษ์มณฑา. (2558). กระบวนการการบริหารการตลาดและการสื่อสารการตลาด. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 7(2), 1-13.
อาทินันทน์ แก้วประจันทร์ และลักษณา คล้ายแก้ว. (2563). การวิจัยและสร้างสรรค์สื่อวีดิทัศน์แนวตั้งเพื่อการประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวนวัตวิถี อำเภอหนองแซง จังหวัดสระบุรี. ใน การประชุมนำเสนอผลงานวิจัยระดับบัณฑิตศึกษา ครั้งที่ 15 (หน้า 1961-1970). บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยรังสิต.
อิสระพงษ์ พลธานี, อุมาพร บุญเพชรแก้ว และกุลธิดา นิมานบูรณวิจิตร. (2564). การส่งเสริมการท่องเที่ยวงานเทศกาลเที่ยวเมืองไทยผ่านข้อมูลสื่อออนไลน์. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 16(2), 18-35.
อุดร วงษ์ทับทิม และคณะ. (2545). โครงการชุมชนกับการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศและวัฒนธรรม ตำบลแม่ฮี้ อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน. [รายงานวิจัย]. สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
Blakeman, R. (2018). Integrated marketing communication creative strategy from idea to implementation (3rd ed.). Rowman and Littlefield.
Creswell, J. W., & Plano Clark, V. L. (2011). Designing and conducting mixed methods research (2nd ed.). Sage Publications.
Hagel, J. & Armstrong, A. (1997). Net gain: Expanding markets through virtual communities. Harvard Business School Press.
Khan, R. R., Kamble, S. R. & Rita, K. (2011). S.Y.B.A. I S.Y.B.Com. Advertising. Institute of Distance and Open Learning, University of Mumbai.
Shaw, M. E. & Wright, J. M. (1967). Scale for measurement of attitudes. McGraw Hill.