การพัฒนาตัวบ่งชี้สมรรถนะวิชาชีพนักสื่อสารมวลชน ดิจิทัลด้วยเทคนิคเดลฟาย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาตัวบ่งชี้สมรรถนะวิชาชีพนักสื่อสารมวลชนดิจิทัลด้วยเทคนิคเดลฟาย ซึ่งเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพโดยใช้เทคนิคเดลฟาย โดยการรวบรวมความคิดเห็นของผู้ทรงคุณวุฒิ
ที่มีความรู้และประสบการณ์ด้านสื่อสารมวลชน ประกอบด้วยอาจารย์/นักวิชาการ และนักวิชาชีพสื่อสารมวลชนจำานวน 19 ท่าน ซึ่งทำาการเก็บรวบรวมข้อมูลจำานวน 3 รอบ ได้แก่ รอบที่ 1 การประเมินความคิดเห็นของ
ผู้ทรงคุณวุฒิเกี่ยวกับร่างตัวบ่งชี้สมรรถนะวิชาชีพนักสื่อสารมวลชนดิจิทัลตามกรอบการพัฒนาสมรรถนะบุคคลรอบที่ 2 ประเมินความเหมาะสมของตัวบ่งชี้สมรรถนะวิชาชีพนักสื่อสารมวลชนดิจิทัล และ 3) การตรวจสอบ
ความคิดเห็นของผู้ทรงคุณวุฒิเพื่อยืนยันความคิดเห็น ผลการวิจัยพบว่า ตัวบ่งชี้สมรรถนะวิชาชีพนักสื่อสารมวลชนดิจิทัล จำานวน 44 ตัวบ่งชี้ จำาแนกเป็น 4 ประเภท ได้แก่ สิ่งพิมพ์ดิจิทัล 10 ตัวบ่งชี้ วิทยุและโทรทัศน์
ดิจิทัล 13 ตัวบ่งชี้ ภาพยนตร์ดิจิทัล 10 ตัวบ่งชี้ และสื่อดิจิทัล 11 ตัวบ่งชี้
Article Details
References
ปรมะ สตะเวทิน. (2541). การสื่อสารมวลชนกระบวนการและทฤษฎี. พิมพ์ครั้งที่ 2.กรุงเทพฯ: คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วรพจน์ วงศ์กิจรุ่งเรือง และอธิป จิตตฤกษ์.(2554). ทักษะแห่งอนาคตใหม่ การศึกษาในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร : Openworlds.
สมควร กวียะ. (2539). การสื่อสารมวลชนบทบาทหน้าที่ เสรีภาพ และความรับผิดชอบ.กรุงเทพฯ: สำานักพิมพ์ดอกหญ้า.
อัศวิน เนตรโพธิ์แก้ว. (2549). สังคมสื่อ สงครามการตลาด. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ Brand Agebooks.
สันทัด ทองรินทร์. (2548). เอกสารการสอนชุดการบริหารกิจการสื่อสาร. นนทบุรี: สำนักพิมพ์สุโขทัยธรรมาธิราช.
นิสดารก์ เวชยานนท์. (2556). CompetencyBased Approach. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ:เดอะกราฟิโกซิสเต็มส์.
McClelland, D. C. (1973). “Testing for competence rather than intelligence.” American Psychologist. Vol.28 No.1 : 1-19.
Nordhaug, O. (1993). Human Capital in Organization : Competence, Training, and Learning. New York : Oxford University Press.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน.(2548). คู่มือสมรรถนะข้าราชการพลเรือนไทย.กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน.
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2557). การวิเคราะห์สมการโครงสร้าง (SME) ด้วย AMOS. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร : ห้างหุ้นส่วนจำกัดสามลดา.
บุญใจ ศรีสถิตย์นรากูร. (2550) ระเบียบวิธีวิจัย:แนวทางปฏิบัติสู่ความสำาเร็จ. กรุงเทพฯ:ยูแอด์ไอ อินเตอร์ มีเดีย.
มาลี บุญศิริพันธ์. (2556). วารสารศาสตร์เบื้องต้น ปรัชญาแลแนวคิด. พิมพ์ครั้งที่ 2.กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นงนุช ศิริโรจน์. (2552). การสื่อสารมวลชนเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: สำานักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.